Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, λίγο πριν την πρεμιέρα του 3ου κύκλου του ««Maestro», κάνει στο ΒΗΜΑ Talks μια αναδρομή στην αφετηρία και την διαδρομή αυτής της σειράς που κέρδισε το κοινό εντός και εκτός Ελλάδος. Και παράλληλα πιάνει το νήμα της δικής του ζωής. Μέσα σε μια πορεία σχεδόν 35 χρόνων -ξεκίνησε στα 16 και μέσα στον Δεκέμβριο θα κλείσει τα 50, έχει χωρέσει πολλά από τα όνειρά του. Και τα περισσότερα τα έχει πραγματοποιήσει.
Τα τέσσερα τελευταία επεισόδια θα προβληθούν από την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου ως και την Πέμπτη 5/12, στις 22.00, στο Mega. Βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται, όπως λέει και ο ίδιος, το ««Maestro»» να έχει και συνέχεια.
Ολόκληρη η σεζόν θα είναι διαθέσιμη στο Netflix σε Ελλάδα και Κύπρο από τις 3/12 και στις υπόλοιπες χώρες της πλατφόρμας από 28/12/2024.
Λίγο πριν την πρεμιέρα του 3ου κύκλου του «Maestro», ποια είναι τα συναισθήματά σας;
Ανάμικτα. Από την μια έχω αγωνία για την πρεμιέρα, από την άλλη έχω μια απέραντη ανακούφιση που δεν έχω να παραδώσω άλλο επεισόδιο.
«Αν βρω ένα ενδιαφέρον θέμα που να αξίζει αυτοί ήρωες να είναι μαζί πάλι, θα γράψω τον 4ο κύκλο του «Maestro»».
Θα είναι και ο τελευταίος κύκλος ή αναμένεται και 4ος;
Το «Maestro» για μένα, είναι σαν ένα κουτί που όποτε το ανοίξω κρύβει μέσα ήρωες και ζωές, που έχουν να πούνε πολλά ακόμα. Το θέμα είναι αν εγώ αντέχω να κουβαλήσω πάλι ένα τέτοιο φορτίο και για τόσο χρόνο. Θα δείξει. Επίσης δεν είναι μόνο στο χέρι μου.
Δηλαδή από ποιους εξαρτάται; Εσείς θα θέλατε να συνεχίσετε;
Εξαρτάται και από το κανάλι και από την πλατφόρμα αλλά φυσικά και από μένα. Αν βρω ένα ενδιαφέρον θέμα που να αξίζει αυτοί ήρωες να είναι μαζί πάλι, θα το κάνω. Όμως δεν είναι τόσο το γράψιμο, που είναι το πρόβλημα. Άντε και το γράφω. Ξέρετε πόσα είναι αυτά που πρέπει να γίνουν προκειμένου να φτιαχτεί ένα επεισόδιο που θα έχει παγκόσμια προβολή; Από πλευράς παραγωγής, προετοιμασίας, οργάνωσης και αποπεράτωσης είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που πρέπει να συμβάλουν και να συντονιστούν ώστε να τρέξει αυτή η μηχανή. Είναι ατελείωτες οι ώρες που πρέπει να είμαι από πάνω και δεν ξέρω αν μπορώ πάλι να το κάνω στο καπάκι.
Όταν ολοκληρώνεται μια σειρά, μια ταινία (γυρίσματα-προβολή), κλείνει και μέσα σας ή σας αφήνει εκκρεμότητες; Θα θέλατε να μπορούσατε ν’ αλλάξετε ή να διορθώσετε κάτι;
Πάντα θέλω να αλλάξω και να διορθώσω κάτι και πάντα όταν το βλέπω στο μοντάζ, κοιτάω όλα αυτά που έκανα λάθος. Αλλά την ίδια στιγμή αυτό με εμπνέει. Είναι σαν ένα project σε εξέλιξη και ειδικά στο «Maestro» που οι ηθοποιοί είναι όλοι τους εξαιρετικοί και μου δίνουν τόσα.
