Με το προειδοποιητικό και σε ήπιους τόνους σκεπτικό των διαβουλεύσεων, «προκειμένου να διαφυλαχθούν οι φιλικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και της Αυστρίας» ανεκλήθη χτες, από τη Βιέννη στην Αθήνα, η εκεί πρεσβευτής μας Χρυσούλα Αλειφέρη.
Και αυτό βεβαίως, μετά την άκρως ανθελληνική πρωτοβουλία του Αυστριακού ΥΠΕΞ Σεμπάστιαν Κουρτς για σύμπηξη μετώπου Αυστρίας-Σκοπίων-Κροατίας-Σλοβενίας, με σκοπό ν’ απομονωθεί η Ελλάδα, από τον κορμό της ΕΕ και τη Συνθήκη Σέγκεν, με το από κοινού κλείσιμο των συνόρων για την ανάσχεση του μεταναστευτικού ρεύματος, προς βορράν.
Και το χείριστο: Ο Σεμπάστιαν Κουρτς πρωτοστάτησε για την επ’ ανταλλάγματι με τους Σκοπιανούς, προώθηση της εξ υφαρπαγής μετονομασίας της ΠΓΔΜ, σε «Μακεδονία».
Η στήλη αυτή, ήδη με προχτεσινό άρθρο της, υπό τον τίτλο «Μια Αυστριακή αλεπού στο Βαλκανικό παζάρι» (24.02.2016), έθετε προ των ευθυνών της την ελληνική κυβέρνηση, προτείνοντας ως διπλωματικό μέσο συνετισμού της αυστριακής κυβέρνησης την ανταποδοτική κίνηση (Rétorsion), της ανάκλησης της Ελληνίδας πρεσβευτού στη Βιέννη, στην Αθήνα.
Βεβαίως, είχε προηγηθεί διάβημα του Ελληνικού ΥΠΕΞ προς τη Βιέννη για την εξωθεσμική και αντικοινοτική συμπεριφορά των 4 χωρών (Αυστρίας, Σκοπίων, Κροατίας και Σλοβενίας), να προωθήσουν την απομόνωση της Ελλάδας από τον κορμό της ΕΕ. Και ορθότατα, το ελληνικό ΥΠΕΞ σε ανακοίνωσή του μεταξύ άλλων τονίζει ότι είναι απαράδεκτες «συμπεριφορές, νοοτροπίες και αυθαίρετα μέτρα που έχουν ρίζες στον 19ο αιώνα…».
Αξίζει να διευκρινιστεί ότι η στήλη αυτή δέχθηκε, χτες, ποικίλα σχόλια για το χτεσινό άρθρο της, στα οποία ξεχώριζαν ορισμένα προσκείμενα στο εδώ φιλοαυστριακό λόμπι. Θεμιτή βεβαίως κάθε τεκμηριωμένη κριτική, αλλά και χρήσιμη, όπου αυτή συμβάλλει στις ειρηνικές και εποικοδομητικές σχέσεις των λαών.
Ξεχωρίζω όμως τα σχόλια των υπογραφόντων με τα στοιχεία «σόλ», “Sε” κ.α.: «Έχεις ξεφύγει αρθρογράφε. Είναι καλό να μην αποφασίζουμε τόσο απότομα και συναισθηματικά».
Με όλο το σεβασμό, προς την τεκμηριωμένη κριτική του άλλου, διευκρινίζω ότι το όλο άρθρο δεν είναι παρορμητικό. Ας το ξαναδιαβάσει ο διαφωνών. Απεναντίας, όταν επικαλούμαι την ανάγκη πειθαρχίας στην Ευρωπαϊκή νομική και ηθική τάξη δεν υποβαθμίζω τον οποιονδήποτε ευρωπαϊκό λαό.
Απλώς αγωνιώ για την εμπέδωση της φιλίας και όχι για μια Ευρωπαϊκή Κοινότητα πολλαπλών ταχυτήτων: Με προνομιούχους και παρίες. Με περιχαρακωμένα γκέτο χιλιάδων προσφύγων και με σαλόνια γεμάτα από αναπαυτικά ανάκλιντρα ολιγαρχών.
Δεν παραβλέπω το γεγονός, ότι οι δύο χώρες με πολυπληθές γερμανικό φύλο (Γερμανία, Αυστρία), στις χαλεπές ημέρες του μεταναστευτικού ξενιτεμού εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, προς τον ευρωπαϊκό βορρά, υποδέχτηκαν με τους βασικούς κανόνες ενός κράτους πρόνοιας αυτά «τα παιδιά της αγωνίας και της ανάγκης» και μας βοήθησαν να ενσωματωθούμε στις χώρες υποδοχής με ισοτιμία και ισονομία.
Δυστυχώς, η τελευταία 20ετία έχει ανατρέψει πολλές από τις παραπάνω αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης για λόγους που εκφεύγουν από τους στόχους αυτού του άρθρου. (Θα μας δοθεί σύντομα η ευκαιρία να τους αναλύσουμε σε άλλα σημειώματα). Και είναι κρίμα να την πληρώνουν άδικα και ακριβά χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία ως αποδέκτες εκατομμυρίων ξεσπιτωμένων, ορφανών και κυνηγημένων. Και ταυτοχρόνως να χαίρουν διαρκούς ασυλίας διακινητές (δουλέμποροι) αυτών των ανθρώπων.
Επομένως και εφόσον κάποιοι… ελέω Θεού προνομιούχοι αποφασίζουν, ερήμην των κοινοτικών κέντρων αποφάσεων, την καταδίκη εκείνων που ανοίγουν τα χέρια και την ψυχή τους στους πεινασμένους, στους κατατρεγμένους και τους χαροκαμένους, όλη λοιπόν αυτή η εκτροπή από τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού επιβάλλεται, για λόγους αυτοσυντήρησης, να έχει και τα επιτίμιά της.
Ή με άλλα λόγια της πάλαι ποτέ αγνής και ανόθευτης υπαίθρου: «Και ο άγιος θέλει φοβέρα!».
