Αν είναι να περιπαίζω κάθε μέρα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν, θα ήταν καλύτερο να κλείσω τα μάτια, να μην τα βλέπω, να μην τα περιγράφω. Ο αληθινός εμπαιγμός, δεν είναι να περιγράφεις εμπαίζοντας αυτά που βλέπεις-διαβάζεις (τα κακώς κείμενα), αλλά το ίδιο το «παιχνίδι» τού να εμπαίζεις.(Κοροϊδεύεις τα μούτρα σου..).

Οπότε το αποτέλεσμα της παιγνιώδους γραφής σου -τι νομίζεις;- είναι κι αυτό ένα κακό κείμενο.
Αν αυτό δεν σε παρηγορεί, τότε γιατί δεν σκέφτηκες να γράψεις, όπως όλοι, σοβαρά; Ίσως το κείμενο που θα προέκυπτε, να μην τολμούσε κανείς να το συμπεριλάβει μεταξύ αυτών που πράγματι κακώς κείνται.

Το να σχολιάσεις σοβαρά, για παράδειγμα, ότι η (γραπτή) συνέντευξη του Νίκου Ανδρουλάκη στο «Βήμα της Κυριακής» όπου εξαιρεί τον εαυτό του, όταν διατείνεται ότι αυτός αποτελεί την εξαίρεση μεταξύ των άλλων δύο αρχηγών που σκέφτονται και πολιτεύονται με όρους «προσωπικής πολιτικής διάσωσης»,(όπως λέει), δεν είναι ένα κείμενο συνέντευξης «καλώς κείμενο», αλλά μια ακόμη παραλλαγή των κακώς κειμένων εν όψει της πρώτης Κυριακής της απλής αναλογικής όπου ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα σκεφτεί κι αυτός με όρους «προσωπικής πολιτικής διάσωσης», αυτό, ναι, είναι πράγματι ένα σοβαρό σχόλιο;

Ή μήπως ένας επιπλέον εμπαιγμός προς τον Ανδρουλάκη – και του Ανδρουλάκη προς όλους μας;