«Maestro»: Ποια ήταν η αφετηρία, η έμπνευση, το έναυσμα; Ξέρατε απ’ την αρχή που θέλατε να καταλήξετε; Ξέρατε το τέλος;
Ήξερα που ήθελα να καταλήξω απλά δεν ήξερα τον τρόπο γιατί δεν είχα καθαρή εικόνα της πορείας των ηρώων. Όμως τα νοήματα και τους βασικούς πυλώνες της ιστορίας τους ήξερα εξ αρχής
Ποιο σημείο της σειράς, ποια σκηνή ή ποιος χαρακτήρας σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Όλοι νομίζω με δυσκολέψανε γιατί ο κάθε χαρακτήρας ήταν από μόνος του πολυεπίπεδος και είχε την δική του οπτική. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στο «Maestro», ότι δεν έχει μια γραμμική αφήγηση.
Γράφετε πάνω στους ηθοποιούς, επηρεάζεστε από τον καθένα; Πώς τους διαλέξατε;
Ένας συνδυασμός είναι. Τους νέους όλους με casting τους επέλεξα αλλά τους πιο μεγάλους με κουβέντα. Αρχικά με βοηθάει όταν γράφω, να έχω τον ήχο της φωνής του ήρωα, έτσι πάντα βάζω στο μυαλό μου έναν ηθοποιό χωρίς όμως να ξέρω αν θα είναι αυτός ή όχι. Μετά αρχίζω να προσεγγίζω τους ηθοποιούς που θεωρώ ότι θα είναι σωστοί και θα έχουν καλή χημεία.
Χάρις Αλεξίου, Μαρία Καβογιάννη, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Στεφανία Γουλιώτη: Μιλήστε μου για την επιλογή της κάθε μίας και για την χημεία που λέτε. Εσείς, νομίζω, δημιουργείτε ανάμεσα σε όλες/όλους την καλή χημεία;
Εγώ φτιάχνω την συνθήκη ώστε να μπορεί να καλλιεργηθεί η καλή χημεία, όμως η χημεία πρέπει να υπάρχει από μονή της. Αν κάνω κάτι εγώ, αυτό είναι να προσπαθώ να βγάλω από τον κάθε ηθοποιό το καλύτερο του και να φτιάχνω την ομάδα. Τώρα για τις παραπάνω κυρίες που αναφέρατε, νομίζω η κάθε μια από αυτές είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο ταλέντου και ιστορίας που κουβαλάνε. Ήξερα ακριβώς τι ήθελα από την καθεμιά προκειμένου να ειπωθεί η ιστορία σωστά, και κατάφερα να τους το επικοινωνήσω.
«Maestro» και Netflix: Πώς νιώσατε;
Ικανοποίηση γιατί εξ αρχής αυτός ήταν ο στόχος μου, αλλά δεν είμαι από αυτούς που πανηγυρίζουν ή βροντοφωνάζουν γιατί συνήθως έχω την πρακτική αγωνία της ευθύνης. Φυσικά αυτό δεν αναιρεί την χαρά που είχα γνωρίζοντας την πορεία της σειράς στο εξωτερικό. Είναι ωραίο και σπάνιο να σου λένε από μια ξένη χώρα πόσο τους ακουμπάει αυτό που φτιάχνεις.
«Επιτυχία είναι να έχεις την επιλογή και τον χρόνο που χρειάζεσαι προκειμένου να είσαι δημιουργικός ώστε να φτιάξεις αυτό που ονειρεύεσαι».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε στην προσπάθειά σας να βγει η σειρά έξω; Χτυπήσατε πολλές πόρτες;
Πολλές πόρτες πάντα χτυπάω όταν είναι για το καλό του έργου μου. Το θέμα είναι να έρθει η σωστή στιγμή και το έργο να αξίζει, γιατί αλλιώς μπορεί ναι μεν, να ανοίξει η πόρτα αλλά να μην γίνει τίποτα. Το «Maestro» νομίζω ήταν μια τέτοια στιγμή που κοιτώντας τώρα πίσω, λέμε ότι άξιζε. Όλα λειτούργησαν συμπληρωματικά και λίγο καρμικά θα έλεγα. Συν το γεγονός ότι δουλεύω γι’ αυτό από το 2021 ασταμάτητα. Είναι μετρημένες οι κάποιες λίγες μέρες που έκατσα.
