Αλέξης Τσίπρας: «Θα τους ταράξω στις εκλογές και στα δημοψηφίσματα όπως έκανε ο Τσάβες» (Το Βήμα της Κυριακής 26.06.2016).
Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα δημοψηφίσματα ανήκουν στο χώρο των υπέρτατων θεσμών της δημοκρατικής λαϊκής κυριαρχίας. Αλλά υπό την απαραίτητη προϋπόθεση, να μη καταντούν μοχλοί εκβιασμών, ή πολιτικής προσωπικής υστεροβουλίας και αχαλίνωτου τυχοδιωκτισμού.
Με τις επιφυλάξεις αυτές, η διεθνής κοινή γνώμη έχει ήδη αξιολογήσει την εντελώς πρόσφατη πολιτική καταιγίδα του βρετανικού Brexit, γιατί όχι και του δικού μας επαίσχυντου Τσιπραϊκού δημοψηφίσματος της 05.07.2015.
Και απ’ ό,τι προκύπτει αβίαστα το μεν βρετανικό δημοψήφισμα ουσιαστικά αποσκοπούσε στην ενδυνάμωση της καταβαραθρωμένης δημοτικότητας του Βρετανού Πρωθυπουργού Ντέϊβιντ Κάμερον, ενώ το αντίστοιχο Ελληνικό δημοψήφισμα, που ξεκίνησε με το «όχι» της εναντίωσης, κατά των πιστωτών μας, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, κατέληξε στο ταπεινωτικότερο στα παγκόσμια δημοσιονομικά χρονικά «ναι» από την ίδια την «αντιμνημονιακή» ΣΥΡΙΖΑΝΕλική κυβέρνηση. Ένα γεμάτο δουλοπρεπείς υποκλίσεις «ναι» στον Σόϊμπλε, στον Ντάϊσελμπλουμ, στον Σουλτς και την Κριστίν Λαγκάνρντ!
Και το χειρότερο: Τόσο ο συντηρητικός Ντέϊβιντ Κάμερον, όσο και ο προοδευτικοφανής με το ΑΝΕΛικό ακροδεξιό δεκανίκι Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνον κατεβαράθρωσαν την εθνική οικονομία, αλλά και τραυμάτισαν επικίνδυνα τις πολιτικο-οικονομικές ισορροπίες, τόσο στην ΕΕ όσο και στο Eurogroup, μεταδίδοντας μάλιστα τους κλυδωνισμούς αυτούς και στους ισχυρότερους χρηματιστηριακούς ομίλους της υδρογείου.
Και όσον αφορά τον ημέτερον Αλέξη Τσίπρα, εδώ πια έχει εξαφανισθεί και το ελάχιστο ίχνος ευθιξίας και …τσίπας. Ο αθεόφοβος, σε εντελώς πρόσφατη ομιλία του, από πρώην ευρωκτόνος μεταμορφώθηκε σε υπέρμαχο της … ευρωπαϊκής ενότητας, προβιβάζοντας μάλιστα τον εαυτό του μαζί με τον Ισπανό «κλοσάρ» της Αριστεράς Πάμπλο Ιγκλέσιας και σε εν δυνάμει αναμορφωτές του 27μελούς οικοδομήματος της ΕΕ!
Για να μη προχωρήσουμε βεβαίως στη δεύτερη στρεψόδικη θέση του Αλ. Τσίπρα, σύμφωνα με την οποία, η «πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση» προωθεί την «πρώτη φορά απλή αναλογική», καταχειροκροτούμενος βέβαια γι’ αυτό το ψέμα, από τους καρεκλοκένταυρους βουλευτές του… Αλλά και στην περίπτωση αυτή η έλλειψη τσίπας (ευθιξίας και εντιμότητας) ταυτίστηκε με την σχεδόν ομόηχη λέξη Τσίπρας. Και ας μη κάνουν, πως δεν θυμούνται οι υποτακτικοί του πρωθυπουργού, το φλογερό πολιτικό ειδύλλιο του Αλέξη με τον Πρόεδρο Παυλόπουλο, που καθιέρωσε νομοθετικά το bonus των 50 εδρών. Ένα αντιδημοκρατικό πρόσθετο «χάρισμα», ή ένα «πανοπροίκι» στους ουσιαστικά μειοψηφούντες «ημετέρους» γαμπρούς της εξουσίας.
Συμπέρασμα: Τόσο ο θεσμός των δημοψηφισμάτων, όσο και οι λαϊκές ετυμηγορίες των βουλευτικών εκλογών, όταν πέφτουν στα δίχτυα απατεώνων εκλογομαγείρων της εξουσίας, καταλύουν το δημοκρατικό πολίτευμα και συνακόλουθα τραυματίζουν ανεπανόρθωτα τις διακρατικές σχέσεις, σ’ ένα ευρύτερο όμιλο κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το βαθύτερο όμως τίμημα αυτής της απάτης το πληρώνουν οι πολιτικά και ηθικά απροστάτευτοι, μη προνομιούχοι λαοί…
Να είχε άραγε άδικο ο αείμνηστος Κορνήλιος Καστοριάδης όταν μου έκανε την τιμή, στην πρώτη αποκλειστική πολιτική συνέντευξη στην Ελλάδα (Ελευθεροτυπία 1983) να μου τονίσει, ότι οι ψηφοφορίες, που κόβονται και ράβονται στα μέτρα των συμφερόντων, δεν είναι παρά «παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα»;
Υ.Γ.: Τα αποτελέσματα του β’ γύρου των βουλευτικών εκλογών της Ισπανίας είναι το αδιαμφισβήτητο προοίμιο της σταδιακής αυτοκατάρρευσης του τυχοδιωκτικού νεοκομμουνιστικού κινήματος, όπως το πλασάριζε τα τελευταία χρόνια το προκλητικό και ασεβέστατο ψευδοαριστερό δίδυμο Αλέξης Τσίπρας-Πάμπλο Ιγκλέσιας, υπό την προστατευτική ομπρέλα του κοινοβουλευτικού δικτάτορα της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο. Και η σχεδόν παλλαϊκή ευχή «Και στα δικά μας» περνά καλπάζοντας από τον χώρο των μεταφυσικών προσδοκιών στην πραγματικότητα…
