Μια διατύπωση γνώμης για την ψηφιακή εκπαίδευση πρέπει φυσικά να ξεκινήσει από την ιδέα που έχουμε για την εκπαίδευση και μετά να δει ποια χαρακτηριστικά της ενισχύονται και ποια κινδυνεύουν στην ψηφιακή της έκδοση.
Πιστεύω λοιπόν ότι ο πρώτος σκοπός της εκπαίδευσης, το ξέρουμε από τον Σωκράτη, δεν είναι τόσο η μετάδοση σταθερών γνώσεων όσο η εμφύτευση της διάθεσης και των πρακτικών δυνατοτήτων της αυτονομίας. Η μετάβαση από την υποταγή στην καθορισμένη πορεία, στον πολλαπλασιασμό των πιθανοτήτων επιλογής για το μέλλον, στην α-πορεία. Με αυτή της την ιδιότητα η εκπαίδευση, πιο συχνά, αντιτίθεται στην τυποποιημένη πολιτική και το μάνατζμεντ, που προσπαθούν να δημιουργήσουν μιαν αίσθηση ενότητας, είτε υποσχόμενοι ένα παραδεισιακό μέλλον σαν συνέχεια της τωρινής πρακτικής, μια θρησκευτική ουτοπία, είτε πάλι μια θρησκευτική επιστροφή «Γνωστικιστικού τύπου» σε ένα ειδυλλιακό παρελθόν, λαϊκίστικα τονίζοντας τη σημερινή δυστοπία. Αναφέρω συχνά τα λόγια ενός συναδέλφου που παρατήρησε ότι οι περισσότεροι φυσικοί της γενιάς μου έφυγαν στο εξωτερικό, οι περισσότεροι διέπρεψαν, αλλά όλοι είχαν έναν μόνο σκοπό στο μυαλό τους, «να καταλάβουν τι στον Διάολο εννοούσε ο Χατζηιωάννου, ο καθηγητής Κβαντομηχανικής του ΕΚΠΑ», που ειρήσθω εν παρόδω του εύχομαι να ‘ναι πάντα υγιής και αθλητικός. Ο Χατζηιωάννου από τον τρόπο που στεκόταν μονάχα μετέδιδε το πρόβλημα, το μυστήριο, και γιατί άξιζε να ασχοληθείς μαζί του για μια ζωή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αλληλεπίδραση, η «κβαντομηχανική διαπλοκή» (entanglement), αν θέλετε, δημιουργούσε τον χώρο της γνώσης. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι πώς μπορεί να μεταφραστεί αυτή η εμπειρία, τόσο γεμάτη από την παρουσία, ψηφιακά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