Τι σημαίνει επιτυχία για σας;
Να έχεις την επιλογή και τον χρόνο που χρειάζεσαι προκειμένου να είσαι δημιουργικός ώστε να φτιάξεις αυτό που ονειρεύεσαι. Και να έχεις τους σωστούς συνεργάτες.
Προσανατολίζεστε όλο και περισσότερο σε μια διεθνή καριέρα;
Δεν ξέρω. Σε μια πρώτη ανάγνωση ναι, θα μπορούσες να το πεις και έτσι, όμως εμένα μου αρέσει να δουλεύω από την χώρα μου και μέσα από την Ελλάδα, να βγαίνω έξω. Η προηγουμένη ταινία ήταν ένα πρώτο βήμα και τώρα έγινε το ίδιο και με το «Maestro», απλά σε πολλή μεγαλύτερη κλίμακα. Άρα ιδανικά αν με ρωτάτε, θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός από την χώρα μου. Το θέμα είναι οι συνεργάτες. Εγώ θέλω να βρίσκω τους ανθρώπους που θα μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, που θα έχουμε κοινούς (και αποτελεσματικούς) κώδικες, κοινή αισθητική και όραμα και που θα κάνουν και εμένα να πάω ένα βήμα παραπέρα. Μακάρι αυτοί οι συνεργάτες να είναι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και αν δεν είναι, πάντα θα θέλω η βάση μου να είναι εδώ.
Μήπως τελικά ισχύει -για σας και για άλλους, ότι όταν η επιβεβαίωση έρχεται απ’ έξω είναι πιο πειστική, πιο ισχυρή;
Ίσως. Θεωρητικά ναι, σε μια πρώτη ανάγνωση. Όμως από ένα σημείο και μετά δεν πρέπει να σταματάει αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση. Ας κρατήσουμε ότι όταν μια δουλειά σου έχει ένα κοινό σε τόσες χώρες, τότε αυτό σε κάνει να χαμογελάς πιο πολύ. Αλλά μέχρι εκεί.
Το «Maestro» πέτυχε εντός και εκτός. Σας αγχώνει αυτό για το επόμενο; Οι προσδοκίες των άλλων;
Όχι, δεν με αγχώνουν πια οι προσδοκίες άλλων. Μου πήρε πολλά χρόνια αλλά πλέον νομίζω το έχω ξεπεράσει αυτό. Ο εαυτός μου με αγχώνει και πως θα πω αυτά που με απασχολούν στην εποχή που ζούμε.
«Βαριέμαι να διαβάζω για μένα. Πιο μικρός μου άρεσε, τώρα πια όχι».
Πόσο υπολογίζετε την αρνητική κριτική; Διαβάζετε κάποια πράγματα που γράφονται για σας και την δουλειά σας;
Αποφεύγω να τα διαβάζω γιατί με αγχώνουν και με αποπροσανατολίζουν και επειδή είναι πολλά τα χρόνια που είμαι σε αυτή τη θέση, έχω μάθει να τα φιλτράρω αλλιώς τα πράγματα. Επίσης βαριέμαι να διαβάζω για μένα. Πιο μικρός μου άρεσε, τώρα πια όχι.
Η επιτυχία γεννά ζήλεια, φθόνο, η μεγάλη επιτυχία μεγαλύτερη… Το έχετε νιώσει;
Δεν προλάβαινα να το νιώσω γιατί είχα τόση δουλειά και υποχρεώσεις που ήταν πρακτικά αδύνατον να ασχοληθώ. Η ίδια η φύση της δουλειά με προστάτευε πάντα από το να αναλώνομαι με τι μπορεί να αισθάνεται ένας τρίτος.
Η σειρά καταπιάνεται με πολλά θέματα που έχουν ανοίξει και ανοίγουν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια: Βία -ενδοοικογενειακή, γυναίκες, ομοφοβία, κατάθλιψη. Η πολιτική ορθότητα σας επηρεάζει;
Στο μέτρο που της αναλογεί την λαμβάνω υπόψη μου, όμως εγώ έτσι κι αλλιώς πάντα όταν γράφω μια ιστορία, προσέχω ώστε να μην προσβάλω. Δεν μου αρέσει να φέρνω τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση, όπως δεν μου αρέσει να με φέρνουν και εμένα. Εξάλλου μέσα από έναν μύθο, μπορείς να πεις τις πιο σκληρές αλήθειες, χωρίς να προσβάλεις κανέναν.
