«Πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε». Διόλου δεν με ξάφνιασε η δήλωση αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Προφανώς δεν έχει διαβάσει Κίρκεγκωρ: «Η στιγμή της απόφασης είναι μια τρέλα». Και ούτε θέλει να ξέρει πως το ζήτημα δεν είναι τι εσύ αποφασίζεις αλλά τι αποφασίζει αυτό για εσένα (κολοτούμπα). Ο βολονταρισμός (μαρξιστικός) ενός «είσαι ό,τι γίνεσαι», δεν λειτουργεί πάντα. Είσαι ό,τι έγινες κι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας. Οπότε, ποια Αριστερά; Διότι δεν έχει σημασία αν αποφάσισες να δηλώσεις Αριστερός. Σημασία έχει πως είσαι (στην Ελλάδα) «ό,τι δηλώσεις». Σημασία έχει να αναγνωρίσουμε ποια είναι η α-πολιτική στάση ήδη εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της πολιτικής καθώς και το πολιτικό στοιχείο που ενέχει. Δηλαδή την προαναγγελία της παράβασης του πολιτικού θεσμού αλλά και την ίδια την προ-θεσμική του σύσταση. Υπ’ αυτήν την έννοια η Αριστερά υπάρχει φαντασματολογικά στο μη-αποφασίσιμο, το ανεπίκριτο από το οποίο αρχίζουν οι δυσκολίες: «Δεν υπάρχει κανόνας, δεν υπάρχει απόφαση, την ίδια όμως στιγμή υπάρχει ως ανεπίκριτο, μη αποφασίσιμο».
Άλλωστε η Αριστερά (κυβερνώσα) είναι ένα είδος κοινωνικής οικονομίας και όχι ανοικονόμητο πάθος για τις Αριστερές ιδέες. Το ίδιο συμβαίνει με την έννοια της δικαιοσύνης. Παρουσιάζει τις έννοιες του πολιτικού και της Δημοκρατίας ως εμπειρίες του α-δύνατου και του απροϋπόθετου. Ο Σπύρος Μακρής στο βιβλίο του «Jacques Derrida. Φαντάσματα του πολιτικού και ελευσόμενη δημοκρατία», σημειώνει ότι η ντεριντιανή δικαιοσύνη «δεν σχετίζεται με τον Καρτεσιανό ορθολογισμό, αλλά με ένα πάθος για αποδόμηση κάθε συμβατικής νοηματοδότησης· για παρηγοριά στους αδικημένους· με μια αδημονία για το ανέφικτο και το α-δύνατο». Αλλά ο Τσακαλώτος από κατάρτιση δεν είναι αποδομιστής. Τον κατατρύχει ο Μαρξ και όχι τα φαντάσματά του. Για την Αχτσιόγλου δεν θα έλεγα το ίδιο. Αν θα έπρεπε να την συμπεριλάβω στα dramatis personae του «Άμλετ» θα την έβλεπα μάλλον ως Γερτρούδη παρά ως Οφηλία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν υπάρξει διαδικασία πένθους και «αν δεν φάνε τα ψητά του νεκρόδειπνου, κρύα στο τραπέζι του γάμου», δεν θα υπάρξει για πολύ. Αν δεν απαλλαγεί από την κομματική του γλώσσα που δεν αφορά πλέον κανέναν, αν δεν αποφύγει το σύμπλεγμα της εξουσίας, ας μην περιμένει αύξηση των ποσοστών του.
Η προτροπή του Γιάννη Δραγασάκη προ ημερών στην Εφ. Συν: «Ούτε ώρα για χάσιμο», δεν διευκρινίζει επακριβώς ποιο πράγμα κινδυνεύει να χαθεί.
Δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω, γνωρίζοντας τις συνέπειες της «απολιτικής» μου σκέψης, η πολιτική είναι μια theologia negativa, όπως και η δικαιοσύνη. Το να είσαι πολιτικός σημαίνει ότι ζητάς διαρκώς το αδύνατο. Και με όρους της Arendt «είσαι ένας conscious parias (συνειδητός παρίας)». Αυτό δεν ήταν άλλωστε και ο Άμλετ; Γι’ αυτό δεν σάπισαν στα ξερονήσια οι Αριστεροί;
ΥΓ.
Δεν με ξενίζει η χθεσινή πρόταση του Ευκλείδη Τσακαλώτου για συλλογική ηγεσία στον Σύριζα.
Ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος διεκδίκησαν πέρυσι από κοινού την ηγεσία του Εθνικού μας Θεάτρου και απέτυχαν.
ΥΓ.2
Εάν επρόκειτο για την ιστορική Τριανδρία της Εθνικής Αμύνης, η ‘Εφη Αχτσιόγλου θα αποκλείονταν.
