Το επταήμερο του Διόδωρου

Στο Βερολίνο ξεκίνησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Επισημάνθηκαν η απουσία του τραγωδού Γιάννη Βαρουφάκη και η παρουσία του top model Τόνι Γκαρν

Ποιοι είναι άραγε αυτοί εκεί κάτω στη Σαχάρα που φτυαρίζουν μεγατόνους άμμου πάνω στα σύννεφα και αναγκάζουν τους νοτιάδες να τα φέρουν στην πατρίδα; Μην είναι πράκτορες του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έχουν εντολή να μας εξουθενώσουν βάφοντας τη χώρα κίτρινη και βραχυκυκλώνοντας το δίκτυο της ΔΕΗ, ώστε να αναγκαστούμε να το πουλήσουμε;

Αυτή είναι η εξήγηση, οι Γερμανοί φταίνε. Οι ίδιοι φταίνε που κανείς δεν συμπαραστέκεται στα σχέδια της κυβέρνησης –τους πιέζουν. Βλέπουν όλοι πως έχουμε δίκιο –και όσοι δεν το είχαν καταλάβει το έμαθαν από τον Γιάννη Βαρουφάκη -, αλλά τους εκβιάζουν οι επίγονοι των ναζί και δεν παίρνουν το μέρος μας. Ακόμα και οι Πορτογάλοι, με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν προεκλογικά μέτωπο, δηλώνουν πως εκείνοι τα έβγαλαν πέρα με το Μνημόνιο και τη λιτότητα και τώρα ανακάμπτουν –«και η Ελλάδα πρέπει επίσης να συμμορφωθεί στις υποχρεώσεις της προς τους εταίρους της στο ενιαίο νόμισμα και τους πιστωτές».

Δειλοί Λουζιτανοί που υποκύπτουν –ενώ εδώ βγήκε ο λαός στις πλατείες κραυγάζοντας «Γεια σου αλάνι, Γιάννη Βαρουφάκη, σε βλέπει η Μέρκελ και σπάει σαν κλαράκι». Και εκεί που ήλπιζα πως για πέντε-έξι μήνες θα γλίτωνε το Κέντρο της Αθήνας από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, πάλι αποκλεισμένο θα είναι από φιλοκυβερνητικές, υποπτεύομαι.

Ο λαός στις πλατείες, οι ιεράρχες στα κεραμίδια: «Γεια σου, Πρωθυπουργέ κύριε Τσίπρα λεβέντη! Βάλε πια μια τελεία και παύλα στις μονομερείς και εθνοκτόνες υποχωρήσεις μας! Ο Χριστός μαζί Σου!» κραυγάζει ο γνωστός προοδευτικός Αμβρόσιος Λενής, μητροπολίτης Καλαβρύτων, ο ίδιος που πίστευε πως η Χρυσή Αυγή μπορεί να γίνει «γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πια πολίτη και μια ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».

Και οι ακροδεξιοί σε έπαρση σημαίας: ο συνομιλητής της ΧΑ Τάκης Μπαλτάκος δηλώνει: «Εγώ ο δεξιός, βαράω προσοχή μπροστά σε αυτά που κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ… θα ήλπιζα και ευχόμουν και παρακαλούσα αυτά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουμε εμείς».

Τα πράγματα είναι εξόχως σοβαρά, ημερολόγιό μου, ο κόμπος φτάνει πια σιγά-σιγά στο χτένι και πρέπει η νέα κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει –με τον Αμβρόσιο και τον Μπαλτάκο που τη συγχαίρουν για τη λεβεντιά της ή με τους σώφρονες σε όλη την Ευρώπη που είπαν «σας κατανοούμε αλλά πρέπει να κατανοήσετε και εσείς πως έχετε υποχρεώσεις και πως δεν γίνονται εκλογές μόνο στην Ελλάδα –και εμείς εκλεγμένοι είμαστε».

Αν υποθέσουμε ότι ακολουθεί τη γραμμή της σωφροσύνης η κυβέρνηση, θα την ακολουθήσουν τα στρατεύματα, ψηφοφόροι και βουλευτές; Μου είχε κάνει εντύπωση που οι συγκεντρωμένοι δεν χειροκροτούσαν τον Αλέξη Τσίπρα στην επινίκια ομιλία του το βράδυ των εκλογών στα Προπύλαια –δεν τους ενθουσίαζαν τα φιλοευρωπαϊκά που άκουγαν.

