Δεκαέξι ημέρες. Δύο εβδομάδες και κάτι, που για τον κάθε άνθρωπο σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Ημέρες εργασίας, ξεκούρασης, οικογενειακής θαλπωρής, εξόδων, ψυχαγωγίας, αντιμετώπισης προβλημάτων, έκτακτων αναγκών ή καταστάσεων. Για τους 16 άνδρες και γυναίκες που έχουν συγκεντρωθεί στο πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, είναι ημέρες δοκιμασίας των ανθρώπινων ορίων. Αφησαν πίσω τους, οικογένειες, πήραν άδεια από τις εργασίες τους, ορισμένοι ταξίδεψαν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα με αεροπλάνο, από την Ιαπωνία, την Ταϊβάν, την Φινλανδία. Τρέχουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1.000 μιλίων, το «Αγιο Δισκοπότηρο» των υπερμαραθώνιων δρόμων και των διεκδικητών ημεροδρόμων, όπως ονομάζονται οι δρομείς αυτών των εξοντωτικών αποστάσεων. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες, και τέσσερις Ελληνες, οι κκ. Κώστας Μπαξεβάνης , Νίκος Θάνος,Αχιλλέας Κατσαρός και Νικήτας Νομικός.
Τι κάνει όμως έναν άνθρωπο να αρχίζει να τρέχει τέτοιες, μεγάλες και απαγορευτικές στα μάτια πολλών, αποστάσεις; Τρέλα, μεράκι, «αυτομαστίγωμα» μέχρι τελικής πτώσεως, πάθος για άθληση πέρα από τα συνηθισμένα; Ο κ. Νικήτας Νομικός δεν θεωρεί ότι διαθέτει τις απόλυτες απαντήσεις. Η περίπτωσή του όμως είναι χαρακτηριστική. Πενήντα τεσσάρων ετών, προϊστάμενος τμήματος στο Γενικό Χημείο του Κράτους, έχει σταματήσει προσωρινά τον αγώνα. Προσπαθεί να βρει τις ανάσες του. Εδώ και πέντε χρόνια τρέχει υπεραποστάσεις. «Ξεκίνησα το 2002 από τον Μαραθώνιο.Σύντομα πέρασα στους μεγάλους δρόμους αντοχής, 24ωρους,48ωρους,Σπάρταθλο». O κ. Νομικός προπονείται 70 με 150 ώρες την εβδομάδα. Τρέφεται «όπως κάθε αθλητής. Πολλά φρούτα, πολλά λαχανικά, υδατάνθρακες». Πριν από το 2001 δεν ήταν φανατικός της άθλησης. Ως τη στιγμή που… «σου αλλάζει οπτική γωνία. Αρρώστια, ατύχημα, περιπέτεια, δεν έχει σημασία.Αυτό που έγινε,μοιραία ίσως, με έκανε να δω τη ζωή μου με άλλα μάτια».
Στη διάρκεια του πρωταθλήματος, που διανύει την 4η ημέρα του, τρέχει 120 χιλιόμετρα την ημέρα. «Τα 1.000 μίλια ή 1.609 χιλιόμετρα στη δική μας γλώσσα είναι ο πιο απαιτητικός αγώνας». «Καημός» του κ. Νομικού είναι να τερματίσει κάποια στιγμή στο Σπάρταθλο.. Μια σύντομη ματιά στην οθόνη του κεντρικού τερματικού, όπου καταγράφονται οι επιδόσεις των ημεροδρόμων, ένα τίναγμα των ποδιών προς τα μπρος, λίγοι ξηροί καρποί από τον πάγκο των τροφίμων και επιστροφή στον αγώνα. «Ολα καλά» γνέφει προς τη γιατρό. Το τράβηγμα που αισθάνθηκε στους προσαγωγούς, λίγη ώρα νωρίτερα, δεν πτοεί τον κ. Νομικό. «Θα συνεχίσω. Οσο αντέχω. Εδώ δοκιμάζουμε τα όρια της αντοχής μας,αλλά το μεγάλο παιχνίδι γίνεται με τον εγκέφαλο.Αυτός δεν πρέπει να εγκαταλείπει πρώτος, και όχι οι μύες».
Η γιατρός και ο υπεύθυνος τροφοδοσίας κάθονται μπροστά από έναν πάγκο με δοχεία και πιάτα, γεμάτα ξηρούς καρπούς, χαλβά και μπάρες σοκολάτας υγείας. Σοβαροί τραυματισμοί έχουν αποφευχθεί και τα κυρίως γεύματα που περιμένουν τους αθλητές είναι καθ΄ οδόν. Σουβλάκια με πιλάφι, γιουβέτσι, σαλάτα εποχής.
