Αλέξης Τσίπρας: Ο «μικρός» που θέλει να γίνει αυτοκράτορας

«Θα τους ταράξω στις εκλογές και στα δημοψηφίσματα όπως έκανε ο Τσάβες» είπε ο Ελλην Ηγεμών («Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» τον έχουν αποκαλέσει ορισμένοι υπερόπτες αντίπαλοί του…). Η εκμυστήρευση έγινε πολύ πριν από το δημοψήφισμα του Brexit, πριν ακόμη και από το ελληνικό δημοψήφισμα, στην αρχή της πρωθυπουργίας του, σε έναν εξ απορρήτων συνομιλητή του. «Να προσέξεις γιατί άλλο είναι τα σώβρακα και άλλο οι γραβάτες…» ήταν η απάντηση που εισέπραξε. Ο συνομιλητής του εκκολαπτόμενου εξουσιαστή ήθελε με αυτή την παραστατική παρομοίωση να μεταδώσει το μήνυμα ότι ο «τσαβισμός» δύσκολα εισάγεται αυτούσιος από τη Βενεζουέλα στην Ελλάδα. Ο γελαστός ηγεμών όμως, ακολουθώντας το παράδειγμα του καθεστώτος Τσάβες (και Μαδούρο…), δεν γνωρίζει από γραβάτες και έτσι μάλλον δεν πτοείται από τέτοιες προειδοποιήσεις. Περίπου την ίδια εποχή που έγινε αυτός ο διάλογος εξελισσόταν η διαπραγμάτευση-περίγελος με βάση τη θεωρία της σύγκρουσης της χώρας με τον τοίχο (!), την οποία είχε αναπτύξει μια… ελληνική θεότητα των «ψυχιατρικών οικονομικών» που το επώνυμό της περιέχει (ίσως όχι τυχαία…) σαφή αναφορά στην ύπαρξη των UFO.

Καθώς λοιπόν τον χειμώνα και την άνοιξη του 2015 προχωρούσε η συσσώρευση εθνικής ζημίας (σύμφωνα με την πρόσφατη εκτίμηση Ρέγκλινγκ…) ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ από την εξαέρωση των συσσωρευμένων θυσιών πέντε ετών και τη διαγραφή των προσδοκώμενων κερδών των δύο επόμενων (δηλαδή μιλάμε για 10.000 ευρώ για κάθε πολίτη…), ο νεοφώτιστος ηγέτης, στο περιθώριο μιας σύσκεψης στο γραφείο του, ευρισκόμενος σε εξουσιαστική αταραξία, εκμυστηρεύθηκε σε κορυφαίο υπουργό του.

– Εχω μια ιδέα που θέλω να συζητήσουμε.

– Πείτε μου, κύριε Πρόεδρε.

– Θα μπορούσαμε να ξαναγράψουμε ολόκληρο το Σύνταγμα από την αρχή;

– Αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να το κάνει η Βουλή. Υπάρχουν κανόνες μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα που υπαγορεύουν με αυστηρότητα την αναθεώρησή του…

– Το ξέρω… Αλλά δεν θα ήταν γοητευτικό αν το κάναμε;

Πόσο «γοητευτικό» είναι μια χώρα να διακινδυνεύει εθνική καταστροφή και διάλυση των θεμελίων της οικονομίας της στο όνομα μιας ανύπαρκτης και προσχηματικής διαπραγμάτευσης και ο επικεφαλής της να αναζητεί «πατέντες» για να κάνει bypass στον Κοινοβουλευτισμό και να προκαλέσει μετάλλαξη στο θεμέλιο της Δημοκρατίας, δηλαδή το Σύνταγμα; Και με ποιον σκοπό; Πρόκειται απλώς για ένα αφελές παίγνιο ή για το ψυχρό (αλλά και βαθιά παράδοξο) σχέδιο εδραίωσης μιας μονολιθικής εξουσίας σε μια χώρα που μέσα στο επόμενο έτος θα έχανε ό,τι είχε απομείνει από την κυριαρχία της επί των εσόδων, των δαπανών, των συνόρων και της περιουσίας της;

Εκείνοι που παρακολουθούν και αφουγκράζονται συστηματικά, σιωπηλά και υπομονετικά τις δράσεις και τα λόγια που αντηχούν στο φθαρμένο, αλλά καλογυαλισμένο παρκέ και στα διπλά τζάμια του Μεγάρου της εξουσίας, διαβεβαιώνουν πως έχουν από σήμερα την απάντηση. Αλλά, προτού την αποκαλύψουμε, ας κάνουμε μια χρήσιμη αναδρομή στο παρελθόν.

