Αθήνα, άγαλμα του Τρούμαν: Του έβαλαν βόμβες. Του πέταξαν μπογιές. Το συσκεύασαν γράφοντας «επιστρέφεται». Του έκοψαν τα πόδια με τροχό. Το έριξαν με σκοινιά. Προτάθηκε να το αλλάξουν με ένα του Λίνκολν.
Αν υπήρχε ρεκόρ Γκίνες για το πιο ταλαίπωρο άγαλμα στον κόσμο, αυτό του 33ου προέδρου των ΗΠΑ στην Αθήνα δεν θα είχε αντίπαλο: αντίστοιχα δεν συνέβησαν ούτε στην Ιαπωνία όπου ο Τρούμαν έριξε δύο ατομικές βόμβες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από μια άποψη, όμως, το άγαλμα πέτυχε να καταστεί σύμβολο. Οχι της ευγνωμοσύνης των Ελληνοαμερικανών που το 1963 πλήρωσαν την κατασκευή του, ούτε εκείνης της Ελλάδας που το 1947 έλαβε βοήθεια 400 εκατ. δολαρίων της εποχής από το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ στην κορύφωση του Εμφυλίου, έστω και με σκοπό την απώθηση της σοβιετικής επιρροής.
Αλλά του πιο τυφλού και επίμονου «κινήματος» στη μεταπολεμική Ελλάδα: του αντιαμερικανισμού. Τον εκφράζει ακόμη και σήμερα, που αυτός δεν υπάρχει πια. Είναι όμως το δεύτερο σύμβολο. Το πρώτο και αδιαφιλονίκητο είναι πάντοτε το Πολυτεχνείο.
Πώς έχουν εξελιχθεί οι ανατροπές στα ελληνικά αισθήματα έναντι των ΗΠΑ από το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου μέχρι σήμερα;
Γιατί οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ έφτασαν στο ναδίρ κατά την περίοδο της Χούντας;
Σε τι σημείο βρίσκονται οι σχέσεις των δύο χωρών σήμερα;
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοσης της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο»
Οι «φονιάδες των λαών» στα σκαλιά της εκκλησίας
