Στα μπλόκα δεν είναι απλά αγρότες, είναι και οικογένειες ολόκληρες. Είναι γυναίκες με τα παιδιά τους, όλων των ηλικιών. Έτσι, βρέθηκε και εκεί η 17χρονη, Γεωργία – Ελλάδα (Γεωργιέλλα) Τσιαχρή. «Είμαι μαθήτρια τρίτης λυκείου. Δίνω πανελλήνιες και ασχολούμαι με τον οικονομικό τομέα», λέει η ίδια στο «Βήμα». Η έφηβη μαθήτρια βρέθηκε στο μπλόκο της Νίκαιας μαζί με τους γονείς, καθώς και οι δύο ασχολούνται με τη γεωργία και την αγροτική παραγωγή, «Δεν δέχομαι να πεθάνει ο πρωτογενής τομέας της Ελλάδας».

«Στο μέλλον εύχομαι να μπορέσω να συνδυάσω τον αγροτικό με τον οικονομικό τομέα», καθώς όπως διευκρινίζει, «έχω μεγαλώσει μέσα σε μια αγροτική οικογένεια». Προσθέτει δε, πως: «Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απλά χωράφια. Είναι τρόπος ζωής. Υπάρχουν πολλά συναισθήματα που αναμειγνύονται σε όλο αυτό. Είναι κομμάτι της οικογένειας».

«Σίγουρα δεν θέλω να αφήσω τα χωράφια της οικογένειάς μου»

Η Γεωργιέλλα μιλάει στο «Βήμα» για τα όνειρά της και το τι θέλει να κάνει στο μέλλον. «Έχω σκοπό να ασχοληθώ με τον οικονομικό τομέα. Σίγουρα δεν θέλω να αφήσω τα χωράφια της οικογένειάς μου, την αγροτική επιχείρηση. Θέλω να τα συνδυάσω, αν μπορώ. Να παράγω τα δικά μου προϊόντα», τονίζει.

Η ίδια αναφέρεται και στο γεγονός ότι πολλά παιδιά στην ηλικία της, αλλά και μεγαλύτερα εγκαταλείπουν την επαρχία, καθώς και τη χώρα για ένα καλύτερο αύριο. Ωστόσο, εκείνη δεν το σκέφτεται καν αυτό. «Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με ένα συνομήλικό μου. Και αυτός δίνει πανελλήνιες. Και του φάνηκε απίθανο, το ότι εγώ δεν θέλω να εγκαταλείψω την Ελλάδα. Γιατί πάρα πολλοί, εκτός από τις μεγάλες πόλεις, έχουν στο μυαλό τους το εξωτερικό. Του φάνηκε πολύ περίεργο. Μου λέει, γιατί εδώ δεν υπάρχει μέλλον».

Μπορεί η γύρω της να της λένε να φύγει κι εκείνη, να αλλάξει τη ζωή της, προκειμένου να καταφέρνει να βιοπορίζεται πιο εύκολα, όμως η 17χρονη μαθήτρια δεν το βλέπει έτσι. «Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να εγκαταλείψω τη χώρα μου, δεν θέλω να εγκαταλείψω την Ελλάδα. Δεν θέλω να την αφήσω στα χέρια κανενός. Ξέροντας ότι εγώ μεμονωμένα, μπορεί να μην καταφέρω πολλά. Αλλά θα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, ότι έχω προσπαθήσει. Εγώ αυτό σκέφτομαι. Δεν θεωρώ, ότι στα δύσκολα πρέπει να εγκαταλείπουμε».

Σημειώνει χαρακτηριστικά ότι: «Δεν το έχω στα πλάνα μου. Και φαντάζομαι για πολλά χρόνια ακόμα, δεν θα το έχω. Μόνο και μόνο, επειδή θέλω να κάτσω να το προσπαθήσω. Δεν δέχομαι να πεθάνει πρωτογενείς τομέας της Ελλάδας. Γιατί κάποτε, ήμασταν από τις σημαντικότερες χώρες πάνω σε αυτό το κομμάτι. Δεν γίνεται τώρα να καταστραφούμε έτσι απλά, χωρίς να το προσπαθήσουμε».