Το Ναυτικό και η γραβάτα

Ολα ξεκίνησαν πριν από 20 χρόνια, όταν ένας πρώην κομμουνιστής νεολαίος με πίστη στον εαυτό του μεγαλύτερη από την πίστη του στον κομμουνισμό αποδέχθηκε την πρόσκληση κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς. Ηταν ένας ταλαντούχος πρόεδρος δεκαπενταμελούς που διέπρεψε στις σχολικές καταλήψεις του 1991 και ίδρυσε λίγο αργότερα τη δική του φοιτητική παράταξη, ένα πολιτικό start up που προκάλεσε «σεισμό» στο Πολυτεχνείο εξασφαλίζοντας ποσοστά άνω του 20%. Ποιος λοιπόν θα ήταν καλύτερος για επικεφαλής της Νεολαίας αυτού του αριστερού κόμματος που είχε μόλις κατορθώσει, στις εκλογές του 1996, να επιστρέψει στη Βουλή; Στη Νεολαία επήλθε η «ζύμωση» του νεολαίου με τον «άλλο κόσμο» που ήταν «εφικτός» και τις πρωτοβουλίες κατά της παγκοσμιοποίησης. Είχε προηγηθεί η ευμενής μετάταξη του νεολαίου στο Ναυτικό για την οποία φρόντισε το «σύστημα» ενός υπουργού Αμυνας-θρύλου του ΠαΣοΚ έπειτα από αίτημα των επικεφαλής του μικρού κόμματος.

Ως ναύτης, το κομματικό στέλεχος, που αρνήθηκε να γίνει «επαγγελματικό στέλεχος» (αρνήθηκε δηλαδή να πληρώνεται από το κόμμα διότι εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός), ήταν υποχρεωμένο να φορά συνεχώς γραβάτες. Οι φωτογραφίες με γραβάτα από τη θητεία στο Ναυτικό εξαφανίστηκαν αργότερα (και αν εμφανιστούν τώρα ίσως να σβηστεί η γραβάτα κατά το πρότυπο της σταλινικής επεξεργασίας του παρελθόντος).

Ο νεαρός αριστερός αστήρ ξεχώρισε γιατί δεν χαρακτηριζόταν ούτε από το βαρύ ύφος του απόμακρου διανοουμένου (που άλλωστε δεν ήταν), ούτε από την εικόνα του κακοντυμένου και απεριποίητου καπνιστή ουσιών. Πηγαία καλοσύνη, σχολικό χιούμορ, χαρά της ζωής, όχι άγχος, επώνυμα πόλο, τζελ στα μαλλιά και ποτά στα Εξάρχεια με τους κολλητούς. Επιτέλους ένα «κανονικό» παιδί ανάμεσα στα «φρικιά των κινημάτων», ένας αριστερός με εικόνα μέλους της ΠΑΣΠ (της φοιτητικής οργάνωσης του ΠαΣοΚ). Στις εσωκομματικές εκλογές του 2004 για τη διαδοχή στην προεδρία του κόμματος ο γελαστός νέος υποστήριξε τον εκλιπόντα σήμερα υποψήφιο των ανανεωτικών και όχι τον επί χρόνια ευρωβουλευτή υποψήφιο του «αριστερού ρεύματος», ο οποίος κέρδισε. Ο οξυδερκής νέος πρόεδρος όμως κάλεσε αμέσως στο γραφείο του τον νεολαίο της άλλης πλευράς.

– Θα έρθεις μαζί μου. Θα δουλέψουμε μαζί.

– Μα εγώ δεν σε υποστήριξα στις εκλογές.

– Δεν με νοιάζει. Με εσένα θέλω να ξαναχτίσω το κόμμα. Ολοι οι άλλοι είναι πεθαμένοι.

