Μάιος 1945 – Μάιος 2015, 70 χρόνια αφότου η γηραιά Ηπειρος προσέφερε τη μεγαλύτερη θυσία στο Μολώχ με απώλειες πάνω από 70 εκατομμύρια ζωές, χωρίς πότε να έχει εξακριβωθεί ο ακριβής αριθμός των θυμάτων της αιματηρότερης σύγκρουσης από καταβολής κόσμου. όπου οι μεν Δυτικοί την ονόμασαν κατ’ ευφημισμό «Καλό Πόλεμο», οι δε Ρώσοι (η τότε ΕΣΣΔ) «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Ουσιαστικά επρόκειτο για την διάπραξη του μεγαλύτερου εγκλήματος στην Ιστορία της ανθρωπότητας που άρχισε το 1939 και τελείωσε στις 9 του Μάη 1945 με την έλευση της Victory in Europe day (V-E day) μέσα σε ένα ξέφρενο πανηγύρι χαράς και ηθικής ανάτασης που συμμετείχαν ακόμα και οι Αμερικανοί αν και είχαν ακόμα εκκρεμότητες στον Ειρηνικό.
Εν τέλει, ύστερα από μια εξαετία πείνας, πόνου και θανάτου που προκάλεσαν οι Ναζί, και ύστερα από την αυτοκτονία του Αντολφ Χίτλερ (30 Απριλίου 1945) σε ηλικία μόλις 56 ετών που, αφού διόρισε αντικαταστάτη του το ναύαρχο Ντένιτς, αυτοκτόνησε πυροβολώντας στο στόμα του ενώ μετά το σώμα του περιλούστηκε με βενζίνη για να καεί και να μην κακοποιηθεί σαν το πτώμα του συμμάχου του Μ Μουσολίνι. Οι Γερμανοί πλέον δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να παραδοθούν άνευ όρων. Χωριστά στους Δυτικούς Συμμάχους στις 8 Μαΐου, στους αρχηγούς των Εκστρατευτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ υπό τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και στις Βρετανικές δυνάμεις υπό τον στρατάρχη Μπέρναρντ Μοντγκόμερι. Την επόμενη έγινε η άνευ όρων παράδοση στον Ρώσο στρατάρχη Γκεόργκι Ζούκοφ που χαρακτηριστικά, όταν έφθασε ο Κοκκινος Στρατός έξω από Βερολίνο, φώναξε: « Η ώρα της εκδίκησης ήρθε!». Και όπως to διετύπωσε ο ιστορικός Antony Beavor με κάποια υπερβολή: «o Ερυθρός Στρατός βίασε όλες τις Γερμανίδες ηλικίας από 8 μέχρι 80 ετών». Η αγωνία των Γερμανών στρατιωτών αλλά και πολιτών να μην πέσουν στα χέρια του Κόκκινου Στρατού έφθασε στα όρια της υστερικού πανικού γιατί. ήξεραν τι τους περίμενε-ιδίως οι γυναίκες.
Χάριν της Ιστορίας, των παγκοσμίων πολέμων οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι υπήρξαν δύο ξεχωριστές ιστορικές συγκυρίες (1919 με το τέλος του Μεγάλου Πολέμου και 1945 μετά τη λήξη του «Καλού/ Πατριωτικού Πολέμου) όπου οι νικήτριες «Συμμαχικές Δυνάμεις» κλήθηκαν να αποφασίσουν για την τύχη τής ηττημένης-και τις δύο φορές- Γερμανίας. Την πρώτη φορά οι Σύμμαχοι έκαναν ό,τι μπορούσαν να την τιμωρήσουν και να την ταπεινώσουν στο έπακρον. Τη δεύτερη φορά, έκαναν ό,τι μπορούσαν να την διασώσουν, μπρος στα μάτια των έκπληκτων Ευρωπαίων που είχαν βιώσει την γερμανική κατοχή και τώρα έβλεπαν πολλούς εγκληματίες πολέμου, όχι μόνο να γλιτώνουν αλλά και να ανταμείβονται με θέσεις κλειδιά στη νεοσύστατη Ομοσπονδία της Δυτικής Γερμανίας που ιδρύθηκε το 1949 από τον συντηρητικό Καγκελάριο Κόντραντ Αντενάουερ . Aντίθετα, το 1919, ένα χρόνο μετά την ήττα της, η Γερμανία εξαναγκάσθηκε να καταβάλλει ένα δυσβάστακτο ποσό αποζημιώσεων που κατά κυριολεξία τη γονάτισε προκαλώντας μία φρενήρη έκδοση φρέσκου χρήματος, και συνακόλουθα έναν πρωτοφανή πληθωρισμό, όπου τα μάρκα χρησιμοποιούνταν για προσάναμμα στη φωτιά γιατί ήταν φθηνότερα από τα ξύλα. Η χρεοκοπία της τότε νεοσύστατης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν αναπόφευκτη.
