Το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 ακολούθησε η πρώτη μετάλλαξή του, από ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα σε μνημονιακό του «αριστερού ρεαλισμού». Η συμφωνία των Πρεσπών είναι το μέσο της δεύτερης μετάλλαξής του με στόχο την πλήρη κομματική κατάληψη του χώρου της κεντροαριστεράς.
Το βασικό του κίνητρο είναι η διατήρηση της εξουσίας και η κυρίαρχη κομματική παρουσία του στον δεύτερο πολιτικό πόλο του νέου δικομματισμού.
Δυστυχώς, κάποιοι, αντί να καταλάβουν το μήνυμα, ενοχλούνται με τους «ταχυδρόμους».
Το Ποτάμι ήταν το κόμμα-κλειδί για τις δύο πλειοψηφίες του Τσίπρα – όμως και ο χρόνος των εκλογών θα εξαρτηθεί από το Ποτάμι και από τη ΔΗΜΑΡ.
Με τη διαδικασία των ονομαστικών ψηφοφοριών για την ψήφιση των νομοσχεδίων δεν μπορεί να πάει μακριά η κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του Καμμένου.
Αν όμως τα κόμματα και οι βουλευτές που εξασφάλισαν τις δύο πλειοψηφίες στον Τσίπρα δεχτούν την πρότασή του να συμμετέχουν σε μια προγραμματική συμφωνία οκτώ μηνών μέχρι τον Οκτώβριο, τότε ο Τσίπρας θα έχει πετύχει τον κεντρικό σκοπό του, θα παρουσιαστεί ως ο μοναδικός εκφραστής της ευρύτερης αριστεράς και του προοδευτικού χώρου.
Η χώρα όμως έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και όχι κόμμα τακτικών μεταλλάξεων για τη διατήρηση της εξουσίας ή τη συμμετοχή σε αυτήν. Αυτόν τον χαρακτήρα δεν μπορεί να τον προσφέρει ο Σύριζα, ανεξάρτητα από τις δικές του μεταλλάξεις και την συνεργασία με στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, δυστυχώς όμως δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να τον προσφέρουν και οι ιστορικοί κληρονόμοι του χώρου, όπως εκφράστηκαν μέσα από το Κίνημα Αλλαγής πέρσι τον Νοέμβρη. Η περσινή πρωτοβουλία εξέφρασε την επιθυμία των πολιτών να ανασυγκροτηθεί ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος, όμως η συνέχεια δεν τους δικαίωσε.
Δυστυχώς το πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται από τα γεγονότα της βουλής δεν δημιουργεί ελπίδες για την συνέχεια, με την οικονομία να είναι έτοιμη να βουτήξει και πάλι στην δημοσιονομική κρίση, πριν προλάβει η κοινωνία να δει τα πρώτα σταθερά βήματα εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση.
Μιλώντας πάντα για τα κόμματα του δημοκρατικού φάσματος, φαίνεται ότι Σύριζα και η ΝΔ έχουν επιλέξει την πόλωση, ακόμη και χωρίς αφορμή. Και αν οι ΑΝΕΛ και η Ένωση Κεντρώων μάς είχαν συνηθίσει σε ευτράπελα, το Ποτάμι είχε αξιοπρεπή παρουσία, παρότι η πορεία του είναι καθοδική -σήμερα κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τις δημόσιες αλληλοκατηγορίες των βουλευτών του.
Όμως, πάντα υπάρχουν και κάποιοι βουλευτές που είναι αξεπέραστοι, όπως ο βουλευτής που τραγουδούσε μαζί με οπαδούς ποδοσφαιρικής ομάδας «Να καεί το μπ…λο η Βουλή» και αυτογελιοποιείται με μια γκαζόζα για να δείξει την αφοσίωσή του στον νέο αρχηγό του. Ο άλλος που, παρότι έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ψήφισε τη συμφωνία των Πρεσπών, ο Καμμένος δεν τον διαγράφει, για
να μη χάσει τα προνόμια του αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος και όλοι περιμένουν να δουν τι θα σκαρφιστεί ο πρόεδρος της Βουλής για να τον ικανοποιήσει προσδοκώντας ότι δεν θα λύσει μονομερώς το «δίλημμα του φυλακισμένου» από την θεωρία των παιγνίων, που εισήγαγε στην πολιτική με τον Βαρουφάκη η κυβέρνηση το 2015 με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.