Ανάμεσα στους «πεθαμένους» ήταν και όσοι σε δέκα χρόνια θα «ανασταίνονταν» ως πρωτοκλασάτοι υπουργοί του πρώην νεολαίου. Διότι ο νεολαίος είχε και διατηρεί το ταλέντο να «τζογάρει» επάνω στα συναισθήματα όλων και να ελίσσεται υποδειγματικά μεταξύ «ζωντανών» και «πεθαμένων», χωρίς διακρίσεις. Ασύγκριτη είναι επίσης η ικανότητά του να δημιουργεί «πατροθεσίες», να τοποθετεί δηλαδή στον ρόλο του πατέρα πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, ιερωμένους και τεχνοκράτες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από τον ίδιο. Να τον υιοθετούν εθελοντικά, να τον αντιμετωπίζουν σαν παιδί τους, να θέλουν να τον προστατεύουν. Δεν είναι η πειθώ των πολιτικών θέσεων. Είναι ο καλοδουλεμένος συνδυασμός μιας ανυπόκριτης συστολής με μια εφηβική επιπολαιότητα. Ιδίως στις ηλικίες μεταξύ 55-75 η επιτυχία του είναι εντυπωσιακή. Οι «πατέρες του μικρού» νομίζουν ότι αποφασίζουν μόνοι τους να τον «υιοθετήσουν», αλλά είναι ο ίδιος που έντεχνα τους το καλλιεργεί για να εξασφαλίζει την υποστήριξή τους. Και τα παραδείγματα είναι πολλά, αφού ακόμη και πρώην πρωθυπουργός της αντίπαλης παράταξης τον αποκαλεί στοργικά «ο μικρός» και σχεδόν καθημερινά ασχολείται μαζί του θέλοντας να μαθαίνει τι κάνει. Ισως βέβαια αυτό να συμβαίνει επειδή χρειάζεται μια νέα νίκη του «μικρού» για να εξασφαλίσει την πολιτική εξαφάνιση του νυν προέδρου του συντηρητικού κόμματος που θεωρεί ιδιοκτησία του.

Ορισμένοι επιφανείς συντηρητικοί πολιτειακοί παράγοντες φτάνουν ακόμη και σε γονυκλισίες προκειμένου να εισακουστούν οι προσευχές τους και να προσέχει ο Θεός τον άθεο «μικρό». Ολοι οι «πατέρες» νομίζουν ότι τον ελέγχουν, ότι είναι το «δικό τους» παιδί και ενοχλούνται πολύ όταν εντοπίζουν έκπληκτοι άλλους «πατεράδες» να κυκλοφορούν στους διαδρόμους της εξουσίας και να αλληλοκοιτάζονται με καχυποψία. Πολύ λίγοι διαισθάνονται τον ψυχρό εκτελεστή πίσω από το αξιαγάπητο και ευαίσθητο προσωπείο. Ηδη το 2006 ο «ιδανικός υιός», που δεν είχε φτάσει ακόμη στην ηλικία του Ιησού, αξιοποιήθηκε από τον αριστερό πρόεδρο και νέο μέντορά του ως υποψήφιος για τον δήμο της πρωτεύουσας. Ο «πατήρ πρόεδρος» του τηλεφώνησε ένα καλοκαιρινό πρωινό, αλλά το κινητό του «μικρού» δεν «έπιανε» καλά.

–Πού είσαι;

– Σε μια ταράτσα οικοδομής στη Θράκη.

– Ελα στο γραφείο μου. Θα σε ανακοινώσω υποψήφιο δήμαρχο της πρωτεύουσας.

(γελώντας) –Εμένα με ρώτησες;

– Δεν χρειάζεται να σε ρωτήσω.

Πράγματι, δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσει. Ο «υιός» δεν έχασε την ευκαιρία. Ο «πατήρ» δεν ήταν τόσο άδολος. Υπό το πρόσχημα της «ανανέωσης» ήθελε να παραμερίσει άλλους εσωκομματικούς αντιπάλους του που διεκδικούσαν το χρίσμα. Και το πέτυχε, ενώ η εκλογική επιτυχία του «θετού υιού» (απέσπασε πάνω από 10%) άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο. Μετρ στις ασκήσεις επί χάρτου (αλλά όχι στη γνώση της ετερογονίας των σκοπών…) ο τότε «πατήρ» εφηύρε ένα ομοσπονδιακό μοντέλο που θα εξίσωνε και θα συνένωνε το κόμμα του με όλα τα ριζοσπαστικά «κινήματα» της Αριστεράς.

