Με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο συναντιόμαστε στο «σπίτι» του, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το σκηνικό της παράστασης «Περιμένοντας τον Καραϊσκάκη» που σκηνοθετεί αυτό το καλοκαίρι έχει μόλις φθάσει. Εξετάζει την κατασκευή, δοκιμάζει τα ξύλινα σκαλοπάτια. Υστερα το τηλέφωνό του χτυπά. Πάλι κάτι σχετικό με την παράσταση είναι. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, πέρα από το να σκηνοθετεί, αγαπά και την «κουζίνα» του θεάτρου, την οργάνωση. «Ηδη από τη δραματική σχολή ήμουν ο πιο οργανωτικός στην τάξη: πρώτος έμπαινα, τελευταίος έφευγα. Από την άλλη πλευρά, ως σπουδαστής είχα και συνεχίζω να έχω αίσθηση των αδυναμιών μου» αναφέρει. «Για παράδειγμα, ήμουν ελαφρώς ψευδός. Δούλεψα πολύ με τη δασκάλα μου, την Ελλη Νικολαΐδη, για να το διορθώσω. Δεν μου έπαιρνε χρήματα. «Eίσαι ηθοποιός» μου έλεγε. «Eσύ δεν έχεις». Θυμάμαι μάλιστα στο τραπέζι είχε πάντα πιροσκί να με κεράσει και στο σπίτι της έρχονταν για μαθήματα η Μαρία Φαραντούρη και η Ελευθερία Αρβανιτάκη».
Ο ίδιος πιστεύει στην αξία της δουλειάς. Διηγείται μια ιστορία. «Στη δραματική σχολή είχα δάσκαλο τον Μυράτ. Για κάποιον λόγο δεν με συμπαθούσε. Στο τρίτο έτος θυμάμαι είχε πάρει μαζί του όλη την τάξη στην «Αντιγόνη» που ανέβαζε, πλην εμού. Στενοχωρήθηκα. Στο τέλος όμως της χρονιάς έκανε έναν απολογισμό. «Αυτός που δούλεψε πιο πολύ από όλους είναι ο Θεοδωρόπουλος» είπε. To χάρηκα περισσότερο από το να έλεγε ότι είμαι καλός».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
