Η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης χρησιμοποιείται συνήθως ως βήμα οικονομικών εξαγγελιών και σπανιότερα ως εφαλτήριο πολιτικής επανεκκίνησης.
Είναι η πρώτη φορά ωστόσο που ο διεθνής χαρακτήρας της θα ταυτιστεί με το «restart» μιας νεοεκλεγμένης κυβέρνησης.
Η περίπτωση μάλιστα γίνεται ακόμη πιο ιδιάζουσα εάν λάβει υπόψη του κανείς πως η εκλογή αυτή συνοδεύτηκε όχι μόνο από ένα πολύ υψηλό ποσοστό για την ίδια αλλά και με μια ιλιγγιώδη διαφορά από τον δεύτερο.
Είναι δεδομένο επομένως πως η κυβέρνηση ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία της με ένα πολύ ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο.
Τρεις μήνες μετά, το ερώτημα είναι εάν το κεφάλαιο αυτό έχει εξαντληθεί τόσο ώστε η φθορά, όπως αυτή καταγράφηκε και στη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το Mega, να είναι μη αναστρέψιμη.
Για να απαντηθεί το ερώτημα είναι απαραίτητες ορισμένες παραδοχές.
Η πρώτη λέει πως η ώρα έφερε για την κυβέρνηση όσα δεν έφεραν τέσσερα χρόνια. Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, δεν πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό αλλά σε μια πρωτοφανή στην ιστορία της Ευρώπης κακοκαιρία.
Μια δεύτερη, πως για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πιθανό οι εσωκομματικές κάλπες να μην σηματοδοτήσουν το δικό της εφαλτήριο πολιτικής επανεκκίνησης αλλά την τελευταία πράξη ενός δράματος.
Σε κάθε περίπτωση, το πολιτικό τοπίο είναι απολύτως ρευστό. Ως τέτοιο εγκυμονεί κινδύνους για όλους. Αλλά συγχρόνως προσφέρει ευκαιρίες επανεκκίνησης – ασφαλώς πιο ουσιαστικής και όχι συμβολικής όσο το βήμα μιας έκθεσης.