Σ ύμφωνα μάλιστα με τα συνήθως κρατούντα, ένας δρομέας υπεραποστάσεων χρειάζεται να καταναλώσει καθημερινά δύο πλήρη γεύματα, και πολλά, μικρά και τακτικά, μέσα στη διάρκεια του αγώνα, που θα αναπληρώσουν τις χαμένες θερμίδες και θα τονώσουν τον οργανισμό. Στο ίδιο, υψηλό επίπεδο, βρίσκεται και η πρόσληψη νερού ή άλλων ισοτονικών ποτών.
Η εφετινή διοργάνωση έχει και διττό κοινωνικό σκοπό και μήνυμα. Σύμφωνα με ζτους διοργανωτές, ο χώρος τέλεσης των αγώνων δεν επελέγη τυχαία. Επιθυμία των συμμετεχόντων είναι το αεροδρόμιο του Ελληνικού να αποδοθεί στους πολίτες και στους ερασιτέχνες αθλητές, ως Μητροπολιτικό Πάρκο, χώρος πρασίνου και άθλησης.
Παράλληλα, στηρίζεται και το ερευνητικό έργο που επιτελείται κατά του καρκίνου, στο Κέντρο Ανοσολογίας και Ανοσοθεραπείας στο νοσοκομείο «Αγιος Σάββας». Οι αγώνες ολοκληρώνονται στις 28 (24, 48, 72 ωρών) και 31 Μαΐου (1.000 μίλια, 7 ημερών) και διεξάγονται καθημερινά.
Αθλος είναι και το οργανωτικό σκέλος του αγώνα
O αγώνας είναι ο πιο δύσκολος στις υπεραποστάσεις. Και ο πιο σπάνια διεξαγόμενος. Η προηγούμενη διοργάνωση είχε πραγματοποιηθεί το 2000, στην Αυστραλία, με αφορμή και τους εκεί Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Ελλάδα τα 1.000 μίλια διεξάγονται εκ παραλλήλου με τις άλλες «κλασικές» διαδρομές υπεραποστάσεων, των 7 ημερών, των 72, 48 και 24 ωρών. Σε αυτές έχουν δηλώσει συμμετοχή 101 αθλητές. Οι 16 όμως των 1.000 μιλίων είναι μια άλλη ιστορία.
Οπως ο κάτοχος παγκόσμιων ρεκόρ στους 48ωρους αγώνες, ο 53χρονος Γερμανός Βόλφγκανγκ Σβερκ, ή ο 45χρονος Ταϊβανέζος Λο Βάι Μινγκ. Ο τελευταίος έχει μόλις βγει από τον στίβο και κατευθύνεται προς τη σκηνή του. Ο χώρος διεξαγωγής θυμίζει κάμπινγκ. Εκεί κοιμούνται, εκεί τρέχουν και σε μερικά πρόχειρα στημένα τραπέζια και καρέκλες τρώνε και ξεκουράζονται προσωρινά. Ο Λο βγάζει από τη σκηνή ένα τεράστιο σημειωματάριο. Πάνω σε αυτό και συμβουλευόμενος τη μεγάλη οθόνη του υπολογιστή όπου καταγράφονται οι επιδόσεις του καθενός, αρχίζει να σημειώνει χρόνους, αποστάσεις και καρδιακούς παλμούς. Αφήνει το σημειωματάριο στη σκηνή και κάθεται στο γρασίδι. Δίπλα στο αντίσκηνο έχουν τοποθετηθεί συμμετρικά έξι ζευγάρια αθλητικά παπούτσια. Ο Λο βγάζει αυτά που φοράει. Η σόλα στο δεξί έχει σχεδόν καταστραφεί. Φοράει το νέο ζευγάρι και ύστερα από δύο βαθιές αναπνοές ξαναμπαίνει στον αγώνα.
Για τον διοργανωτή Σύλλογο των Ελλήνων Ημεροδρόμων η χρηματοδότηση του εγχειρήματος παραμένει μια πονεμένη ιστορία. Μόνο η εγκατάσταση του συστήματος ηλεκτρονικής καταγραφής κόστισε 13.000
ευρώ. Οι χορηγίες ήταν ελάχιστες. Μόλις που κάλυψαν τη φυσικοθεραπεία και την τροφοδοσία. Και βέβαια το κόστος μετακινήσεων και προσωπικού εξοπλισμού βαρύνει αποκλειστικά τους δρομείς.
