Ο περασμένος μοιραίος χρόνος, ο αρνητικός εν γένει απολογισμός του, η καταστροφικά λαθεμένη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που μας οδήγησε σο χείλος του γκρεμού, τα τραγικά αδιέξοδα πάνω στα οποία θα σπάσει το κεφάλι του οσονούπω ο Ελληνας, (το οποίο κεφάλι του φέρει ήδη πολλαπλές κακώσεις) υπήρξαν τα κυρίαρχα θέματα των δύο τελευταίων εβδομάδων στα ΜΜΕ. Καθ’όλες τις ενδείξεις ακολουθούν (πολύ) χειρότερες ημέρες και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Δεν πρόκειται για χρησμούς Κασσάνδρας, όμως ούτε από την άλλη είναι έντιμο- αλλά απίστευτα κυνικό και ανήθικο- να παρουσιάζεται το σχεδόν κατάμαυρο μέλλον ως λαμπερό και πάλλευκο. Δεν υπάρχει αποχρών λόγος παραμικρής αισιοδοξίας και η πλειονότητα του ελληνικού λαού, τηρεί μια απίστευτη παθητική στάση σαν να μην θέλει να καταλαβαίνει τι μέλλει να του συμβεί και πότε θα σταματήσει αυτή η κατρακύλα.
Όμως όσο κι αν το αρνείται η απανταχού συντήρηση εκφράζοντας έλλογους φόβους θεμελιωμένους- δικαιολογημένα- σε έναν όχι μικρού βαθμού- άπραγο , αδέξιο βίαιο παρελθόν, που έχει επιδείξει η Αριστερά, η αναμφίλεκτη αλήθεια παραμένει πάντα ότι αποτελεί διαχρονικά τη μεγάλη παρακαταθήκη των φτωχών και αδύναμων, τη στερνή ελπίδα, και το φάρο που, όμως, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου βέβαιο, όπως εξακριβώνεται τανάπαλιν, ότι θα οδηγήσει σε ασφαλή ύδατα, λόγω αδεξιότητας των πιλότων που οδηγούν το σκάφος και που φαίνεται να διαπράττουν άλλοτε εν γνώσει τους και άλλοτε εν αγνοία τους ασύγγνωστα σφάλματα, που τα πληρώνει η ατυχής «πλέμπα». Το «τραγούδι» ήταν και είναι καλό, όσο κι αν πασχίζουν έντεχνα να το κακοποιήσουν πολλοί. Οι «τραγουδιστές» όμως στη σημαντική πλειονότητά τους φαλτσάρουν, εξ ου και το μπαστάρδεμα του τραγουδιού με τις συνακόλουθες χασμωδίες .
Δυστυχώς, εξαιτίας αυτής της αβεβαιότητας, εξαιτίας της λαθεμένης πορείας και έχοντας σύμβουλους την απελπισία και τον πανικό λόγω της διαμορφωθείσας κρίσιμης κατάστασης, ένα καθόλου μικρό ευρωπαϊκό ακροδεξιό λαϊκό κίνημα( όπου η χώρα μας κατέχει επίλεκτη θέση) διαγράφει σταθερή ανοδική πορεία στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μάλιστα όσο κι αν αυτό φαίνεται πρωτοστατεί η δημοκρατική Γαλλία. Διογκώνεται μέρα με τη μέρα διεκδικώντας τη εξουσία, προκαλώντας ιδιαίτερα τον επιζώντα πρεσβύτερο μέσο ευρωπαίο πολίτη που έζησε την εφιαλτική περίοδο 1939-1945, έντονες ανησυχίες αλλά και το νεότερο άνθρωπο που έχει διαβάσει Ιστορία . Είναι οι ομοϊδεάτες των παρανοϊκών εθνικιστών- εθνικοσοσιαλιστών, των ολετήρων-αφανιστών της Ευρώπης που εξαπέλυσαν τον αιματηρότερο πόλεμο όλων των εποχών. Αν η ΕΕ των Σόιμπλε κ.ά. εμμείνει στην παρούσα πολιτική της αντιαλληλεγγύης (η κατά τον προβληματισμένο Μάρτιν Σούλτς «διαβρωμένη αλληλεγγύη») και του κοινωνικού αποκλεισμού που, ενώ αυτοϊκανοποεί την ίδια, αποσυνθέτει ωστόσο βαθμιαία την Ενωση Ευρωπαϊκών λαών, το όραμα του Ζαν Μονέ που απειλείται με το ενδεχόμενο να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη ώστε να βιώσουμε-αν επιζήσουμε- μια Ευρώπη σε κατάσταση in extremis με μία ενδεχόμενη νεκρανάσταση του φασισμού υπό την υψηλή καθοδήγηση μιας Μαρίν Λεπέν, που θέλει να αποδομήσει την «Ευρωπαϊκή Σοσιαλιστική Ενωση» (!)
