Βασιλική Γεωργιάδου

Η ΝΔ έχει ενσωματώσει στις τάξεις της τα πιο εκλογικά επιδραστικά στελέχη της ευρύτερης ακροδεξιάς.

Είτε πρόκειται για το «εγχείρημα Τσίπρα» είτε για το «εγχείρημα Σαμαρά», ή για οποιαδήποτε ανάλογο εγχείρημα που διέπεται από μια top-down λογική, όλα θα κληθούν να αναμετρηθούν με την ίδια βαθιά πολιτική δυσπιστία και τη συστημική κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης.

Το γεγονός ότι σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπων σε παραγωγικές ηλικίες εγκατέλειψε τη χώρα στη δεκαετία της κρίσης (ΣΕΒ-ΙΟΒΕ) καταδεικνύει τη δραματικότητα των συνθηκών εκείνη την περίοδο.

Κάνοντας λόγο για κανονικοποίηση, εννοούμε τη διαδικασία μέσω της οποίας ιδέες, θέσεις, ρητορική και πρακτικές του πολιτικού περιθωρίου διεισδύουν σταδιακά σε κεντρικότερες περιοχές του πολιτικού φάσματος και αποκτούν αποδοχή στη δημόσια σφαίρα

Το αντιδημοκρατικό δυναμικό δεν εξαντλείται μόνο σε έναν πυρήνα σταθερών ψηφοφόρων ακροδεξιών κομμάτων, αλλά διαπερνά εγκάρσια την εκλογική βάση ενσωματώνοντας ευρύτερους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Στην Ελλάδα, οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν διαχρονικά τον κανόνα, αν και πλέον όχι τόσο λόγω πολιτισμικών παραμέτρων όσο κυρίως εξαιτίας θεσμικών περιορισμών.

Ο κομματικός ανταγωνισμός παραμένει ρευστός και αποδιαρθρωμένος, χωρίς σταθερή και προβλέψιμη δομή, ενώ η εκλογική συμπεριφορά των πολιτών δείχνει ιδιαίτερα ευμετάβλητη, καθοδηγούμενη από συγκυριακούς παράγοντες.

Η πτώση της κυβέρνησης Σολτς δεν ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά οι πιθανότητες επιτυχίας της εξαρχής δεν ήταν ισχυρές

«Στον ίδιο δρόμο» ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης περιγράφει την προσωπική και πολιτική του διαδρομή φωτίζοντας τη λιγότερο ορατή πλευρά των γεγονότων

Οι πολιτικοί και οι πολιτικοί θεσμοί θα βγουν κερδισμένοι αν εγκαταλείποντας την comfort zone αντλήσουν έμπνευση από τη μεταρρυθμιστική κουλτούρα της Μεταπολίτευσης

Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ θέτει με ακόμη πιο επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της αποδοχής και διάδοσης των αυταρχικών προτύπων

Στις ΗΠΑ συντελέστηκε ένα σημαντικής έκτασης και έντασης δεξιόστροφο τσουνάμι, με τους Δημοκρατικούς να μην μπορούν να λειτουργήσουν ως ζώνη αναγνώρισης, αντιμετώπισης και εκτόνωσης της απειλής.

Τα ευρήματα καταδεικνύουν ότι η στάση της εκλογικής αποχής ως μια στάση επιλογής ενισχύεται από το έλλειμμα πολιτικής εμπιστοσύνης στο οποίο η λαϊκιστική ρητορική έχει κατεξοχήν ασκηθεί στην ενίσχυσή του.

Ο εσωκομματικός εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει βαριά τη σκιά του στο κομματικό σύστημα. Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο μια στενά δική του υπόθεση.

Ο ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναγνωρίζεται ως κομβικός για τη διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου εμπέδωσης της δημοκρατίας με την προοπτική του εξευρωπαϊσμού να επιταχύνει τη δημοκρατική εδραίωση.

Όσο η ψευδο-αφήγηση της ακροδεξιάς δεν αποκρούεται με συνεκτικά αντι-αφηγήματα η διείσδυσή της στους πάλαι ποτέ τακτικούς ψηφοφόρους των καθιερωμένων κομμάτων θα είναι μια μονότονα επαναλαμβανόμενη διαπίστωση.

Για όσο καιρό η συλλογική μνήμη για τα αυταρχικά καθεστώτα ήταν νωπή, λειτουργούσε ως «στίγμα απέναντι στην αυταρχική νοσταλγία» (Francesco Colombo) δημιουργώντας ένα άτυπο cordon sanitaire απέναντι στην ακραία δεξιά εκλογική επιλογή.

Η μετεωρική άνοδος της εκλογικής επιρροής της άκρας δεξιάς σχεδόν απ' άκρου εις άκρον της ΕΕ που λαμβάνει χώρα στη στροφή του αιώνα σταδιακά μετακινεί την τοποθέτησή της από το περιθώριο της πολιτικο-κομματικής αρένας σε περισσότερο επιδραστικές θέσεις στο κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ιδίως από τις ευρωεκλογές του 2014 και μετά, η άκρα δεξιά βρίσκεται σε μια ανοδική τροχιά. Η πορεία αυτή καταγράφεται τόσο με όρους ποσοτικούς καθώς παρατηρείται αύξηση της εκλογικής δυναμικής αρκετών εκπροσώπων της κομματικής οικογένειας της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, όσο και με όρους πολιτικούς καθώς διευρύνεται το ειδικό βάρος της στο […]