Οι φοροτεχνικοί, νομικοί και σχετικοί επαγγελματίες, διατυπώνουν συνεχώς τις προτάσεις τους, συχνά διαφωνούντες, για το «πρέπον» φορολογικό σύστημα. Προφανώς όλοι συμφωνούν ,εκτός και αν μου διαφεύγει κάτι, πως όλα τα φορολογικά υποκείμενα, φυσικά ή νομικά πρόσωπα, είναι υποχρεωμένα από τον συντακτικό νομοθέτη να συνεισφέρουν κατά το μέτρο και την δυνατότητα που τους αντιστοιχεί, στα κρατικά έσοδα.
Εδώ ακριβώς είναι που τα πράγματα χρειάζονται «ξεκαθάρισμα». Σε α΄φάση πρέπει να ορισθεί τι είναι «εισόδημα», τι «έσοδο» και τι προϊόν συνιστά την φορολογική «βάση». Συνεπώς, πρέπει να τεθεί σε tabula rasa μια σειρά από ορισμούς, για τους οποίους θα υπάρξει κοινή αποδοχή και νομοθετική πρόβλεψη, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα νομικής αμφισβήτησης.
Για παράδειγμα, τα έσοδα από τόκους και μερίσματα καταθέσεων ή μετοχών, σε ποιο ποσοστό πρέπει να απαλλάσσονται και με ποια κλίμακα πρέπει να φορολογούνται; Το ενδεχόμενο η αποταμίευση ή η επένδυση να προέρχεται από φορολογημένα εισοδήματα ή παλαιότερα επίσης υποκείμενα σε παρακράτηση φόρου κέρδη, είναι ηθικό να τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρισης από «μαύρα» και αδήλωτα έσοδα κάθε «ηθικής» ή όχι πηγής; Ανάλογα, το ενιαίο ποσοστό φορολόγησης είναι δίκαιο εξίσου για τον μικροεισοδηματία που τοποθέτησε τις οικονομίες του ή το «εφάπαξ» σε ένα «κλειστό» λογαριασμό σταθερής απόδοσης και αυξάνει το –πραγματικό- εισόδημά του κατά οποιοδήποτε ποσοστό και για τον φορολογικώς «άγνωστο» που εισπράττει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ ετησίως με τον ίδιο τρόπο;
Η ύπαρξη ιδιοκτησίας, ασχέτως αιτίας κτήσης, ύπαρξης εσόδων εκμετάλλευσής της, μεγέθους οικογένειας κ.τ.λ. είναι σωστό να υπόκειται σε «ίση» μεταχείριση, την ίδια στιγμή που οι εξωχώριες ιδιοκτησίες (off-shore) προκαλούν εξόφθαλμα την Κοινή Γνώμη;
Να δεχθώ, εξ’ανάγκης πως, τουλάχιστον οι δαπάνες συντήρησης των προαναφερομένων θα πρέπει να δικαιολογούνται από το δηλούμενο εισόδημα των ιδιοκτητών τους. Αυτό όμως απαιτεί την δημιουργία Περιουσιολογίου και ανάλογου πίνακα «αντικειμενικής» δαπάνης ανά μ2 και περιοχή.
Κάτι παρόμοιο πρέπει να εφαρμοσθεί και στα σκάφη αναψυχής. Εδώ έχω ένα πρόχειρο παράδειγμα: Φίλος εκ Νορβηγίας, συνταξιούχος, διαθέτει ένα ιστιοφόρο μήκους 16 μ. Το σκάφος το χρησιμοποιεί περίπου 6 μήνες ετησίως, περιηγούμενος την Μεσόγειο. Σε ερώτημα ποιο είναι το συνολικό κόστος χρήσης του (επισκευές, service, ασφάλεια, καύσιμα, λιμενικά τέλη κ.τ.λ), απάντησε πως δεν έχει υπερβεί τα τελευταία χρόνια τις 12.000 ετησίως. Φυσικά, τα εισοδήματά του είναι πολλαπλάσια και οπωσδήποτε φορολογημένα (Νορβηγός,γαρ…).
Το ζήτημα της υπαγωγής σε φορολογία του υπολειπόμενου ποσού (Έσοδα(100%) – Έξοδα) είναι, τουλάχιστον σε α΄φάση, εξαιρετικά παρακινδυνευμένο. Από την στιγμή που π.χ. χιλιάδες ακίνητα, ειδικά στην πρωτεύουσα, φέρονται ως «κενά» ενώ οι μετρητές Η/Ρ «γράφουν» KWώρες, είναι πρόωρο να δεχθούμε έστω και την συζήτηση σχετικής δυνατότητας. Το «σφάλμα» (;) της εξαίρεσης του μισθώματος ως μειωτικού του καθαρού εισοδήματος προς φορολόγηση, συνεπαγομένης της –τυπικής- μείωσής του με συμφωνία μισθωτή/εκμισθωτή, ελπίζω να διορθωθεί εντός σύντομου χρόνου. Σε διαφορετική περίπτωση, έχει νομοθετηθεί διαφυγή φορολογητέας ύλης. Δεν φαντάζομαι να υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η «ενιαία» φορολόγηση των μισθωμάτων με 2 κλίμακες, ανεξαρτήτου ύψους συνολικού εισοδήματος των ιδιοκτητών και ο μηδενισμός της όποιας ελάφρυνσης των «νοικάρηδων» εντάσσεται στα θετικά του Υπ.Οικονομικών.
