Νέες Εποχές

Αν και υπάρχουν αξιόλογες δευτεροβάθμιες οργανώσεις και δίκτυα σπανίζουν οι διαθεματικές συνεργασίες ενώ η διαβούλευση με δημόσιους φορείς παραμένει αδύναμη.

Ποιος όμως είναι ο Σεφέρης που προσλαμβάνουμε σήμερα από τη δική μας σκοπιά; Οι όψεις από τις οποίες οι εποχές κοιτούν τα πρόσωπα αλλάζουν και στο δικό του πρόσωπο συγκεντρώνεται πλήθος ιδιοτήτων.

Ο Σεφέρης με το συνολικό του έργο μας απασχολεί πρωτίστως ως κριτική συνείδηση του καιρού του για τους προβληματισμούς που έθεσε σε σχέση με την ελληνική κοινωνία όσον αφορά την παράδοση και την ανεστιότητα.

Η ποίηση του Σεφέρη, βαθιά ανθρωπιστική και ανθρώπινη, βρίσκεται, και θα βρίσκεται εκεί, έτοιμη να μας παρηγορήσει, να φωτίσει κομμάτια του κόσμου μας που δεν τα ξέρουμε ή τα ξεχνάμε, μας έχει δοθεί για να τη χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε, ως μαξιλάρι, δεκανίκι, εφαλτήριο, ως προσευχή που λέμε μόνοι μας τις νύχτες για να παίρνουμε κουράγιο, ως τραγούδι.

Ο Σεφέρης, πιστός στο κάλεσμά του, να γίνει αυτό που ήθελε να γίνει, κατασκεύασε την υστεροφημία του. Δεν είναι ο επίτομος ποιητής, αλλά το έργο του έχει το βάθος και την έκταση που δικαιολογεί την επικράτησή του στον ελληνικό λογοτεχνικό κανόνα, 60 χρόνια μετά το Νόμπελ.

Δημοσιεύματα των Νέων Εποχών από το Ιστορικό Αρχείο της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ»

Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι επιδιώξεις ειδικότερα για την Ελλάδα, αλλά και για την Τουρκία, που θεωρούνται διασταλτικά τα τελευταία 100 έτη «Δύση» και βρίσκονται ανάμεσα στα πυρά;

Οι απειλές για την ασφάλειά της Ευρώπης πηγάζουν σήμερα μέσα από ταχύτατες αλληλεπιδράσεις όπως αυτές που προκάλεσε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Το ευρωπαϊκό όραμα σε κρίσιμο σταυροδρόμι.

Η πολιτική ως υπαρξιακό στοίχημα, λέει ο Μαξ Βέμπερ, ασκείται πρωτίστως με τον νου και όχι με την καρδιά

Το επταήμερο του Διόδωρου

Στη δεκαετία που μεσολάβησε η πορεία των αντισυστημικών κομμάτων ανακόπηκε, το ριζοσπαστικό ρεύμα έχασε έδαφος, το ευρωπαϊκό πολιτικό εκκρεμές στράφηκε προς τα δεξιά.

Σήμερα που διανύουμε την τρίτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, το τοπίο της ευρωπαϊκής αριστεράς παραμένει ετερογενές και σαφώς σε κάμψη συνολικά.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Αριστερά και ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος σήμερα βρίσκονται απέναντι σε ένα αμείλικτο και δυσεπίλυτο ερώτημα: πως μπορεί να βελτιωθεί η ζωή των πολλών ανθρώπων της σύγχρονης κοινωνίας εντός του καπιταλισμού;

Μετά από μια σύντομη δεκαετία κατά την οποία η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένων των πιο ριζικών εκδοχών της, μεσουράνησε στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα (2012-2019), μοιάζει σήμερα να μην μπορεί να εκφράσει το συναίσθημα της πλειοψηφίας και το αίτημα της στιγμής.

Μήπως, κατ’ αναλογία του παλιού «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», θα πρέπει σήμερα να διεκδικήσουμε «Ψωμί, Πολιτισμό, Μυθοπλασία»;

Αλλο πράγμα η καταδίκη των αφιονισμένων της Χαμάς και άλλο η συμπόνια προς τους παλαιστίνιους αμάχους που βάζει ως ασπίδα. Και τούμπαλιν. Αλλο πράγμα η καταδίκη των χειρισμών Νετανιάχου κι άλλο πράγμα η συμπόνια προς τις οικογένειες των θυμάτων της 7ης Οκτωβρίου και προς τον λαό του Ισραήλ.

Η μετεωρική άνοδος της εκλογικής επιρροής της άκρας δεξιάς σχεδόν απ' άκρου εις άκρον της ΕΕ που λαμβάνει χώρα στη στροφή του αιώνα σταδιακά μετακινεί την τοποθέτησή της από το περιθώριο της πολιτικο-κομματικής αρένας σε περισσότερο επιδραστικές θέσεις στο κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Το πραξικόπημα που επιχείρησαν το 1923 ο Χίτλερ και το κόμμα του ήταν πρόωρο, κακά οργανωμένο, και μάλλον καταδικασμένο να αποτύχει, τουλάχιστον ως προς τους παγγερμανικούς στόχους του. Ο επίδοξος Φίρερ πήρε εν πολλοίς το μάθημά του

Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις για τη Βαϊμάρη και την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών με άξονα το «παράδειγμα των κρίσεων» ή τη «θεωρία των δύο άκρων» δεν αποφεύγoυν την «τελεολογία της καταστροφής» ενώ συχνά εξηγούν σχεδόν νομοτελειακά την ιστορία της περιόδου, με το βλέμμα στην κατάληξή της αλλά και με τη γνώση της τελικής πτώσης.