«Γι’ αυτό βρίσκομαι στα μπλόκα»

Αυτός είναι και ο λόγος που συμμετέχει στα μπλόκα και τις αγροτικές κινητοποιήσεις μαζί με τη μητέρα της, Λίλιαν Νιάκα. «Και γι’ αυτό είμαι και εδώ (σ.σ. στα μπλόκα). Αυτό βλέπω και από τις μεγαλύτερες ηλικίες. Και από παιδιά της ηλικίας μου και λίγο μεγαλύτερα. Ότι παρά τις δυσκολίες, βρίσκονται εδώ, το παλεύουν».

Η Γεωργιέλλα δεν είναι η εξαίρεση, όπως επισημαίνει: «Κάθε μέρα στα μπλόκα (σ.σ. είμαστε), όλο το βράδυ. Παιδιά της ηλικίας μου έχουν κάνει περιπολία στο βράδυ στα μπλόκα. Έχω συζητήσει μαζί τους. Καθημερινή συζήτησή μας είναι “τι ώρα θα πας στα μπλόκα σήμερα;”». Προσθέτει δε, «πολλά παιδιά του σχολείου μου, ανήκουν σε οικογένειες αγροτών. Και θέλουν να κρατήσουν τα χωράφια τους. Γι’ αυτό βρίσκονται και αυτοί στα μπλόκα. Και γενικά βλέπω ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών, να θέλουν να προσπαθήσουν. Να προχωρήσουν τις δικές τους αγροτικές επιχειρήσεις. Να το πάνε ένα βήμα παραπάνω. Και με χαροποιεί πάρα πολύ».

Η ελπίδα πάνω σε ένα τρακτέρ

Η 17χρονη μαθήτρια ήταν στις αγροτικές κινητοποιήσεις, από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να στήνονται: «Την πρώτη μέρα των μπλόκων, ήμασταν πάνω στην Εθνική Οδό. Μπροστά μας, ήταν οι κλούβες των αστυνομικών. Δεν μας άφηναν να περάσουμε. Πήγαμε να συζητήσουμε μαζί τους, ενώ τους εξηγήσαμε ότι οι συνάδελφοι από τον Πλατήκαμπο είναι πάνω, και ότι η Εθνική Οδός έχει κλείσει. Τους είπαμε “απλά, αφήστε μας να περάσουμε”. Δεν μας άφησαν. Βρήκαμε έναν τρόπο και βγάλαμε ένα από τα σίδερα, το ξεκουμπώσαμε και βγήκαμε τα τρακτέρ και από πίσω όλοι οι άλλοι πεζοί».

Συνεχίζει δε, να περιγράφει: «Με το που ανεβήκαμε, είδα μια γυναίκα νέας ηλικία, νέα μαμά, σε ένα τρακτέρ ανεβασμένη. Ήταν η οδηγός του τρακτέρ, με τον δίχρονο γιο της, ο οποίος φαινόταν πάρα πολύ χαρούμενος, μας χαιρετούσε. Και εμένα αυτήν την εικόνα με έκανε να αισθανθώ ελπίδα κυρίως». «Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη με την εικόνα που είδα, καθώς ένιωσα μια μεγάλη ελπίδα».

«Δηλαδή, κανείς δεν το βάζει κάτω. Οι οικογένειες (σ.σ. βρίσκονται εκεί) από το πιο μικρό μέλος της οικογένειας, δύο χρονών, τριών χρονών παιδάκια. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν πολλά, αλλά σίγουρα θα είναι μια εικόνα που θα τους μείνει», εξηγεί.

Σημείο συνάντησης τα μπλόκα για τη νεολαία

Η Γεωργιέλλα Τσιαχρή αναφέρει ότι πλέον τα μπλόκα έχουν γίνει σημείο συνάντησης για τους νέους. Πάνε εκεί παιδιά όλων των ηλικιών και νεαροί ενήλικες, για να συμβάλλουν με τον δικό τους τρόπο στον αγώνα των οικογενειών τους. «Κάθε περιοχή (σ.σ. της Λάρισας) έχει τη δική της σκηνή. Πηγαίνουμε εκεί και επειδή είμαστε διάφορες ηλικίες, ακούμε ιστορίες από προηγούμενα μπλόκα. Μαθαίνουμε ίσως, πράγματα σχετικά με το αγροτικό κίνημα που δεν ξέραμε, γιατί ίσως να μην ζούσαμε, όταν έγιναν ορισμένα γεγονότα».

