Το επταήμερο του Διόδωρου

Η μισή υφήλιος μελετά ενδελεχώς τη συμφωνία

Και αν είναι πολύ αργά; Η διακομματική συναίνεση, πλην των γνωστών Λακεδαιμονίων ΧΑ και ΚΚΕ, για το τρίτο μνημόνιο έπρεπε να είχε υπάρξει πριν από πέντε χρόνια, με το πρώτο μνημόνιο, αυτό που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου. Οπως έγινε στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία –αλλά ήταν ο μοιραίος άνθρωπος, ο Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της ΝΔ. Ο άνθρωπος που το 1993 είχε ρίξει την κυβέρνηση της ΝΔ και ταυτόχρονα είχε δημιουργήσει κλίμα εθνικιστικής υστερίας για «το όνομα, την ψυχή μας».

Οχι πως δεν είχε ευθύνες ο Γιώργος Παπανδρέου που, ενώ ήξερε πολύ καλά την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, άρχισε να μοιράζει λεφτά μόλις έγινε πρωθυπουργός και φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αναγκάστηκε να δεχθεί μνημόνιο και επιτήρηση από την τρόικα για να σωθεί η χώρα αλλά τέλος πάντων το δέχθηκε και προσπάθησε να το εφαρμόσει.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς το είχε δεχθεί και αυτός, θα ήταν εντελώς διαφορετική η πορεία της χώρας αυτά τα πέντε χρόνια, δεν θα είχαμε φθάσει εδώ που φθάσαμε, να εκλιπαρούμε να μη μας διώξουν από το ευρώ.

Αν οι Ευρωπαίοι, πέντε χρόνια μετά, έχουν πειστεί «δεν γίνεται τίποτα με αυτούς, είναι ψεύτες και κλέφτες», πώς θα συμβιώσουμε μαζί τους; Εστω ότι μας δίνουν το φιλί της ζωής, τα δάνεια που απαιτούνται για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις του Ιουλίου, να ανοίξουν οι τράπεζες, να μην καταστραφεί ολοσχερώς η οικονομία –ποιος θα ψηφίσει και ποιος θα εφαρμόσει τα μέτρα που θα συμφωνηθούν;

Εντάξει, τα φορολογικά και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων θα γίνουν, όπως έγιναν και με τα προηγούμενα μνημόνια. Πιθανότατα και οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό για να γίνουν βιώσιμα τα Ταμεία, θα εφαρμοστούν. Τους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς ποιος θα τους κλείσει; Τα προνόμια μικρών αλλά ισχυρών ομάδων που κρατάνε κλειστά τα επαγγέλματά τους ή έχουν επιβάλει σε άλλους να τους πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους ποιος θα τα περιορίσει;

Ποιος θα κάνει το δικαστικό σύστημα λειτουργικό –η συνδικαλίστρια που έγινε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου; Θα πατάξει τη διαφθορά ο πρώην εισαγγελέας που του πληρώνουμε έξι μήνες τώρα υπουργιλίκι με μόνο κατόρθωμα να διασύρει τον αντίπαλο Χαρδούβελη; Θα εξυγιανθούν και θα γίνουν αποδοτικοί για τους πολίτες και την οικονομία οι δημόσιοι οργανισμοί επειδή παραδίδεται η ΕΥΔΑΠ στον σύντροφο της Δούρου και άλλοι οργανισμοί σε συγγενείς και φίλους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ή σε αποτυχημένους πολιτευτές;

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ό,τι και ο Αντώνης Σαμαράς: πάλεψε λυσσασμένα για να γίνει πρωθυπουργός –και τα κατάφερε, εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση και την αηδία για το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό. Και έξι μήνες τώρα κυβερνά με έναν μόνο στόχο: να μην είναι η κυβέρνησή του παρένθεση, να εδραιώσει την κυριαρχία του στο πολιτικό σύστημα –αυτό και μόνο τον ενδιέφερε και τίποτα άλλο: το κράτος του ΠαΣοΚ και της ΝΔ να γίνει κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, οι διασυνδέσεις των δύο κομμάτων με το χρήμα και τα μέντια να γίνουν διασυνδέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά, τι γίνεται;

