Χωρίς αμφιβολία, η έκτακτη σύνοδος κορυφής των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε., με θέμα -ας μην το κρύβουμε άλλο- την παραμονή της Ελλάδας όχι μόνον στο Eurogroup, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, όλο λοιπόν αυτό, το συναρπαστικό θέαμα και ακρόαμα, στην αίθουσα της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, προσωπικά πιστεύω, ότι ήδη άνοιξε το δρόμο για:
· Την απομυθοποίηση της υψηπετούς πορείας του πολιτικού μας Ικάρου, (διαβάστε Αλ. Τσίπρας), προς την σωτήρια κατακρήμνισή του, στα βαθειά του Ευρωκοινοβουλίου.
· Την «στο παρά πέντε» και με τα δόντια παράταση της διαμονής μας, στους… ξενώνες προσωρινά και αργότερα στους οικείους χώρους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
· Την εκ βάθρων αλλαγή, όχι μόνον της νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αλλά και το σημαντικότερο, για βαθειές δομικές αλλαγές, σ’ένα κράτος που από τη μέρα της στυγνής και άνανδρης δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια, μέχρι και σήμερα μπαινοβγαίνει σε κάθε Ευρωπαϊκό φόρουμ, με κοσμοπολιτικό λουστρίνι στο δεξί και με τιμημένο βαλκανικό «γουρουνοτσάρουχο» στο αριστερό πόδι.
Και για να μη μας πάρουνε, για ασεβείς ελιτίστες, διευκρινίζω, ότι οι ενδυματολογικές και υποδυματικές γραφικότητες πάντα απασχολούσαν τα απολαυστικά παραπολιτικά σχόλια της διεθνούς δημοσιογραφίας.
Το πείραμα της αυτόνομης και … ανάδελφης και πολιτιστικής πορείας, όπως τελείως «στο πόδι» το οραματίστηκαν οι δονκιχωτικές συνιστώσες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέτυχε παταγωδώς, ανεβάζοντας ταυτοχρόνως ένα πολυπληθές τμήμα της απονήρευτης ελληνικής κοινωνίας – κυρίως νεαρότερων ηλικιών – στα ύψη της Αριστοφανικής νεφελοκοκκυγίας, αλλά και βυθίζοντάς το, στα αχαρτογράφητα νερά των … «δημιουργικών ασαφειών».
Όμως γρήγορα η ιλαρότητα αυτών των «καινοτομιών» εξελίχθηκε σε ιλαροτραγωδία, με τρομερά δυσβάσταχτο το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών από τους βαρουφικούς «πειραματισμός στου κασίδη το κεφάλι».
Η πολιτική ομοψυχία που με γαλαντομία καρδιάς προσφέρει η μείζων αντιπολίτευση, προς τον Αλ. Τσίπρα είναι ένα κατ’ αρχήν καλό σημάδι διάσωσης μιας κοινωνίας, που κάποιοι αμετανόητοι, και μικρονοϊκοί νοσταλγοί του Ζαχαριάδη, την έσπρωχναν προς τον εφιαλτικό «τρίτο γύρο» με το «όπλο παρά πόδα». (Όρα και απειλές της Ραχήλ για … κρεμάλες!).
Δεν αρκούν όμως οι … πυροσβεστικές παρεμβάσεις και η συμφιλιωτική συνδιαλλαγή, ούτε και ωφελούν τελικά τόσο τους απειλούμενους με αφανισμό, όσο και τους ναυαγοσώστες τους. Διότι η Εθνική μας Αντιπροσωπεία έχει χρέος να θάψει μια για πάντα τα αμαρτήματα:
– Του πελατειακού κράτους
– Του ολέθριου ρουσφετιού που καταρρακώνει κάθε έννοια αξιοκρατίας και οδηγεί μέσα από την τρικυμία της ευνοιοκρατίας χιλιάδες φελλούς στην καταπιεστική και αντιπαραγωγικά γραφειοκρατία.
– Της μετατροπής συνδικαλιστικών οργανώσεων σε προνομιακές κάστες κρατικοδίαιτων παρασίτων, αλλά και τυραννίας κατά των διαφωνούντων.
– Της μετατροπής των πανεπιστημίων (με αποκλειστική ευθύνη του κ. Μπαλτά) σε φυτώρια ημιμαθών κομματικών οργάνων, με την ομαδική επιστροφή εκατοντάδων ισόβιων φοιτητών. Κατά κανόνα εγκάθετων φοιτητοπατέρων, που προσκολλούνται σε κομματικές φατρίες με το αζημίωτο φυσικά…
Ίσως να χρειάζονταν μερόνυχτα για ν’ απαριθμήσουμε εκατοντάδες άλλα παρόμοια κρούσματα φαυλοκρατίας. Έτσι, τα παραπάνω εκτίθενται ενδεικτικά.
