Ήταν επόμενο να ζήσουμε και την εντελώς πρόσφατη έκπληξη (30/03/2015) της σύγκλησης της Βουλής, με πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα. Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής η στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης προς τη δικομματική κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις με το Eurogroup.
Και ώ του θαύματος! Ο….ειρηνοποιός, νεοφώτιστος πρωθυπουργός μεταμορφώθηκε σε πυρπολητή, σε μπουρλοτιέρη του Κοινοβουλίου, βαπτίζοντας την αξιωματική αντιπολίτευση σε υπεύθυνη, για την απομόνωση της κυβέρνησης, στον ευρύτερο χώρο του Eurogroup και της Ε.Ε.
Έτσι, επαναλήφθηκε το αμιγώς νεοελληνικό παράδοξο φαινόμενο, οι ένοχοι, για τα κυβερνητικά ατοπήματα, να αναζητούν συνενόχους, στο πολιτικό χώρο εκείνων, από τους οποίους, ζητούν τη συνδρομή τους για την έξοδο από τα αδιέξοδα. Η με απλούστερα λόγια, η κυβέρνηση να ασκεί την πολιτική της, αντιπολιτευόμενη την αντιπολίτευση!
Στο σημείο αυτό ας αναζητήσουμε ανάλογους «βίους παραλλήλους» στο ναυάγιο του ετερόκλιτου κυβερνητικού σχήματος Μητσοτάκη –Θεοδωράκη –Κατσίκη (1991-1993).
Όμως στην προσπάθεια του να μετατρέψει τους αρωγούς σε κατηγορούμενους, ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε την κοινή ομοβροντία ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού και ΚΚΕ, που σκόρπισε τη συνοφρύωση και την κατήφεια στο ευρύτερο κυβερνητικό μπλοκ.
Το κυρίαρχο επιχείρημα της μείζονος Αντιπολίτευσης, που ήταν και η μεγάλη απορία όλων όσων παρακολούθησαν την τηλεοπτική αναμετάδοση της ταραχώδους αυτής συνεδρίασης της Βουλής, ήταν: «Αφού δεν μας ενημερώνετε με ποια επιχειρήματα διαπραγματεύεστε τη διέξοδο, από το νέο μνημόνιο, που συνυπογράψατε με το Eurogroup, γιατί μας φέρατε για ενημέρωση στη Βουλή; Τι μας θεωρείτε; κομπάρσους των ανακολουθιών σας;»
Το ζενίθ αυτών των ανεκδιήγητων ανακολουθιών ήλθε να επισφραγίσει η μεροληπτική και φανατισμένη φιλοκυβερνητική συμπεριφορά της προέδρου του Κοινοβουλίου Ζωής Κωσταντοπούλου, που παρά λίγο να μετατρέψει, σε. αρένα την αίθουσα των συνεδριάσεων της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Η αποχώρηση της ΝΔ ήταν η ενδεδειγμένη στάση ευθιξίας και αυτοσεβασμού. Αλλά και οι αγορεύσεις του Σταύρου Θεοδωράκη και του Δημήτρη Κουτσούμπα σχεδόν μηδένισαν του «τουπέ» της κυρίας προέδρου.
Και κλείνοντας αυτό το σημείωμα, συχνά αναλογίζομαι και αναπολώ τις στιγμές συναδελφικής αβροφροσύνης και φιλίας των συντακτών του δικαστικού ρεπορτάζ, στην αίθουσα δημοσιογράφων του ιστορικού κτιρίου της φιλεκπαιδευτικής εταιρείας της οδού Σανταρόζα. Τότε, όταν ανάμεσα σε μια πλειάδα εκλεκτών συναδέλφων, από όλες τις εφημερίδες, η Λίνα Αλεξίου κάπου-κάπου μας έφερνε και την κόρης της, τη μικρή Ζωίτσα και σημερινή πρόεδρο του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ένα κοριτσάκι χαμογελαστό και συνεσταλμένο.
Ποιος να το περίμενε, ότι ο τότε αίθριος καιρός θα είχε τα σημερινά γυρίσματα…
* μείζων διοικητική, περιφέρεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας
