Στην Ελλάδα, επιτέλους, τα στόματα άνοιξαν και η «omerta» έσπασε, τόσο για σεξουαλικές επιθέσεις όσο και για εκφοβισμό και βία σε χώρους εργασίας. Η ελληνική κοινωνία επέδειξε άμεσα αντανακλαστικά και απέδειξε ότι την απασχολεί στο σύνολό της. Η κοινωνική, ακριβώς, αναγκαιότητα της αντιμετώπισης του θέματος αυτού καταδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για πολιτικό εκτροχιασμό του δημόσιου διαλόγου. Οι θύτες τέτοιων έκνομων πράξεων είναι πρόσωπα επικίνδυνα για την κοινωνία. Γι’ αυτό και χρειάζεται συντονισμένη πολιτική δράση, που απαιτεί ευρεία πολιτική συναίνεση, προκειμένου να ληφθούν αποτελεσματικότερα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Οι εμπειρίες μου ως βουλευτού, μάχιμης εργατολόγου και ως διατελέσασας εντεταλμένης συμβούλου σε θέματα νεολαίας στον Δήμο Θεσσαλονίκης και προέδρου της οργάνωσης «Νέοι Ευρωπαίοι Οργανωμένοι Ικανοί» με οδήγησαν, από τα μέσα Ιανουαρίου, να καταθέσω αρμοδίως προτάσεις, προκειμένου να ληφθεί κοινοβουλευτική δράση για το θέμα αυτό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
