Τα υλικά μου είναι τα πιο απλά πράγματα. Οι συζητήσεις των ανθρώπων στο γκισέ της εφορίας, όσα λένε όρθιοι στο λεωφορείο, η παρατήρηση της πόλης. Θέλω να πιάσω μια εικόνα του κόσμου που κάπως να πείθει, γι’ αυτό προσπαθώ η γλώσσα να είναι όπως μιλάμε τώρα. Φυσικά, το σώμα μου, οι επιθυμίες μου, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται κι αυτές υλικά.
Δεν προσπαθώ να δώσω φωνή σε τίποτα συγκεκριμένο. Δεν διαλέγω τα θέματά μου. Διαβάζω κάθε μέρα και προσπαθώ να γράφω συχνά μες στον μήνα. Από ‘κεί και πέρα δεν έχω κανένα άλλο σχέδιο. Τα θέματα που απασχολούν την κοινή μας ζωή τρυπώνουν σ’ αυτά που γράφω, επειδή μία λογοτεχνία εκτός τόπου και χρόνου μού είναι αδιανόητη. Παράλληλα, προσπαθώ να μεταδώσω εντελώς εσωτερικές εντυπώσεις, π.χ., πώς είναι να κάθεσαι στον ήλιο μεσημέρι της άνοιξης. Αυτό οφείλεται στο ότι το γράψιμό μου ξεκινάει από την παρατήρηση. Περιφέρομαι σε γειτονιές, συζητάω, τραβάω κακές φωτογραφίες που, όμως, εμένα με βοηθάνε και έχω σκοπό να βρω τα υλικά μου στο καθημερινό. Καταναλώνω την επικαιρότητα, ακούω ραδιόφωνο, διαβάζω τις ειδήσεις στις γλώσσες που ξέρω. Προσπαθώ να είμαι διαρκώς ανοιχτή, να αφήνομαι σε λογοτεχνικά έργα, μουσικές και ταινίες. Δεν έχω σχέδιο. Δεν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο όταν κάθομαι να γράψω. Συνήθως, απλά κάθομαι να γράψω.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