Αφετέρου όμως, μετά το 1945 η μεταχείριση της Γερμανίας από τους δυτικούς συμμάχους κάθε άλλο παρά σκληρή και άδικη αποδείχθηκε με κορυφαία πράξη μεγαλοψυχίας τη «συγχώρηση» του πάνω από 50% του χρέους της, όπου όφειλε χρήματα, ακόμα και από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ειρωνικά. για την μεν περίοδο του Μεγάλου Πολέμου (1914-18) η Γερμανία χωρίς να προκαλέσει τις πρωτοφανείς καταστροφές, τον λιμό, την απώλεια ζωών και τη μιζέρια που προξένησε στη περίοδο 1939-1945, τιμωρήθηκε πολύ σκληρότερα-σχεδόν απάνθρωπα- από τους νικητές, ιδιαίτερα λόγω επιμονής του Γάλλου πρωθυπουργού Ζορζ Κλεμανσό , που επιθυμούσε διακαώς να δώσει στους Γερμανούς ένα μάθημα, εκδικούμενος την ταπεινωτική ήττα της Γαλλίας στον Πρώσο-γαλλικό πόλεμο του 1871.
Αλλά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία -ιδίως- από το 1946 και μετά χρησιμοποιήθηκε από τους Δυτικούς Συμμάχους ως κυματοθραύστης ενάντια στη σοβιετική επιθετικότητα και τον επεκτατισμό και υπήρξε χρήσιμη και πολύτιμη βοηθούς στους συμμάχους λόγω πείρας περί τα σοβιετικά κτηθείσας στο ανατολικό μέτωπο, όπου τα πάντσερ είχαν προελάσει μέχρι έξω από τη Μόσχα. Γι’ αυτό η στάση των Δυτικών Συμμάχων προς αυτή κάθε άλλο παρά εχθρική υπήρξε.
Η Γερμανία πέρασε μετά από μια εποχή πολιτικο-οικονομικής αστάθειας που προκάλεσε η ισχνή Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη αγκαλιά του Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου 1933, όταν με προεδρικό διάταγμα του Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, ορκίσθηκε Καγκελάριος της Γερμανίας. Αυτός προέβη σε «εξυγίανση» των πολιτικών και της πολιτικής. Εκανε τις απαραίτητες εκκαθαρίσεις του, εξοντώνοντας κομουνιστές, και σοσιαλδημοκράτες, διέλυσε τη βουλή και αυτοανακηρύχθηκε «Φύρερ», ύστερα από το θάνατο του προέδρου φον Χίντενμπουργκ. Η Ιεραρχία Μίσους κατέτασσε τους Εβραίους (1) τους Σλάβους (2). Τους Μαρξιστές (3). Τους Αθίγγανους(4). Τους γκέι (5) Οι Γερμανοί στη συντριπτική πλειονότητά ακολούθησαν τον Χίτλερ σαν αφιονισμένοι, όταν τους υποσχέθηκε ένα Γ΄ Ράιχ δόξης λαμπρότερης από αυτής των άλλων δύο που θα διαρκούσε μία χιλιετία, αν παρέμεναν πιστοί στον Φύρερ τους, κάτι που έπραξαν με μεγάλο ενθουσιασμό που ξεπερνούσε τα όρια της ηλιθιότητας και πλήρους αποχαύνωσης, όπου ο γιος πρόδιδε τον ίδιο τον πατέρα του.
