Του μέλλοντος οι μέρες

Πρεσβυτάτη κυρία 105 Μαΐων, τρόφιμος ενός οίκου ευγηρίας κάπου στις Γαλλικές Αλπεις, εόρτασε, όπως μαθαίνουμε, τα γενέθλιά της, έχοντας μάλιστα νικήσει τον μιαρόν COVID-19. Της προσφέρθηκε μια ανθοδέσμη αλλά – φευ – δεν κόπηκε η καθιερωμένη τούρτα, καθώς τα μέτρα προστασίας δεν το επέτρεπαν. Τι καλά, σκέφτομαι. Αμποτες να φθάσουμε κι εμείς τα δικά της χρόνια κι ας λείπει η τούρτα – έτσι κι αλλιώς στο χωριό μου το έθιμο αυτό δεν πολυσυνηθίζεται… Ετσι σκέφτηκα. Ετσι ομίλησα. Και ως ομίλησα, μου αποκρίθηκε εκείνος που όλα τα ξέρει για μένα, εκείνος που όλα όσα λέω πρώτος τα ακούει και, το χειρότερο – φευ -, ό,τι κι αν μου περάσει απ’ το μυαλό πρώτος αυτός το διαβάζει, το κρίνει, το ελέγχει και τις περισσότερες φορές το απορρίπτει. Ωσπου να περάσει ο καιρός να ξεχαστούν τα μαθήματά του, να επαναλάβω τα λάθη μου… Φορές αμέτρητες και πάλι τα ίδια. Μου μίλησε, λοιπόν, εκείνος με τον οποίον συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό συνομιλούμε. Χωρίς πάντοτε να φθάνουμε σε συμφωνία.

Αυτού του είδους οι προς εαυτόν ομιλίες συνηθίζονται, πιστεύω, στο τέλος μιας χρονικής περιόδου, συνήθως τα βράδια, ή για όσους δεν ευκαιρούν άλλη ώρα. Ή όποτε τους τύχει να  συμβεί κάτι τέτοιο, αν τους συμβεί. Θυμίζω δίκην σχολαστικού τα όσα οι πυθαγόρειοι συνήθιζαν να ερωτούν εαυτούς κάθε βράδυ: Πη παρέβην; Τι δ’ έρρεξα; Τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη; Ποιες οι παραβάσεις της ημέρας μου, ποιες οι πράξεις μου, τι δεν έπραξα από όσα έπρεπε να πράξω;