Πόσο δύσκολες ήταν, για σας, για τους ηθοποιούς, οι εξαιρετικά βίαιες σκηνές;
Ήταν πολύ δύσκολο αλλά έγινε με πολλή προετοιμασία, πρόβα, και χορογραφία.
Θέλετε να θυμηθείτε κάποιο περιστατικό από το γύρισμα μιας τέτοιας σκηνής;
Ναι, η σκηνή με την αλυσίδα που ο πατέρας χτυπάει τον γιο. Ήταν πολύ ακραίο και στην ιδέα ότι το γύριζα, είχα νιώσει πολύ άβολα και αμήχανα, όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι μας. Όχι επειδή το γυρίζαμε, αλλά επειδή αυτό που γυρίζαμε ξέραμε πως είναι κάτι που συμβαίνει αληθινά σε πολλούς ανθρώπους.
Τι θέλετε να πετύχετε δείχνοντας την βία; Πιστεύετε ότι με αυτόν τον τρόπο την ξορκίζουμε;
Όχι δεν νομίζω ότι ξορκίζεις την βία δείχνοντας βία. Εγώ αν ήθελα να καταφέρω κάτι, αυτό ήταν να καταδικάσω τη βία, δείχνοντας την. Δεν είμαι καθόλου υπέρ της βίας για την βία και θεωρώ πως αν αποφασίσεις σε μια ιστορία να έχεις βία, πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης και να δικαιολογείται. Στο «Maestro» η βία ήταν η αφετηρία για τα κακά που συνέβησαν στους ήρωες. Και μην μιλάμε μόνο για την σωματική βία, γιατί στο «Maestro» η μεγαλύτερη βία ήταν η αποδοχή αυτής. Αυτήν την παθογένεια ήθελα να φωτίσω και να καταδικάσω. Όλα ξεκίνησαν από έναν βίαιο άνθρωπο που επειδή κανείς δεν τον σταματούσε, έγινε ό,τι έγινε.
«Όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκοτάδι, είναι νομοτέλεια αυτό. Το θέμα είναι εμείς να μαθαίνουμε να κοιτάμε προς αυτό το φως και να προσπαθούμε να ανοίξουμε αυτή τη χαραμάδα για να μπει περισσότερο».
Έχετε δει την βία; Γύρω σας, κοντά σας; Έχετε συναντήσει θύματα βίας;
Όχι, τέτοιου τύπου βία δεν έχω δει, όμως ζω σε μια κοινωνία γεμάτη βία. Όπου κοιτάξεις, όπου σερφάρεις, όπου σκρολάρεις, όπου ακούσεις, με έναν τρόπο καλλιεργείται βία. Αν στην καθημερινότητα μας δεν ερχόμασταν αντιμέτωποι με τόσο βίαιες εικόνες, θέματα και τίτλους, πιστεύω θα ήμασταν καλύτερα. Θέλει πολλή δύναμη να αντιστέκεσαι σε όλο αυτό που σου σερβίρουν και να γυρνάς από την άλλη.
Πολιτική, διαφθορά, διαπλοκή: Έτσι κινείται σήμερα ο κόσμος; Υπάρχει κάπου φως;
Όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκοτάδι, είναι νομοτέλεια αυτό. Το θέμα είναι εμείς να μαθαίνουμε να κοιτάμε προς αυτό το φως και να προσπαθούμε να ανοίξουμε αυτή τη χαραμάδα για να μπει περισσότερο. Πάντα οι κοινωνίες είχαν και διαφθορά και διαπλοκή και πάντα ένα μέρος του κόσμου κινούνταν ΚΑΙ έτσι. Αλλά όχι μόνο έτσι. Όλα είναι θέμα παιδείας και αντίληψης. Απλά ζούμε σε μια εποχή που φωτίζεται η πιο άγρια και σκληρή πλευρά του κόσμου και αυτό είναι επικίνδυνο γιατί φέρνει μια απάθεια και εξοικείωση με το κακό, με αποτέλεσμα να επέρχεται φόβος και ψυχική ταραχή.
