Το έχει η μοίρα μας να μας επισκέπτονται οι Αμερικανοί πρόεδροι στην εκπνοή της θητείας τους. Ετσι έγινε, όπως θα θυμάστε, με τον Μπίλ Κλίντον που μας ήρθε το Νοέμβριο του 1999, παραμονές της νέας χιλιετίας, και μόρφασε στενοχωρημένα, όταν του υπενθύμισε μερικά πικρά ιστορικά γεγονότα ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. Επανέλαβε αλλάζοντας υποκείμενο ό,τι είχε πει κανά δυο μέρες πριν στην Τουρκία: «από Είμαστε όλοι Τούρκοι», το τροποποίησε σε « Είμαστε όλοι Ελληνες».
Ετσι πράττει επισκεπτικά τώρα ένας αξιολογότερος πρόεδρος από αυτόν, ο Μπαράκ Ομπάμα (χωρίς, ελπίζω με το «είμαστε όλοι Ελληνες», προσέχει τα λόγια του) του οποίου η άφιξη εδώ αυτές τις μέρες απασχολεί πολύ τις στήλες των εφημερίδων μας, ενώ τα σχόλια του Τύπου δίνουν και παίρνουν.
Το εύλογο ερώτημα είναι: τι μπορεί να μας κάνει ένας απερχόμενος πρόεδρος μιας χώρας όπως οι ΗΠΑ . Να μας βοηθήσει στην επίλυση του προβληματικού μας, όσο και εφιαλτικού χρέους; Ουκέτι καιρός προφανέστατα και ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου είχε αποκλείσει εμφατικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Για να μην θεωρηθεί όμως ότι ο Ομπάμα έρχεται τελείως με άδεια χέρια, η εν λόγω λίαν απογοητευτική δήλωση αποσύρθηκε και αντ’ αυτής, ήρθε μια νέα: Ο Ομπάμα θα συζητήσει και το θέμα του χρέους, για να μην έχουμε παράπονο.
Nα βοηθήσει στην επίλυση του κυπριακού; Αλλά ο Ομπάμα επ’ ουδενί λόγω είναι διατεθειμένος να δυσαρεστήσει την Τουρκία έτι περαιτέρω -σε μια εποχή που οι αμερικανο-τουρκικές σχέσεις δεν είναι και οι καλύτερες- προτείνοντας μια δίκαιη λύση, αφού οποιαδήποτε λύση εντός των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου εξ αντικειμένου θα προκαλούσε έντονη δυσανεξία στους Τούρκους, ως εισβολείς που θεωρούν τη Συνθήκη της Λωζάννης παλιά ξυνά σταφύλια, ενώ το θέμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των κτήσεών της, άκρως επίκαιρη και μία πολύ εμπράγματη νεκρανάσταση που πρέπει να σεβαστεί ολόκληρη η Ευρώπη. Εδώ ο χρόνος δεν μετράει.
Περισσότερα θα μπορούσαμε ίσως να περιμένουμε από την άλλη επίσκεψη, αυτή του Σεργκέι Λαβρόφ που έγινε την περασμένη Τρίτη. Και όντως ο Λαβρόφ μίλησε σε έντονο ύφος για παραβίαση των κανόνων Διεθνούς Δικαίου. Ομως τι πρόκειται να πράξει πέραν αυτού; Να υποχρεώσει την Τουρκία να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις; Αστεία πράγματα! Εδώ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιρίμ πήρε πίσω τη «συγγνώμη» για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου. Κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει την Τουρκία να κάνει κάτι όταν η ίδια δεν θέλει να το κάνει.
Γενικό συμπέρασμα είναι ότι οι ευκαιριακές «συμμαχίες» που συνάπτει η Ελλάδα είναι μία τραγική κωμωδία: από το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν το 1974, μέχρι τις ηλίθιες κωδωνοκρουσίες άμα τη εκλογική νίκη του «φιλέλληνα» προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ που θα παρενέβαινε υπέρ της Ελλάδος και θα μας έλυνε όλα τα ζέοντα προβλήματα, εν έτει 1976 . Και από τον πανούργο Βλάντιμιρ Πούτιν που θα εγκαινίαζε τα ρωσικά «Bail outs» για χατήρι μας, δίνοντάς μας μια γενναιόδωρη βοήθεια, μέχρι τους Κινέζους κομουστικο-καπιταλιστές που θα μας πρόσφεραν απλόχερα οικονομική αρωγή, όλα ήταν ευσεβείς πόθοι της «αγαπησιάρας» πλην λίαν ονειροπόλας Ελλάδας.