Πριν αναλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε διάχυτη η ελπίδα για ένα καλύτερο κοινό μέλλον (ο εσαεί διακαής πόθος των πεσιμιστών αισιόδοξων Ελλήνων) από μια μεγάλη μερίδα του λαού, (το 1/3 περίπου έφτασε πριν από τρία χρόνια) και το συγκροτούσαν, δημοκράτες, τροτσκιστές, μαοϊστές, κομουνιστές, αριστεροί μη κομουνιστές (όχι αντικομουνιστές), αστοί και άλλες παρεμφερείς ή, λιγότερο παρεμφερείς. Κατόπιν όμως όταν, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, περί άλλα άρχισε να τυρβάζει. Με τις επάλληλες δαπανηρές δαπανηρές επισκέψεις γνωριμίας στην Εσπερία, αλλά και τη Λατινική Αμερική, της οποίας προΐστατο ο δόκτορας Βαρουφάκης μει τα πλήρη μεστών υπαινικτικών αναφορών κόκκινα φυτιλάκια των σακακιών του, «προκάλεσε» την ευρωευαισθησία και οι Ευρωπαίοι αγανάκτησαν με την αποκοτιά του γιατί είχαν συνηθίσει στο χαμηλό προφίλ μέχρι ψοφοδεισμού των εκπροσώπων της Ελλάδας.
Ηλθε κατόπιν και η έκρηξη ανεργίας στην Ευρώπη του Νότου (η Ελλάδα απέκτησε «συνάδελφους» όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, Ιρλανδία τα κράτη ονομαζόμενα απαξιωτικά (PI(I)GS) και ιδιαίτερα στην Ελλάδα που ούτως ή άλλως δεν πήγαινε καλά ούτε πριν από τη μεγάλη κρίση του 2008. Αλλοι έχασαν τη δουλειά τους, άλλοι το σπίτι τους και το τραγικότερο άλλοι πέρασαν στα επέκεινα μέσα στην απελπισία τους (δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα ο αριθμός των άτυχων αυτόχειρων).
Υπήρξαν και «μέσοι πολίτες», απόλυτα δικαιολογημένα αγανακτισμένοι, που κυριολεκτικά είχαν σιχαθεί τα κεντρο-δεξιο-αριστερά καμώματα ενός αυτόχρημα φαύλου δικομματισμού, διεφθαρμένου μέχρι μυελού οστών, που λυμαίνονταν την εξουσία, ασυνείδητα, έκλεβε το δημόσιο χρήμα ασύστολα και παράλληλα δανείζονταν με εγκληματική απερισκεψία από εξωτερικούς δανειστές που έμελλε μαζί με τους εταίρους μας (άλλωστε τα ίδια πρόσωπα ήταν) να δώσουν για την προστασία των συμφερόντων τους ένα θανάσιμο χτύπημα στην πολύπαθη εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, πάνω στην οποία κυριαρχία έχυνε κροκοδείλια δάκρυα ο παλαιός πιστός μας φίλος Επίτροπος Ζαν Κλον Γιουνγκέρ. Αυτοί οι πολίτες έγιναν προσώρας «Αριστεροί» και έφτασαν το 61% για να εκφράσουν τον Ιούλιο το «όχι» στο στυγνό εκβιασμό των capital controls . Ομως δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο πρωθυπουργός μας, όταν έχοντας σχεδόν καταλήξει σε μια ημιαξιοπρεπή συμφωνία ανέκρουσε πρύμναν, φοβούμενος τις διασπαστικές αντιδράσεις της Αριστερής Πλατφόρμας. Αλλά όταν διέκρινε καθαρά τι θα επακολουθούσε, παίρνοντας μια πρόγευση από τα capital controls, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί αποδεχόμενος ό,τι προηγούμενα είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας καθώς και κάποιες πρόσθετες «εποικοδομητικές» προτάσεις, ακόμα χειρότερες.
Δεν γλιτώσαμε τελικά την τραγωδία της ταπείνωσης που είχε ανέκαθεν κατά νου να μας επιβάλει ο Σόιμπλε : γίναμε εξ αντικειμένου αποδέκτες μιας επονείδιστης συμφωνίας κατά τη ρήση τού « Ουαί τοις ηττημένοις», γιατί η ήττα μας ήταν πραγματικά μεγάλη και ο πανικός του πρωθυπουργού μας ακόμα μεγαλύτερος, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον Σόιμπλε και δανειστές για να απαιτήσουν ακόμη περισσότερα
Τι θα γίνει στο εγγύς ή το λίγο απώτερο μέλλον; Απλά θα ξαναφάμε παραδοσιακά στη μούρη τη ΝΔ μόνη η με κάποιο νέο συνεργάτη- συνένοχο. Η εκλογή νέου ηγέτη της «ήταν ενέργεια προς την ορθή κατεύθυνση». Θα λέγαμε-με τις αναγκαίες επιφυλάξεις- ότι επιτέλους ανευρέθη ο ζητούμενος επί μακρόν «Αντιτσίπρας», prima facie νέος και άφθαρτος και προπάντων από «τζάκι» που ανήκει σε ένα κόμμα γηραιό και διεφθαρμένο.
Δεν αποκλείεται να δούμε στο μέλλον μια νέας μορφής εναλλασσόμενη εξουσία. Δεν θα είναι όμως καθόλου εύκολο να διακρίνουμε ποιοι θα εκπροσωπούν κάποια Αριστερά γιατί ίσως να μην υπάρχει, ή να έχει επαξίως εισέλθει στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο.