ΟΙ Ναζί μετά τη επικράτησή τους στη Γερμανία με τη ‘διευθέτηση» του εβραϊκού ζητήματος (Αουσβιτς, Νταχάου, Μπόύχελβαλντ), ξεχύθηκαν στην Ευρώπη, αρχίζοντας από τις γερμανόφωνες Σουδητία και Αυστρία με μοιραία κατάληξη (για την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) την Πολωνία του 1939. Συναντώντας μικρή αντίσταση έφτασαν έως τη Β. Αφρική. Μπορεί να εξαιρέσει όμως κανείς τη μικρή Ελλάδα για τη μοιραία καθυστέρηση που προκάλεσε στην εφαρμογή του σχεδίου Μπαρμπαρόσα ήτοι την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ όπου η τελευταία βρέθηκε απροετοίμαστη και αποδιοργανωμένη και, παρά τις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών που προειδοποίησαν τον Στάλιν για επικείμενη γερμανική επίθεση, αυτός τις αγνόησε γιατί ήταν βέβαιος ότι οι Γερμανοί θα τιμούσαν το Σύμφωνο μη επιθέσεως (φον Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, 1939). Ετσι οι Γερμανοί κήρυξαν τον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ και εξαπέλυσαν επίθεση κατά της Ρωσίας στις 22 Ιουνίου, 1941. Οι Ρώσοι χωρίς ικανούς και έμπειρους στρατηγούς, αφού αυτοί είχαν πέσει θύματα των παρανοϊκών εκκαθαρίσεων του 1936-38, υποχωρούσαν άτακτα μέχρι που οι Γερμανοί πλησίασαν τη Μόσχα.
Τότε συνέβη η μεγάλη ανατροπή που συγκλόνισε την ανθρωπότητα και γέμισε με ελπίδες τους σκλαβωμένους λαούς της Ευρώπης. Με τη ηρωική στήριξη των σοβιετικών παρτιζάνων, ο Κόκκινος στρατός ανασυντάχθηκε. Καθοριστικός παράγων υπήρξε ο θρίαμβος των σοβιετικών δυνάμεων στη μάχη του Στάλινγκραντ, όπου οι Ναζί από προελαύνοντες επιτιθέμενοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι και ο ηγέτης τους φον Πάουλους αιχμάλωτος των σοβιετικών. Η νίκη στο Στάλινγραντ ουσιαστικά σηματοδότησε την αρχή του τέλους του πολέμου. Οι Σύμμαχοι αφενός μετά την απόβαση στην Νορμανδία του 1944 και ο προελαύνων Κόκκινος Στρατός αφετέρου σφίγγουν σαν μέγγενη την αποδεκατισμένη Βέρμαχτ και φθάνουν έξω από το Βερολίνο. Ο Αϊζενχάουερ διατάσσει τις Συμμαχικές Δυνάμεις να αφήσουν τους Κόκκινο Στρατό να μπει πρώτος. Οι φοβερές μάχες του Βερολίνου γίνονται σώμα μα σώμα και τελικά η σημαία με το σφυροδρέπανο στήνεται πάνω στο Ράιχσταγκ Όπως έγινε στην Ιβοζίμα έτσι και στο Βερολίνο η έπαρση της σημαίας σκηνοθετήθηκε.
70 χρόνια μετά την «ήττα» των Ναζί, ο (νέο)ναζισμός ανασυγκροτείται και ξαναχτυπάει. Υπάρχει το ελληνικό αγλάισμα της ΧΑ. Ακολουθούν οι Ούγγροι ναζιστές της Jobbik. Προκύπτουν τώρα και οι ναζί υπερασπιστές της Ουκρανίας και τέλος τα ακροδεξιά μέτωπα που φλερτάρουν με τους νεοναζί.
Ο υπαρχηγός των Ναζί («σοσιαλιστής-αντικαπιταλιστής»), Γκρεγκόρ Στράσερ είχε παρατηρήσει ότι όσο υπάρχει δυστυχία, ανεργία και μιζέρια στον κόσμο, τόσο ο ναζισμός θεριεύει. Δεν. είχε άδικο.
Ο κ. Κακουριώτης Θάνος είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ.