Μου έκανε εντύπωση επίσης στην ομιλία του προχθές στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι τον χειροκρότησαν οι βουλευτές μόνο δύο φορές: όταν είπε πως η «τρόικα τελείωσε» και πως «η κυβέρνηση θα τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις». Τα διάφορα για το «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι» και «τηρούμε τους ευρωπαϊκούς κανόνες» δεν συγκίνησαν.

Και πριν ακόμη τις προγραμματικές δηλώσεις, δυο φορές απαρνήθηκε η κυβέρνηση τον Γιάννη Βαρουφάκη που ασκεί πολιτική γοητείας στην Ευρώπη: και όταν είπε «δεν ζητάμε διαγραφή» και όταν είπε «συμφωνούμε με τα 2/3 του Μνημονίου». Αλλα λέει η κυβέρνηση έξω, άλλα θέλουν να ακούν εδώ τα εθισμένα σε πύρινους αντιγερμανικούς και αντιμνημονιακούς λόγους πλήθη.

Θέλω να πω, ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που πέντε χρόνια τώρα δήλωνε πως «το ευρώ δεν είναι ταμπού» και ο φιλοευρωπαϊκός των δεκαπέντε ημερών της προεκλογικής περιόδου που δηλώνει τώρα διά στόματος Βαρουφάκη πως «η ΕΚΤ είναι και δική μας τράπεζα»;

Τι θέλουν τα στελέχη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ημερολόγιό μου: η μεγάλη πλειοψηφία τους προέρχεται από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ των δεκαετιών 1970 και 1980 –και από όσους από την Ανανεωτική Αριστερά δήλωναν κομμουνιστές. Θεωρούν όλοι αυτοί οι πρώην (ή ακόμη) κομμουνιστές πως σήμερα δικαιώνονται οι ιδεολογικές τους απόψεις;

Θεωρούν πως η αγανάκτηση, η οργή, το αντιμνημονιακό μένος, η ανεργία, η φτώχεια, η διάχυτη βία που τους έφεραν στην εξουσία δικαιώνουν την περιφρόνηση για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, επιβάλλουν εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτοοργάνωση των μαζών και κινηματικές διαδικασίες, περιορισμούς στην ιδιωτική οικονομία, αντιπαλότητα προς την «Ευρώπη των μονοπωλίων»;

Αυτά τα δηλώνει ρητά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Μπορεί η τάση του να έχει μόνο το 30% αλλά μου φαίνεται ότι εκφράζει ιδεολογικά το 70%-80% των στελεχών (και τώρα πια βουλευτών) του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον ψήφισαν γιατί μυρίζει κομματίλα, δεν είναι «μαζικός» όπως ο χαρισματικός Αλέξης Τσίπρας που μπορεί να πείθει από ακροδεξιούς ως ακροαριστερούς για τη λεβεντιά του –ανώτερο ελληνοπρεπές χάρισμα –και να μαζεύει ψήφους.

Αν η κρίση αντιμετωπίζεται ως όχημα για την επιβολή της λαφαζανικής ιδεολογίας, την έχουμε άσχημα, πολύ άσχημα, ημερολόγιό μου –πάμε κατευθείαν για άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.

Εχω την ελπίδα όμως ότι θα θεωρήσουν στελέχη και βουλευτές πως δεν δικαιώθηκαν οι ιδεοληψίες του 5% αλλά η προσωπικότητά τους: ήρθε η ώρα να δείξουν πως μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, να χτυπήσουν τη διαφθορά, να τα καταφέρουν καλύτερα ως βουλευτές ή υπουργοί από αυτούς που είχαν προηγηθεί. Δηλαδή, να αποδείξουν πως μπορούν να είναι μεταρρυθμιστές, μπορούν να κάνουν το κράτος αποτελεσματικότερο και φιλικότερο, την κοινωνία δικαιότερη.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, ημερολόγιό μου, ότι βουλευτές και υπουργοί καταλαβαίνουν πως η κυβέρνηση πρέπει να διαπραγματευτεί για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, για να λειτουργήσει η οικονομία και να μειωθεί η ανεργία και όχι για να επιβάλει στην Ευρώπη τις ιδεοληψίες του μικρού κόμματος που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι να είναι έτσι, όλα θα πάνε καλύτερα.