Μαζί με τον τρόμο, στον οποίο έμελλε να διαπρέψει υπογράφοντας ταινίες μεγάλου κόστους («Hellboy», βασισμένο στα κόμικς της Marvel) ή μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας («Ο λαβύρινθος του Πάνα», σε πρωτότυπο, δικό του σενάριο), μια από τις πρώτες κινηματογραφικές αγάπες του μεξικανού σκηνοθέτη Γκιγέρμο ντελ Τόρο, όταν άρχισε να αποκτά το «μικρόβιο» του σινεμά, ήταν το παραδοσιακό αμερικανικό φιλμ νουάρ. Μεγαλώνοντας στη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού, όπου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1964, ο Ντελ Τόρο ένιωσε από παιδί να τον παρασύρει η γοητευτική ατμόσφαιρα των ασπρόμαυρων εκείνων κλασικών αμερικανικών ταινιών που γυρίστηκαν όταν το είδος του νουάρ ήκμασε στις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Οταν στα 22 του άρχισε να πειραματίζεται ο ίδιος με το σινεμά, η πρώτη μικρού μήκους ταινία ήταν ένα νουάρ: η 30λεπτη «Dona Lupe» εκτυλίσσεται σε ένα μοτέλ της μεξικανικής επαρχίας όπου διεφθαρμένοι αστυνομικοί βρίσκουν τελικά τον δάσκαλό τους στο πρόσωπο μιας δυναμικής γυναίκας. «Αναρωτιόμουν αργότερα γιατί ήμουν τόσο ερωτευμένος με αυτό το είδος» εξομολογήθηκε πριν από λίγο καιρό ο Ντελ Τόρο σε διαδικτυακή συνέντευξη μιλώντας για το «Μονοπάτι των χαμένων ψυχών» (Nightmare alley), όπου μπόρεσε να αποδώσει τον δικό του, προσωπικό φόρο τιμής στο αγαπημένο του αυτό κινηματογραφικό είδος. «Ισως επειδή τελικά το νουάρ, όπως και ο τρόμος, βγάζει το καπάκι της προσποίησης της κανονικότητας».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
