Δεν μένουμε σπίτι

Το ακούω ολοένα και συχνότερα όταν κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο χτυπάει τη χώρα έχοντας πια και το όνομά του (Μήδεια, Ελπίδα, Μπάλλος κ.τ.λ.): «Μη βγαίνετε από το σπίτι» φωνάζουν κάποιοι ειδικοί στις τηλεοράσεις. Πώς γίνεται κάποιοι να δίνουν απλοϊκές συμβουλές που θυμίζουν αυτά που λένε παιδιά του γυμνασίου και να θεωρούνται και «ειδικοί» δεν το έχω καταλάβει. Αλλά με τις συμβουλές τους διαολίζομαι. Διότι ο σκοπός των ειδικών δεν πρέπει να είναι πώς θα κλείσουν τον κόσμο στο σπίτι, αλλά το πώς θα κρατήσουν σε συνθήκες κακοκαιρίας μια πόλη λειτουργική: αν κάποιος φοβάται τις βροχές και τα χιόνια μπορεί να μείνει σπίτι μόνος του. Δεν χρειάζεται συμβουλές.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο πολίτης πρέπει να απαιτεί παντού και πάντα την παρουσία ενός παντοδύναμου και αλάνθαστου κράτους: το πολύ κράτος με φοβίζει. Παντού, όπου και όταν προκύπτει μια κακοκαιρία ή μια αναποδιά την οποία μια χώρα δεν είναι συνηθισμένη να αντιμετωπίζει, μπορεί να υπάρξουν καταστροφές. Το 2003 ένας καύσωνας στο Παρίσι είχε σταθεί αιτία να πεθάνουν καλοκαιριάτικα πάνω από 15.000 άνθρωποι. Τον Ιούλιο του 2021 στη Γερμανία πνίγηκαν από πλημμύρες 133 άνθρωποι – η τότε καγκελάριος Μέρκελ είχε επισκεφθεί τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία όπου είχαν χάσει τη ζωή τους 43 άτομα και είχε μιλήσει για εθνικό δράμα. Εχω δει τη Ρώμη να παραλύει από βροχές – χιλιάδες αυτοκίνητα να μένουν για ώρες κολλημένα στις κεντρικές οδικές αρτηρίες της: υπάρχει και ένα τραγούδι του Αντονέλο Βεντίτι το οποίο μιλάει για έναν τύπο που έκανε κουπί για να παρκάρει τοFiat του. Θυμάμαι ότι έχω βρεθεί κάποτε σε ένα Αμστερνταμ τόσο πολύ χιονισμένο ώστε τα πιτσιρίκια έκαναν καταβάσεις με έλκηθρα χρησιμοποιώντας ως πίστες τις μυτερές στέγες των σπιτιών. Εχω δει το κατά τα άλλα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο της Ζυρίχης να κλείνει εξαιτίας κακοκαιρίας.Πουθενά ωστόσο δεν έχω ακούσει ειδικό να ισχυρίζεται πως η λύση απέναντι στα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι ο κατ’ οίκον περιορισμός των κατοίκων μιας πόλης. Μόνο εδώ.