«Βρισκόμαστε με άτομα από άλλες περιοχές, από άλλες σκηνές δηλαδή, και συζητάμε για το πώς πιστεύουμε, ότι θα εξελιχθεί όλο αυτό, το τι θα γίνει, πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε εμείς σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη κατάσταση. Και ουσιαστικά πάμε εκεί, ακόμα και να μην κάνουμε κάτι ουσιαστικό, να κάνουμε το πιο απλό. Να βοηθήσουμε ανάβοντας τη φωτιά, δίνοντας νερά στους μεγαλύτερους. Είναι σαν να νιώθεις ότι κάνεις τα πάντα εκείνη τη στιγμή, ότι βοηθάς σε έναν τεράστιο αγώνα και ουσιαστικά αυτό κάνεις», περιγράφει για όλο αυτό που βιώνει.

Το μήνυμα μίας 17χρονης για τον αγώνα των αγροτών

«Πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να καταλάβει, οι απλοί πολίτες, που δεν είναι αγρότες, πρέπει να καταλάβουν το πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που κάνουμε, γιατί έμμεσα επηρεάζονται και αυτοί», επισημαίνει η μαθήτρια της Γ’ Λυκείου.

«Αν καταστραφεί ο πρωτογενής τομέας στην Ελλάδα, θα πάρει μαζί του και πολλά άλλα επαγγέλματα. Και εκτός από αυτό, σαν καταναλωτές, θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι αν φτάσουμε στο σημείο να έρχονται όλα από έξω, θα εξαρτηθούμε από άλλες χώρες, κάτι που φαντάζομαι καμία χώρα δεν το θέλει». Ακόμα, προσθέτει πως: «Οι τιμές θα φτάσουν στα ύψη, με τους μισθούς που έχουμε τώρα. Δεν θα είναι εφικτό όλο αυτό, να πληρώσουμε αυτές τις τιμές. Πρέπει ο κόσμος επίσης, να καταλάβει ότι οι τιμές είναι υψηλές στα σούπερ μάρκετ και σε όλα τα μαγαζιά που ψωνίζουν. Αλλά, δεν ευθυνόμαστε εμείς σαν αγρότες».

«Εμείς παίρνουμε την κατώτερη τιμή από όλους. Τα προϊόντα μας φτάνουν διπλάσια και τριπλάσια από τις τιμές τους, στα σούπερ μάρκετ, για να τα πάρει ο καταναλωτής. Δεν πρέπει να γίνει κάτι για αυτό; Κάπως να αντιδράσουμε όλοι μαζί; Και οι καταναλωτές να τα παίρνουν σε πιο χαμηλές τιμές, αλλά και εμείς να παίρνουμε λίγο παραπάνω», αναφέρει η Γεωργιέλλα.

Καταθέτει δε πως: «Δεν ζήτησε κανείς να γίνει πλούσιος, να επιβιώσουμε θέλουμε».

«Μαζί ξεκινήσαμε, μαζί θα το τελειώσουμε αυτόν τον αγώνα»

Μιλώντας στο «Βήμα» για τα αιτήματα των αγροτών και τα μπλόκα, η Γεωργιέλλα Τσιαχρή, αν και είναι 17 χρονών, άρχισε να απαντάει στα ερωτήματα σε α’ πληθυντικό και να τονίζει το «εμείς». «Ναι, εννοείται είναι εμείς, δεν είναι ατομικό. Αυτή τη στιγμή, δεν βρίσκομαι εδώ μόνο για την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου ίσως, είναι αυτή που με παρότρυνε να έρθω, γιατί αν δεν ήμουν κόρη αγροτών, μάλλον δεν θα βρισκόμουν εδώ».