Αφησε τον απίθανο Γιάννη Βαρουφάκη να χειριστεί τη διαπραγμάτευση, τον μοιραίο άνθρωπο που εκμηδένισε τα ελάχιστα αποθέματα αξιοπιστίας που είχε η χώρα –και τα έκανε αρνητικά ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με το τρικ του δημοψηφίσματος που τράβηξε από το καπέλο. Παλικάρια και παλικαρούδες ψήφισαν κατά 60% για υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια –ευτυχώς που είχαν τα προσόντα αυτά και δεν πονάνε από Τρίτη και μετά, όταν οι εταίροι είπαν «ως εδώ και μη παρέκει» και άρχισε η κυβέρνηση να τρέχει.

Συνταξιούχοι στις ουρές, κάθε μέρα όλοι να πάρουμε το πενηντάρι, κανείς δεν πληρώνει φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, δάνεια, υποχρεώσεις –είναι σαν να έχουμε γενική απεργία δεκαπέντε ημέρες τώρα. Πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν, πόσες επιπλέον επιχειρήσεις θα κλείσουν, πόσα «κόκκινα δάνεια» θα προστεθούν στα υπάρχοντα;

Αδιάφοροι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ μετράνε πολιτικό κόστος και ωφέλεια που προξενεί η καταστροφική κατάσταση. Κάποιοι θα καταψηφίσουν –θα βρεθεί ένας, έστω ένας, να παραιτηθεί από ντροπή για όσα έλεγε στους ψηφοφόρους πριν από τις εκλογές και πριν από το δημοψήφισμα;

Ο Βαρουφάκης όχι μόνο δεν παραιτείται αλλά δεν θα είναι καν στην ψηφοφορία για τη συμφωνία γιατί πρέπει να δει την εξ Αυστραλίας κορούλα του στην Αίγινα –αυτός έχει καταλάβει πως είναι πια παρένθεση και δεν νοιάζεται. Ούτε καν ότι το όνομά του θα γίνει συνώνυμο της πολιτικής αγυρτείας τον νοιάζει: στον δικό του κόσμο, όλα έχουν καλώς, είναι δικαιωμένος. Φυσικά, δικαιωμένη είναι και η Ζωώδης Δύναμη: διέγραφε τα χρέη για λογαριασμό της, τι τη νοιάζει αν ο Τσακαλώτος υπόσχεται πως θα πληρώσει ως την τελευταία δεκάρα;

«Τα ίδια έκαναν και οι άλλοι», είναι η απάντηση· σωστά –αλλά το «ήθος της Αριστεράς» δεν επικαλούνταν απέναντι στους άλλους, τους διεφθαρμένους; Είπαν εκατομμύρια ψέματα, υποστήριξαν και καλλιέργησαν την πολιτική βία, αναγόρευσαν σε προδότες «εχθρούς του λαού» τους αντιπάλους τους –και το μόνο που έχουν να πουν τώρα είναι «δεν δικαιούσθε να μας κατηγορείτε, τα ίδια κάνατε». Ανθρωπάκια, ημερολόγιό μου, ανθρωπάκια –που παριστάνουν τους αδιάφθορους ήρωες και ευαγγελίζονται «ήθος και αρετή» ενώ είναι κυνικοί εξουσιαστές παλαιότατης κοπής.

Μόνη μου χαρά, χαιρεκακία, να τους βλέπω να τρέχουν πανικόβλητοι να υπερασπιστούν το έργο του Κώστα Σημίτη, το ευρώ. Το έργο του πολιτικού που τον έχουν πολεμήσει όσο κανέναν άλλον.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κυβέρνηση που θα συνεχίσει τον σημιτικό εκσυγχρονισμό, θα προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα μας κάνουν κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πάει στην πασοκική δεκαετία του 1980 –και κάποιοι ημίτρελοι στη σοβιετική δεκαετία του 1910.

Ας ελπίσουμε πως υπογράφεται συμφωνία, ανοίγουν οι τράπεζες, ψηφίζονται νόμοι, έρχονται τα δισεκατομμύρια, μας ελαφρώνουν το χρέος –και μετά, τι γίνεται μετά, ημερολόγιό μου;