Η παρούσα ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αναδεικνύει μια σειρά ζητημάτων, τα οποία είναι ευνόητα για όσους δραστηριοποιούνται πίσω από τις «κουρτίνες» της διεθνούς μυστικής διπλωματίας, αλλά είναι ακατανόητα για κάθε σκεπτόμενο πολίτη της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης με όλα τα δικαιώματα και όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητά τους αυτήν. Αντιθέτως, η Τουρκία επιδιώκει – ή τουλάχιστον επεδίωκε έως τώρα – την ένταξή της στην ΕΕ, διεκδικώντας όμως προκλητικά ένα άνευ προηγουμένου και λογικής καθεστώς κράτους-μέλους με πρωτοφανή δικαιώματα (εις βάρος άλλων κρατών-μελών της ΕΕ) και μηδενικές υποχρεώσεις…
Η Τουρκία, η οικονομική επιβίωση της οποίας εξαρτάται εν πολλοίς από τη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ενωση, παραβιάζει κατάφωρα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιχειρώντας διά της στρατιωτικής της ισχύος να δημιουργήσει τετελεσμένα εις βάρος δύο χωρών-μελών της ΕΕ.
Η αντίδραση της ΕΕ στην τουρκική προκλητικότητα είναι παντελώς ακατανόητη.
Πώς μπορεί λογικώς (και ηθικώς) να ερμηνευθεί η στάση της Βουλγαρίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Μάλτας και της Ουγγαρίας, οι οποίες αντιτάχθηκαν στην επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ στην Τουρκία για τις προκλήσεις της έναντι της Ελλάδος; Ποιος είναι ο λόγος της επιδεικνυόμενης άμετρης ανεκτικότητας εκ μέρους της ΕΕ έναντι της Τουρκίας, η οποία διαρκώς αποδεικνύει ότι δεν προτίθεται να σεβαστεί τους κανόνες και τις αρχές που διέπουν τη λειτουργία της ΕΕ;
Με ποια λογική η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ «ενοχλήθηκε έντονα» από την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας για ανακήρυξη ΑΟΖ; Αγνοεί ότι με τη συμφωνία αυτήν αυξάνεται η διαπραγματευτική ισχύς ενός κράτους-μέλους της ΕΕ σε μια ενδεχόμενη προσφυγή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη μοναδική διαφορά (υφαλοκρηπίδα) που αναγνωρίζει η Ελλάδα; Μήπως ο λόγος είναι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία έχει προχωρήσει σε τεράστιες επενδύσεις στην Τουρκία (σε τομείς όπως π.χ. η τουριστική βιομηχανία) και διοχετεύει εκεί σημαντικό μέρος των εξαγωγών της και της πολεμικών «προϊόντων» της;
Η έμπρακτη και ουσιαστική υποστήριξη προς την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία εναντίον της τουρκικής προκλητικότητας αποτελούν υπαρξιακή υποχρέωση της ΕΕ. Ταυτοχρόνως, οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να είναι πάρα πολύ επιφυλακτικές έναντι όλων εκείνων των «καλοπροαίρετων» που τις παραινούν να καθίσουν στο «τραπέζι του διαλόγου εφ’ όλης της (τουρκικής) ύλης» με μοναδικό προσδοκώμενο όφελος για την Ελλάδα την αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης της ελληνοτουρκικής έντασης με κάθε τίμημα…
*Ο κ. Κωνσταντίνος Παΐδας είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ.