Υπάρχει άραγε γιατρειά σ’ αυτές τις νόσους; Απάντηση: Βεβαιότατα. Και αυτή είναι η ίδια η Ευρώπη. Η μοναδική έως σήμερα νησίδα ασφάλειας στην υδρόγειο. Και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες άλλες υπερπόντιες παρόμοιες νησίδες ανθρωπισμού και δημοκρατίας (Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία).
Η χωρίς «δημιουργικές ασάφειες» συνύπαρξη και συνεργασία με αυτές τις κοινωνίες θα ήταν το καλύτερο φροντιστήριο για ένα καλύτερο αύριο.
Θα μου πουν κάποιοι αριστερο-δεξιοί Ελληναράδες ότι είμαστε ανεπανάληπτος λαός με την αρχαιότερη πολιτιστική παράδοση. Κι εδώ υπάρχει η απάντηση: Μόνο που δεν αναπαράγουμε δημιουργικά αυτή την παράδοση.
Μας πρόλαβαν άλλοι. Με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, που αξιοποίησε στο έπακρον τον αρχαιοελληνικό πολιτικό πολιτισμό. Μέχρι και η αρχαία ελληνική γλώσσα κυριάρχησε στους επιστημονικούς ερευνητές και στη διεθνή επιστημονική ορολογία (ιατρική, φαρμακευτική, φιλοσοφία, τεχνολογία). Είναι τα περίφημα γλωσσικά δάνεια των ξένων ερευνητών από την αρχαία Ελλάδα. Δάνεια που τα δανειζόμαστε εμείς σήμερα, υπό μορφήν … αντιδανείων.
Πρέπει να αισθανόμαστε ηττημένοι; Ασφαλώς και όχι. Διότι έχουμε το προνόμιο να μιλάμε, από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, ίσαμε και την τελευταία ορεινή στάνη την ελληνική. Το μόνο που μας λείπει είναι η καταφανώς επικρατέστερη ευρωπαϊκή πολιτική, δημοκρατική αγωγή.
Οι πόρτες της Ε.Ε. είναι ακόμη ορθάνοιχτες για εμάς. Και η γόνιμη συνύπαρξή μας με τους 28 εταίρους της Ε.Ε., κυρίως για τους υπερφίαλους και τους δύστροπους συμπατριώτες μας θα ήταν το καλύτερο φροντιστήριο! Ας πάψουμε επιτέλους να είμαστε η κοινωνία των χαμένων μεγάλων ευκαιριών…
Υ.Γ.1 Υπερθεματίζοντας τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας δεν σημαίνει ότι μιλάω για κοινωνία αγγέλων. Έτσι, για να εξηγούμεθα…
Υ.Γ.2 Κι ας μη μας ξεφεύγει μια τραγική αλήθεια: Ότι το Συριζοκαμμενικό τσαμποκαλίκι, περί μονομερούς διαγραφής του χρέους, (λες και μας χρωστάνε αυτά που εμείς δανειστήκαμε…), ή για κρεμάλες, γουναράδικα Γερμανοτσιλιάδες, όλες αυτές τις χουλιγκανικές αθλιότητες τις πληρώνει τώρα ακριβά όλη η ελληνική κοινωνία. Ακόμη και οι ψηφοφόροι του «ΝΑΙ» στην Ευρώπη- όχι στον ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ.
Και το χείριστο: Ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με όλες αυτές τις αθλιότητες δίνει το δικαίωμα να κατηγορείται η Ελλάδα για αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα ακόμη και από τη Μάλτα και κάποιους άλλους ευρωληγούρηδες…
Ειλικρινά μάτωσε η καρδιά μου, όταν είδα ότι οι υπάλληλοι του Eurogroup έβαλαν τον Αλ. Τσίπρα σε μια γωνιά ολομόναχο (όπως στο εδώλιο του κατηγορουμένου), με συμπαγές απέναντί του το Σώμα των εκπροσώπων των 18 κρατών-μελών του Eurogroup. Μόνο τα αξέχαστα «γουνάκια» των κατήγορων έλειπαν από αυτό το συγκλονιστικό σόου…
«Καιρός φέρνει τα λάχανα. Καιρός τα παραπούλια…»