Η ωμή αλήθεια όμως είναι πως οι βοήθειες είναι θέμα αντιπαροχών ,όχι ευαισθησίας και εναίσθησης των Μεγάλων προς τους αδικούμενους Μικρούς λαούς. Τι έχουμε όμως εμείς να δώσουμε ως αντάλλαγμα στους Ρώσους και Κινέζους; Πετρέλαιο; Βαρέα όπλα; Η΄ κάτι άλλο που δεν έχουν αυτοί;
Η υποδοχή του Ομπάμα δεν θα έχει τα μεγαλεία της επίσκεψής του το 2009 σε Αγκυρα και Κωνσταντινούπολη, τους ασπασμούς και τις αγάπες ανάμεσα σε Ερντογάν και Ομπάμα. Ούτε θα εκφράσει τον θαυμασμό του κοιτάζοντας το θόλο της Αγιας Σοφιάς και αναφωνώντας: «Amazing!».
Αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι θα αναφερθεί σε δύο πράγματα κολακευτικά για την Ελλάδα: στην Ιστορία της, ως κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας, αλλά και στον ανθρωπισμό που επιδεικνύει υποδεχόμενη και επωμιζόμενη τους πρόσφυγες, παρά την τρισάθλια οικονομική κατάσταση όπου η χώρα μας έχει περιέλθει τώρα. Δεν θα θίξει βέβαια το θέμα των ζημιών που υφίσταται ο τουρισμός στις Χίο Μυτιλήνη, Κω και αλλού, ούτε φυσικά τις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούν οι ταλαίπωροι μετανάστες. Αυτό είναι άλλωστε δουλειά των Βοριοευρωπαίων που δεν δέχονται πρόσφυγες- ούτε για δείγμα- αλλά έχουν το θράσος να κατηγορούν την Ελλάδα για την απάνθρωπη μεταχείρισή τους.
Ο Ομπάμα αναφέρθηκε στο Ρέντσι ως τον «φίλο Ματέο» και παλαιό του γνώριμο, όταν ο δεύτερος χρημάτισε Δήμαρχος Φλωρεντίας. Δεν είναι ωστόσο δυνατόν να μιλήσει ο Ομπάμα για το «φίλο Αλέξη» γνωστό του από την εποχή όπου αυτός ήταν Κνίτης. Δεν θα παραλείψει να πει κάποιο καλαμπούρι («To crack a joke»), κατά προτίμηση από αυτά δεν καταλαβαίνει η πλειονότητα των Ελλήνων, η οποία δεν είναι εξοικειωμένοι με το αμερικανικό χιούμορ. Αναμένεται ότι όλοι αμερικανοτραφείς θα ξεσπάσουν σε ηχηρά γέλια σε μια τέτοια περίπτωση για να κάνουν επίδειξη γνώσεων.
Αφετέρου ο Τσίπρας θα εξάρει την παραδοσιακή φιλία των δύο λαών, αλλά και το πόσο δημοκρατική είναι η Αμερική. Ας ελπίσουμε ότι δε θα βάλει το χέρι στην καρδιά κατά την ανάκρουση των ύμνων όπως έκανε η ποδοσφαιρική εθνική μας ομάδα στη χειρότερη έως τώρα εμφάνισή της.
Πολύ θα συζητηθεί το μενού ενός-τουλάχιστον γεύματος(επίσημου ή εργασίας). Κάποτε-όχι πολύ αργά- ο Ομπάμα θα μας αποχαιρετήσει με ύμνους για την παραδοσιακά καλή ελληνική φιλοξενία γιατί τον περιμένουν η Γερμανία και το Περού. Όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, «Εχει άλλο ψάρι να τηγανίσει».
Με την Μέρκελ ίσως να υπάρξει ο εξής διάλογος Ομπ. : «Τι θα γίνει με αυτούς τους Ελληνες;» Μέρκελ: « Απολύτως τίποτα αφού δεν ακολουθούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Είναι πολύ αργοί στις μεταρρυθμίσεις .Δεν ακούνε. Τι να τους κάνω;» Ομπ.: « Oh I see».
Ενδεχόμενα και για την υστεροφημία του θα προσπαθήσει να προτείνει μια λύση αλλά δεν θα βρει ευήκοον ους στην Μέρκελ. Από προσωπική πείρα, ξέρω ότι όταν αποσύρεσαι από την όποια εξουσία έχεις οι άλλοι σε γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και στο δείχνουν με περισσή θρασύτητα.
Χρέος μη βιώσιμο. Κυπριακό στάσιμο. Μέσα είμαστε χάλια. Εξω τρισχειρότερα. «Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως ορθώς είχε επισημάνει ο πρωθυπουργός του ψευδούς ελλείμματος.