«Αλλά τα αιτήματά μας, επειδή είναι συλλογικά, μπορεί μέσα σε όλα αυτά τα αιτήματα να υπάρχουν ένα-δύο αιτήματα που δεν αφορά τη δική μου καλλιέργεια, τη δική μου οικογένεια. Εννοείται θα αγωνιστώ και για αυτά τα δικαιώματα που έχουν οι άλλοι αγρότες και κτηνοτρόφοι, γιατί είμαστε μια αλυσίδα. Πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι. Δηλαδή, δεν είναι, ότι εγώ θα πάρω την αποζημίωσή μου, και θα σηκωθώ να φύγω, “γιατί δεν με νοιάζει, αν εσύ δεν πήρες αυτό που χρειάζεται”. Θα κάτσω εκεί, μέχρι να τελειώσει ο αγώνας», εξηγεί.

Η ίδια τονίζει με έμφαση πως: «Μαζί ξεκινήσαμε, μαζί θα το τελειώσουμε αυτόν τον αγώνα».

«Θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό που κάνουμε, όλος ο αγώνος μας, θα έχει ένα καλό αποτέλεσμα»

«Τα συναισθήματά μου είναι πολύ ανάμικτα αυτή τη στιγμή. Είναι πάρα πολύ ανάμικτα, γιατί έχω το άγχος με τις Πανελλήνιες. Έχω το άγχος με το πώς θα εξελιχθεί όλη αυτή η κατάσταση», περιγράφει για τα συναισθήματά της και πώς νιώθει με όσα συμβαίνουν γύρω της.

Υπογραμμίζει ακόμα, ότι: «Καταλαβαίνω ότι έχω ωριμάσει πολύ πιο γρήγορα, λόγω των συνθηκών. Από τη μία, νιώθω ότι είναι άδικο αυτό. Γιατί σε άλλες χώρες, ίσως και στην ίδια τη χώρα μας, αλλά παιδιά από άλλες οικογένειες, από απλούς ανθρώπους που δουλεύουν στο δημόσιο, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν χρειάστηκε ποτέ να διαχειριστούν τέτοια προβλήματα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να σκεφτούν, ότι θα “έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το φροντιστήριο;”, “θα έχουμε λεφτά να βάλουμε δέντρα για την επόμενη χρονιά;”, “για να ραντίσουμε, για να κλαδέψουμε;”. Χαίρομαι για αυτά τα παιδιά, γιατί ίσως είναι πιο ανέμελα».

«Αλλά, απ’ την άλλη, χαίρομαι και για τον εαυτό μου, που είμαι συνειδητοποιημένη. Ξέρω τι γίνεται γύρω μου. Ξέρω τι θα έχω να αντιμετωπίσω στο μέλλον, άμα αποφασίσω να ακολουθήσω αυτόν τον τομέα», προσθέτει η Γεωργέλλα.

«Και, γενικότερα, θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό που κάνουμε, όλος ο αγώνος μας, θα έχει ένα καλό αποτέλεσμα», επισημαίνει.

«Ότι δεν θα πάνε χαμένοι οι κόποι μας. Γιατί είναι αυτό που ανέφερα και πριν. Θα δεις ηλικίες από το πιο μικρό παιδάκι, δύο χρονών, μέχρι παππούδες. Αυτή είναι μια πάρα πολύ ωραία εικόνα. Για εμάς τους νέους, να βλέπουμε να αγωνίζονται όλες οι ηλικιακές ομάδες, είναι πολύ σημαντικό. Γιατί ξέρουμε ότι ούτε οι μεγαλύτεροι αδιαφορούν, για το τι θα περάσουμε εμείς στο μέλλον, αλλά και οι νεότεροι δεν αδιαφορούν, και λένε “Ωραία, δεν πειράζει. Θα φύγω στο εξωτερικό, θα βρω μια άλλη δουλειά”. Είναι αυτό η ενότητα που έχουν όλοι μαζί», δηλώνει με ελπίδα στα μάτια της.

«Αυτό είναι το πιο σημαντικό, πιστεύω. Και αυτό είναι που με κάνει χαρούμενη. Και έρχομαι εδώ και είμαι αισιόδοξη», καταλήγει.