Η πολιτική, ο τρόπος που ασκείται σήμερα στην Ελλάδα, πιστεύετε ότι συμβάλλει σ’ αυτό το νοσηρό κλίμα του φόβου και της ψυχικής ταραχής; Οι ανισότητες γεννούν την βία;
Ναι βέβαια την γεννούν, γιατί το θυμικό είναι πολύ ισχυρό μέσα μας. Όταν κάποιος υποφέρει, ή αδικείται κατάφορα, θα του βγει το βίαιο ένστικτο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τους όλοι όσοι έχουν θέσης ευθύνης. Ειδικά σε μια τόσο παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που όλα μοιάζουν ίδια. Δεν είναι όμως.
Πίστευε ότι τα media παίζουν ρόλο;
Ναι τεράστιο. Και ειδικά τα social media που είναι ένα εργαλείο επικίνδυνο.
Γιατί;
Γιατί όταν δεν έχεις γνώση και μέτρο οποιοδήποτε εργαλείο είναι επικίνδυνο γι’ αυτόν που το χειρίζεται. Ειδικά αν είναι παιδί. Ζούμε τεράστιες αλλαγές τεχνολογικά και είναι φορές που νομίζω πως δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό.
«Αν δεν δώσεις λίγο χρόνο στα πράγματα γύρω σου πως θα αναλογιστείς τι είναι λάθος και σωστό; Αυτό από μόνο του δεν είναι τρομαχτικό»;
Εσείς τι είναι αυτό που φοβάστε πιο πολύ;
Τον κυνισμό των ανθρώπων και την εποχή που αλλάζει τόσο γρήγορα και όλα χάνουν την βαρύτητα τους. Ότι λέμε τώρα σε αυτήν την συνέντευξη φοβάμαι πως σε λίγες ώρες θα έχει παλιώσει. Δεν μένουμε κάπου για λίγη ώρα ώστε να γράψει αυτό μέσα μας και ας είναι και λάθος, δεν έχει σημασία. Αν δεν δώσεις λίγο χρόνο στα πράγματα γύρω σου πως θα αναλογιστείς τι είναι λάθος και σωστό; Αυτό από μόνο του δεν είναι τρομαχτικό; Δεν θέλω να είμαι πεσιμιστής αλλά φοβάμαι πως πολλά από αυτά που βλέπω γύρω μου είναι κόντρα στην ανθρώπινη φυσική ισορροπία των πραγμάτων, κόντρα στις ανθρώπινες δεξιότητες και κόντρα στο ανθρώπινο πνεύμα.
Γράφετε, σκηνοθετείτε, παίζετε, επιμελείστε της μουσικής, της φωτογραφίας, της αισθητικής, είστε παραγωγός: Είστε συγκεντρωτικός, δεν εμπιστεύεστε άλλους; Τι απ’ όλα αυτά είναι πιο κοντά σε σας;
Όλα είναι κοντά σε μένα γιατί όλα αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να πεις μια ιστορία. Και ναι, κάποιες φορές όντως γίνομαι συγκεντρωτικός αλλά αυτό γίνεται αναγκαστικά λόγω των συνθήκων και προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι όπως το βλέπετε. Έτσι έμαθα. Ότι αν δεν το κάνω, δεν θα γίνει. Άρα πως να μην γίνομαι συγκεντρωτικός; Όμως θα εμπιστευτώ αμέσως οποιονδήποτε επαγγελματία δω ότι συμμερίζεται και αντιλαμβάνεται αυτό που κάνουμε. Και όχι μόνο θα εμπιστευτώ, θα εξαρτηθώ από αυτόν.
Ποιοι είναι οι συνομιλητές σας; Από ποιους ζητάτε-αν ζητάτε, συμβουλές; Με ποιους μοιράζεστε τα όνειρα και τα σχέδιά σας όταν ακόμα βρίσκονται σε πρώτο στάδιο;
Με δικούς μου ανθρώπους εντός και εκτός δουλειάς. Στην αρχή είναι ένας δικός μου εσωτερικός διάλογος που προκύπτει από μια ανάγκη ή απορία ή αντίδραση και που σιγά σιγά μετουσιώνετε σε ιστορία. Πάντα έτσι ήμουν από μικρό παιδί. Θυμάμαι αν τυχόν διαφωνούσα με κάτι, ο τρόπος μου ήταν να πάω στο δωμάτιο μου και να εκφράσω αυτήν την διαφωνία σε μορφή έργου. Φυσικά τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά με έναν τρόπο εξέφραζα τα πάντα μέσα από μια σκηνή που έγραφα ή ένα φανταστικό έργο που έπαιζα.
Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε που ξεκινήσατε. Τι κρατάτε από εκείνες τις «παιδικές» σχεδόν, εποχές; Πόσο έχετε αλλάξει;
Κρατάω τον χρόνο που είχε άλλη βαρύτητα γιατί ήταν όλα λίγο πιο ανάλαφρα, ανώριμα και αθώα. Αλλά δεν σου κρύβω ότι τώρα που μεγαλώνω αισθάνομαι πιο καλά.
Λίγο πριν τα 50 -μέσα στον Δεκέμβριο κλείνετε τα 50: Πως οιώθετε; Αισθάνεστε ότι κάνατε όσα θέλατε -παραπάνω ή λιγότερα;
Λιγότερα σίγουρα όχι, νομίζω έχω κάνει όλα αυτά που ήθελα, την στιγμή που τα ήθελα και τώρα αισθάνομαι πως έχω να κάνω άλλα τόσα, όμως διαφορετικά.
Ξεκινώντας στον χώρο ως ηθοποιός -«Απαράδεκτοι», «Οι Φρουροί της Αχαΐας», «Δέκα Μικροί Μήτσοι», βλέπατε την διαδρομή, το ταξίδι;
Όχι γιατί ήμουν 16 όταν ξεκίνησα και τα έβλεπα όλα πιο στιγμιαία και «ενστικτώδικα».
Και μετά την πρώτη δική σας τηλεοπτική σειρά («Η ζωή μας μια βόλτα») ξέρατε πια ποιον δρόμο θα ακολουθήσετε;
Και πάλι όχι απόλυτα. Από την μια ήμουν ευτυχισμένος που είχα το τιμόνι σε μια δική μου δουλειά, αλλά από την άλλη ήμουν 24 χρόνων και είχα πολύ φόβο και αγωνία για το αν θα τα καταφέρω. Μιλάμε για πάρα πολύ φόβο. Απλά δεν το έδειχνα. Το σίγουρο είναι πως ήμουν τρομερά παθιασμένος και αφοσιωμένος και αυτό με έσωζε.
«Αν», «Ένας άλλος κόσμος». Ποια θα είναι η επόμενη ταινία σας;
Θα είναι αυτή που ήταν να κάνω πριν το «Maestro» και που τώρα η εποχή το επιτρέπει.
Η δουλειά, οι υποχρεώσεις, τα ταξίδια αφήνουν χώρο στην προσωπική σας ζωή;
Η αλήθεια είναι ότι όχι τόσο, γιατί οι προτεραιότητες μου πάντα ήταν στο δημιουργικό κομμάτι. Αυτό άντεχα μάλλον και εκεί μέσα έβρισκα τις δικές μου ισορροπίες. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Έχετε άλλα όνειρα εκτός από τα επαγγελματικά;
Μα για μένα δεν είναι μόνο επαγγελματικά αυτά που αναφέραμε. Είναι ψυχικά, οργανικά πολύ σημαντικά κομμάτια της ζωής μου, που μέσα από αυτά έχω ζήσει μια ζωή όπως την ήθελα. Αλλά ναι, θεωρώ πως πάντα υπάρχει χώρος ώστε να έρθουν κι άλλα. Το θέμα είναι να αντέξουν… και αυτά κι εγώ.
Η περιπέτεια υγείας του πατέρα σας σας έκανε να αναθεωρήσετε τις προτεραιότητες της ζωής;
Όχι, άλλα με έκανε να αισθανθώ πόσο μάταια είναι μερικές φορές κάποια πράγματα και πόσο εμείς οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμάμε τη ζωή μας.
Μπορεί να ακούγεται πολύ θεωρητικό και γραφικό, όμως είναι αλλιώς όταν ξαφνικά γίνεται κάτι τόσο βίαιο σε έναν τόσο πυρηνικά δικό σου άνθρωπο.
*Κεντρική φωτό: Γιώργος Καπλανίδης
