«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Φρανσουά Ολάντ) εκτιμά, ότι η σημερινή κρίση που οδηγεί τις χιλιάδες των μεταναστών, στον υγρό τάφο της Μεσογείου, είναι η συνέπεια μιας απερίσκεπτης επέμβασης στη Λιβύη το 2011». Με τον συνταρακτικό αυτό πρόλογο αρχίζει ο παρισινός «Φιγκαρό» (22.04.15) ένα ρεπορτάζ-κόλαφο, προς τη δημοκρατική Ευρώπη των 28 κρατών-μελών της. Μια Ευρώπη, που μέσω των 28 ηγετών της σημερινής Ε.Ε., κράτησε ενός λεπτού σιγή, σ’ έκτακτη σύνοδο για το μεταναστευτικό, στις Βρυξέλλες, πριν από λίγες ημέρες, για τις εκατοντάδες των πνιγμένων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων.
Η σιγή του ενός λεπτού, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, έχει ένα απλό-ίσως και με προσποιητά δάκρυα ορισμένων ηγετών-εθιμοτυπικό χαρακτήρα. «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»… Το μόνο ίσως που άξιζε, σ’ αυτή τη συνάντηση των Βρυξελλών, ήταν ο κόλαφος του Ολάντ, που ξυπνά, από τον βολικό λήθαργο την ηγεσία και τους λαούς με αποικιοκρατικό παρελθόν και πρωτίστως, εν προκειμένω, της Γαλλίας του Νικολά Σαρκοζί. Που επί της προεδρίας του, το 2011, τελείως απρόκλητα και χωρίς καμία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, διέταξε βομβαρδισμό, με γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη, εναντίον όχι μόνον αεροπορικών εγκαταστάσεων, αλλά και
εναντίον 30.000 αμάχων στη Λιβύη, «για να προστατεύσει τους εξεγερμένους κατά του Μοαμάρ Καντάφι αντάρτες». Δηλαδή στρατολογημένους, από ξένες δυνάμεις, μισθοφόρους, που αμέσως μετά την ανατριχιαστική εκτέλεση του Καντάφι (20.10.2011), στη Μισράτα της περιοχής των Σύρτεων, άνοιξε το δρόμο, για το εμφύλιο αλληλοφάγωμα των αμέτρητων φυλάρχων της Λιβύης και τη σταδιακή παράδοση ενός κράτους με σημαντικό κατά κεφαλήν εισόδημα, στο χάος, στα αίματα και στη μοίρα των τζιχαντιστών και της Αλ Κάιντα.
Άραγε, αναρωτηθήκαμε, γιατί ο Φρανσουά Ολάντ αφυπνίσθηκε αιφνιδίως το 2015 και όχι το 2011, (έτος της λιβυκής γενοκτονίας), καταγγέλλοντας αυτές τις επιδρομές, που άνοιξαν το μαρτυρικό δρόμο της απόδρασης και της ξενιτιάς για χιλιάδες πρώην ευκατάστατους Λιβύους ;
Δεν χρειάζεται περίσσευμα φαιάς ουσίας, για ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό. Απλώς αρκεί να θυμηθούμε, ότι το 2011, ο Ολάντ βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Και αντί να καταγγείλει, τότε, τον Σαρκοζί, για την ερήμην του ΟΗΕ επιδρομή στη Λιβύη, όχι μόνον προτίμησε τη σιωπή, αλλά, με την υπόλοιπη ηγεσία του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος συνεχάρη τον συντηρητικό Σαρκοζί γι’ αυτή την επιδρομή!
Γι’ αυτό θα λέγαμε, ότι είναι πλέον αργά για κροκοδείλια δάκρυα, για τα πτώματα των βομβαρδισμών του 2011, αλλά και για αμέτρητους άλλους φυγάδες, που ξεψύχησαν άψαλτοι στο βυθό της Μεσογείου, στις μέρες μας.
Απλώς, ο …. Βαλεντίνο, σημερινός Γάλλος πρόεδρος διάλεξε το 2015, για την προβολή του … αντιπολεμικού του προφίλ, για να κόψει τη φόρα του Σαρκοζί, προς την κατάκτηση του προεδρικού αξιώματος στις προσεχείς προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.
Όμως, οφείλουμε μια τεκμηρίωση, με συγκεκριμένα στοιχεία αυτής της καταγγελίας του Φρανσουά Ολάντ, για την πράγματι εγκληματική και τυχοδιωκτική επιδρομή στη Λιβύη και μάλιστα εναντίον του Καντάφι, ο οποίος αδιαμφισβήτητα είχε χρηματοδοτήσει γενναία τον Σαρκοζί, για την κατάκτηση του προεδρικού αξιώματος, στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας του 2007. Μεταφέρουμε λοιπόν, επί λέξει, από τον «Φιγκαρό» (22.04.15) τη δήλωση-βόμβα του Ολάντ για την ευθύνη του Σαρκοζί για την επιδρομή στη Λιβύη:
«Πρέπει να γνωρίζουμε, πως μετά την επέμβαση (στη Λιβύη) πέρασαν τριάμισι χρόνια, χωρίς να αναλογιζόμαστε τι θα επακολουθούσε (…) Τώρα πρέπει να επανορθώσουμε τις πλάνες του χτες».
Τώρα, το εάν και κατά πόσο τα προσωποπαγή καθεστώτα του παρελθόντος, στο χώρο του μείζονος αραβικού έθνους, υπήρξαν η αιτία για κύματα μαζικής φυγής, προς την Ευρώπη, αυτό έχει την ερμηνεία του. Δηλαδή, αν συγκρίνουμε το ολιγαρχικό χτες με το διαλυτικό σήμερα στη Λιβύη και το Ιράκ και τη Συρία θα διαπιστώσουμε ότι το ρεύμα φυγής, κατά το παρελθόν είναι σχεδόν μηδενικό, σε σύγκριση με το σημερινό τσουνάμι απόδρασης, από τη σημερινή κόλαση της βίας και του πυρός.
Με την παραπάνω σύγκριση δεν εξαγνίζονται βεβαίως πολλές αυταρχικές αγριότητες του Σαντάμ Χουσεϊν ή του Μοαμάρ Καντάφι. Αλλά και δεν καταξιώνεται και το κύμα των δυτικών νεοαποικιακών «σταυροφοριών» με το πρόσχημα εξουδετέρωσης μαζικών όπλων καταστροφής ή κατάλυσης αυταρχικών καθεστώτων. Το εάν και κατά πόσο πέτυχε το πείραμα του «εκδημοκρατισμού» με τους βομβαρδισμούς, τα βασανιστήρια και τις φονικές επιδρομές, είναι περιττό να το αναζητούμε. Το ζούμε με θλίψη και τρόμο σήμερα…
