Με δίκαιη ανάπτυξη δουλειά δεν γίνεται

Μια χώρα που έχασε μέσα σε έξι χρόνια αιματηρών Μνημονίων το 25% του ΑΕΠ της, με εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων και 1,5 εκατομμύριο ανέργους, δεν χρειάζεται δίκαιη, ισόρροπη, αριστερή, ευγενική ή «ροζ» ανάπτυξη. Χρειάζεται άδικη, αλματώδη, εκρηκτική, πρωτοφανή ανάπτυξη.

Δεν χρειάζονται δηλαδή μόνο επενδύσεις 3,5 δισ. ευρώ που θα φέρουν έως το 2022 περίπου 15.000 νέες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με τον νέο, πολυαναμενόμενο αναπτυξιακό νόμο Σταθάκη. Αυτά δεν είναι ούτε σταγόνα στον ωκεανό.

Χρειάζονται επενδύσεις-μαμούθ 100 δισ. ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια που θα δώσουν 100.000 θέσεις εργασίας ανά έτος και θα μειώσουν τη σημερινή ανεργία του 24% στο μισό έως το 2022!

Και αυτό απαιτεί ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες που θα βάζουν την Ελλάδα στο ραντάρ των επιχειρηματιών όλου του κόσμου οι οποίοι ψάχνουν να επενδύσουν τα λεφτά τους εκεί όπου θα βγάλουν σημαντικά κέρδη.

Σημειώνεται ότι σε έναν πλανήτη όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, υπάρχουν πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια παρκαρισμένα σε οικογενειακά και άλλα funds ή σε εναλλακτικές επενδύσεις –από ιδιωτικά νησιά, μοναδικά κοσμήματα και έργα τέχνης, έως σπάνια αυτοκίνητα, γαλλικά κρασιά και μετοχές διαστημικών ταξιδιών.

Ποιος, όμως, θα ενδιαφερθεί να ρίξει τα λεφτά του στην Ελλάδα όταν δέκα συνδικαλιστές του ΟΛΠ καθυστερούν μια επένδυση δισεκατομμυρίων η οποία έχει ήδη υπογραφεί, όταν η φορολογία των επιχειρήσεων είναι ακόμη και διπλάσια από αυτή των γειτονικών χωρών και ο επιχειρηματίας πρέπει να προκαταβάλει 100% τον φόρο και της επόμενης χρονιάς;

Οταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έλεγε μέχρι πριν από μερικούς μήνες ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές, όταν το Ιδρυμα Νιάρχου αναζητεί χρόνια τώρα τρόπους να χαρίσει στο Ελληνικό Δημόσιο 2 εκατομμύρια ευρώ για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ενώ ακόμη και για να ανοίξεις σουβλατζίδικο απαιτείται «ρεγάλο» και γραφειοκρατία μηνών;

Η κυβέρνηση πρέπει να σκεφτεί πέρα από τα συνηθισμένα και να επιστρατεύσει ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό, όπως ο Στ. Πιτσιόρλας, απομονώνοντας στην Κουμουνδούρου τη μεγάλη πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν τον κόσμο όπως η μαμά στο «Good bye, Lenin!».

Ολα αυτά αποτελούν επαναστατικές αλλαγές που φαίνεται μάλλον απίθανο να πραγματοποιηθούν. Ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας τα δίνει όλα για να μείνει η κυβέρνηση του στην εξουσία.

Δεδομένο, πάντως, είναι ότι με πυροτεχνήματα περί δίκαιης ανάπτυξης δουλειά δεν γίνεται…