κράτος

Οι αλλαγές των προσώπων όταν δεν συνοδεύονται από αλλαγές στον τρόπο και τις δομές της διακυβέρνησης θυμίζουν τις προσπάθειες των Τρώων.

Κάποιος είχε πει πως τουλάχιστον ο Σίσυφος έκανε μπράτσα. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι;

Αιχμές από το Γιώργο Βέλτσο.

Μια αποκαλυπτική έρευνα για τα «θέλω» της ελληνικής κοινωνίας και το «άτολμο» πολιτικό σύστημα.

Καμία σχέση με το παρελθόν δεν είχε σήμερα για την Εκκλησία ο εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας που τελέστηκε στη Μονή Πετράκη χωρίς την παρουσία πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας.

Η Αρχιεπισκοπή θέλει να δείξει ότι γίνονται προσπάθειες επαναπροσέγγισης με την Πολιτεία, αλλά εκκλησιαστικές πηγές τονίζουν ότι δεν μπορούν να προβλεφθούν οι αντιδράσεις κλήρου και ποιμνίου.

Σε κάθε συζήτηση γύρω από έναν πιθανό διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αυτό που προκύπτει με σαφήνεια είναι ότι δεν πρόκειται περί απλού νομοθετικού διακανονισμού αλλά για ζήτημα πολιτισμικό που άπτεται ταυτοτήτων, ιδεολογιών και (αυτο)εικόνας της ελληνικής κοινωνίας.

Η θρησκευτική παράδοση των Ελλήνων έχει την αυτοτελή της δύναμη και εγγραφή στην ιστορία και στο βίωμα του έθνους.

Πρέπει να υπάρχει διάλογος μεταξύ των υπευθύνων της Εκκλησίας και του Κράτους, και αυτός να γίνεται με γνώση, νηφαλιότητα, ψυχραιμία, για την ενότητα της κοινωνίας.

Η σχέση Εκκλησίας και κράτους ξεκίνησε μάλλον ανορθόδοξα ήδη από τη δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Από το 2011 μέχρι και σήμερα, 13 χρόνια μετά, υπάρχει μόνον ένας και μοναδικός μόνιμος αξιωματούχος σε ολόκληρη την κρατική μηχανή. Η διαδρομή του

Τέτοιο καιρό, Μάρτιο του 1987, πριν από 37 ακριβώς έτη, η σύγκρουση Εκκλησίας - Πολιτείας για το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Δεν περιμένουμε από το κράτος να μας σώσει από κάτι αλλά να διαφυλάξει τις κατακτήσεις μας.

Την τελευταία δεκαπενταετία, επί Αρχιεπισκοπίας Ιερωνύμου Β΄, και χάρη στις δεξιότητές του, οι σχέσεις Πολιτείας - Εκκλησίας κύλισαν ομαλά.

Τα κυριότερα ζητήματα που δίχασαν τους δυο θεσμούς από τα τέλη του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα.

Από τον Σεραφείμ και τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, στις κόντρες με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη για τον διαχωρισμό και τα ομόφυλα ζευγάρια.

Η πεποίθηση ότι το κράτος όλα τα μπορεί χτίζει μια συνθήκη δέους για την εξουσία του, οδηγεί τους ανθρώπους σε μια στάση διαρκούς αναμονής προστασίας και εγγύησης, γεννάει μια εξάρτηση προσδοκίας θρησκευτικού τύπου.

Μετά το δημογραφικό, η ασθένεια των κρατικών θεσμών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Χώρας. Γράφει ο Μανώλης Γ. Αντωνόπουλος.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αναφέρθηκε στο ζήτημα σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας – «Να μη στέκεται η Εκκλησία στα σκαλοπάτια της όποιας εξουσίας και να εκλιπαρεί με το χέρι».

Ενα από τα επιτεύγματα της περιόδου που διανύουμε και ένα από τα θετικά δείγματα αποτελεσματικότητας της κυβέρνησης, ήταν η ταχεία μετάβαση στις ψηφιακές διαδικασίες και η παράκαμψη πολλών αγκυλώσεων της σκουριασμένης κρατικής μηχανής. Αρθρο του Αγγελου Κωβαίου.