Το 1986 είχε κυκλοφορήσει μια τερατώδης ιστορία, που ποτέ δεν έμαθα αν ήταν αληθινή. Σύμφωνα με τις τότε φήμες, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε ζητήσει από την πρωταγωνίστριά του, Νάντια Μουρούζη, να κάνει πλαστική επέμβαση στο στήθος, για τον ρόλο στην ταινία «Ο Μελισσοκόμος». Ο ευφυής Χρήστος Βακαλόπουλος, σχολιάζοντας την είδηση στο περιοδικό «Αντί», είχε αναρωτηθεί σε ποιο σημείο θα σταματούσαν οι απαιτήσεις του «Τεό» αν του ζητούσαν να γυρίσει τον «Ανθρωπο Ελέφαντα», τονίζοντας ειρωνικά πως κάποιος ηθοποιός γλίτωσε από μόνιμη παραμόρφωση. Ο Βακαλόπουλος δεν αγαπούσε τον Αγγελόπουλο, λάτρευε όμως τους ηθοποιούς – έγραφε χαρακτηριστικά ότι «θα ‘πρεπε να αντιμετωπίζονται με σεβασμό γιατί χαρίζουν την εικόνα τους στις φαντασιώσεις μας» και έλεγε ότι πολλές φορές οι «σκηνοθέτες ηθοποιών», όπως π.χ. ο Τζορτζ Κιούκορ, είναι αξιοζήλευτοι, «γιατί γεμίζουν το μυαλό σου με εικόνες που αφορούν τη λατρεία τους – εξομολογούνται διά μέσου της κάμερας ένα πάθος τους, το πάθος τους για τον ηθοποιό». Ομως το βλέμμα και η άποψη του Βακαλόπουλου ήταν μάλλον μια εξαίρεση: όπως σωστά αναφέρει ο Δημήτρης Καταλειφός στην πρόσφατη παρέμβασή του στον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε μετά τις αποκαλύψεις ηθοποιών για βάναυσες συμπεριφορές σκηνοθετών και συνεργατών, οι πιο πολλοί μεγαλώσαμε έχοντας αποδεχθεί την ιδέα ότι ένας δημιουργός έχει το δικαίωμα να έχει συμπεριφορά δυνάστη, περίπου όπως ένας προπονητής ο οποίος επιτρέπεται να ρίχνει δημοσίως χαστούκια στους παίκτες του για να τους ξυπνήσει.
Δεν μου αρέσει η υποκρισία: έτσι μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι ο Κόπολα έβαζε χαιρέκακα τον Μπράντο να κυλιέται στη λάσπη στο «Αποκάλυψη τώρα» (1979) και κάπου για αυτό χαιρόμασταν. Χαμογελούσαμε ακούγοντας ότι ο Χίτσκοκ σχεδόν βασάνιζε με τις απαιτήσεις του τις ξανθές πρωταγωνίστριές του. Για να μην αναφέρομαι μόνο σε σκηνοθέτες, θυμάμαι ότι οι ιστορίες όπου οι πρωταγωνιστές ταλαιπωρούσαν πρωταγωνίστριες σχεδόν από βίτσιο, προβάλλονταν με όλες τους τις πικάντικες λεπτομέρειες, γιατί το κοινό διψούσε για αυτές. Ο Στιβ Μακ Κουίν έριχνε πραγματικά ξύλο στην πανέμορφη Αλι Μακ Γκρο στο «Ηταν δυο φυγάδες» («The Getaway», 1972) του Σαμ Πέκινπα. Οι ερωτικές σκηνές του Μίκι Ρουρκ με τις συμπρωταγωνίστριές του δεν ήταν τόσο αθώες. Ο Σον Κόνερι ήταν αρκετά επιθετικός με τις παρτενέρ του στις ταινίες, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να τον βλέπουμε ως απόλυτο αρσενικό: το ίδιο και τον επίσης μακαρίτη Κερκ Ντάγκλας, για τον οποίο είχαν υπάρξει και καταγγελίες. Και τα ίδια ακούγαμε, χωρίς να σκανδαλιζόμαστε, και για έλληνες σκηνοθέτες, έλληνες ηθοποιούς, έλληνες παραγωγούς. Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε κατάπτυστες και μηνύσιμες σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αλλά σε μπρουτάλ συμπεριφορές. Σκληρές. Εξουσιαστικές. Και «ανδρικές».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
