Σήμερα κυριαρχούν απόψεις που θέλουν να έχουν σβηστεί τα όρια της διάκρισης Αριστερά – Δεξιά και ότι αυτό που κρίνεται στην πολιτική είναι οι αντιθέσεις αποτελεσματικότητας – αναποτελεσματικότητας και της δημοκρατίας με τους εχθρούς της. Αν ξύσει κανείς όμως κάτω από τα επιφαινόμενα θα διαπιστώσει πόσο μεγάλη σημασία έχει για τη δημοκρατία η επαναχάραξη με ανανεωμένους τρόπους των ορίων της διάκρισης Αριστερά – Δεξιά. Επειδή ακριβώς αυτά τα όρια έχουν σβηστεί, δίνεται η δυνατότητα στον ακραίο λαϊκισμό να απειλεί τις δημοκρατίες. Θα θίξω ένα θέμα στο οποίο είναι εμφανή τα παραπάνω.
Θλίβομαι σε συζητήσεις μου με «κεντροαριστερούς» πολιτικούς, που με κοιτούν σαν να θέτω θέματα «εκτός ύλης», όταν τους επισημαίνω ότι χρειάζεται να προσθέσουν στη φαρέτρα τους μαζί με την αξιοκρατία και τη θέση πως κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως των ικανοτήτων του αξίζει μια θέση στην κοινωνία. Η αξιοκρατία ή η κοινωνία των αξίων θεωρείται ιερό τοτέμ, γύρω από το οποίο κινούνται όλα τα άλλα. Αν κινούνται. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η Κεντροδεξιά μπορεί να επικαλείται την αξιοκρατία και να σταματά εκεί, η Σοσιαλδημοκρατία όχι. Εκτός κι αν η Σοσιαλδημοκρατία δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαφέρει από την Κεντροδεξιά. Για την Κεντροδεξιά έννοιες όπως ατομική ευθύνη, επιλογή, αξιοσύνη και «δίχτυ ασφαλείας» προσδιορίζουν τι είναι κοινωνικά δίκαιο. Για τη Σοσιαλδημοκρατία δεν φτάνουν. Αυτή χρειάζεται πάντα στην αξιοκρατία να προσθέτει και τη ρολσιανή αρχή της διαφοράς, σύμφωνα με την οποία οι ανισότητες οφείλουν να αποβαίνουν προς όφελος όλων και κυρίως των λιγότερο ευνοημένων μελών της κοινωνίας. Διαφορετικά υποκύπτει στην αντίληψη που θέλει οι φτωχοί να παράγουν τη φτώχεια και όχι η φτώχεια τους φτωχούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