Πρόσφερε λοιπόν τη δική του θέση, τη θέση του κομματικού προέδρου, στον ευνοούμενο «υιό» και μετακινήθηκε ο ίδιος στον μεγάλο ομοσπονδιακό θρόνο. Η πατροκτονία δεν άργησε να ακολουθήσει, αφού ο «υιός» αποσπώντας τα «κλειδιά» του μοναδικού κοινοβουλευτικού κόμματος μέσα στο ομοσπονδιακό μόρφωμα (και ως «κλειδιά» εννοούμε την κρατική επιχορήγηση, τις κομματικές δομές και τις προνομίες της κοινοβουλευτικής συμμετοχής…) απομόνωσε τον μεσόκοπο μέντορα από όλους τους συμμάχους του και, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι ανάρμοστο, απλώς τον άφησε να ηττηθεί μόνος του, από τον ίδιο του τον εαυτό, από τις οργισμένες αντιδράσεις του εξαιτίας της αντιλαμβανόμενης «προδοσίας» που υπέστη.

Οι λεγόμενες «συνιστώσες», οι οποίες οσμίζονταν τη μετατόπιση της ισχύος μέσα στο μικροσκοπικό αριστερό βασίλειο, συνέπραξαν στην «πατροκτονία» του 2008-2009, για να απομονωθούν και αυτές λίγα χρόνια αργότερα, να εκτοπιστούν και να αφομοιωθούν στο νέο «όλον». Ο νέος πρόεδρος, στην ηλικία των 40 (η οποία στη γεροντοκρατούμενη Ελλάδα θεωρείται ηλικία εφήβου), ήταν πλέον έτοιμος για τη μεγαλύτερη κατάληψη της ζωής του, αυτήν του Μεγάρου της εξουσίας.

Υπό το βλέμμα του Αντενάουερ

Βερολίνο, Δεκέμβριος 2014: Ηταν ένας από τους πιο συννεφιασμένους μήνες για τη γερμανική πρωτεύουσα. Μια εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα του 2014 η γερμανίδα καγκελάριος γνωρίζει ότι το Κοινοβούλιο του «απροσάρμοστου εταίρου» της ευρωζώνης δεν θα κατορθώσει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα προκληθούν εκλογές που θα τις κερδίσει ο… «μικρός πρίγκιπας» της Αριστεράς. Μελετά τον σχετικό φάκελο επάνω στο μεγάλο παραλληλόγραμμο τραπέζι του γραφείου της, εκεί που προτιμά να εργάζεται, υπό το βλέμμα του Κόνραντ Αντενάουερ αριστερά της, σε ένα πορτρέτο που φιλοτέχνησε ο Οσκαρ Κοκόσκα μια ανοιξιάτικη ημέρα του 1966 στη Villa Collina της λίμνης Κόμο, τόπο διακοπών του Αντενάουερ. Εκείνη τη συννεφιασμένη και βροχερή ημέρα έχει επισκεφθεί ανεπίσημα την Καγκελαρία μια προσωπικότητα με σημαίνουσα παρουσία στα κυβερνητικά δρώμενα του ευρωπαίου εταίρου, ιδίως μεταξύ 2009-2011, ο οποίος παράλληλα επικοινωνούσε μυστικά με τους νεοφώτιστους αριστερούς. Η κυρία Μέρκελ συνομίλησε για λίγο μαζί του.

– Εσείς τι πιστεύετε; Ο επόμενος νεαρός ηγέτης σας θα χτυπήσει τη διαπλοκή;

– Μπορεί να επιτύχει θετικά αποτελέσματα σε πολλούς τομείς.

– Εμείς θα βοηθήσουμε τη χώρα σας. Δεν μπορούμε όμως να απομακρυνθούμε από το υφιστάμενο πλαίσιο.

Το μήνυμα της καγκελαρίου μεταφέρθηκε στον παραλήπτη, αλλά αγνοήθηκε. Ισως γιατί ο «μικρός» πίστευε ότι θα εγκλωβίσει την Ευρώπη σε ατέρμονες διαβουλεύσεις σαν αυτές που συνηθίζονται στο κόμμα του. Ισως γιατί υπολόγιζε ότι θα «υιοθετηθεί» από ηγέτες εκτός Ευρώπης και θα πλεύσει σε «νέες θάλασσες», όπως δήλωσε στις 19 Ιουνίου 2015 στην Αγία Πετρούπολη. Μέσα σε εκείνους τους μήνες η υπομονετική γερμανίδα πολιτικός ολοκλήρωσε τις δικές της διαβουλεύσεις με τον υποψήφιο κηδεμόνα του «μικρού», ο οποίος τον εγκατέλειψε στα στοργικά χέρια της. Σαν άτεγκτη παιδαγωγός τον τιμώρησε και του επέβαλε… «να διαβάσει όλα τα μαθήματά του». Η συμμόρφωση δεν ήρθε σύντομα. Ακολούθησαν άλλοι δέκα μήνες παρελκυστικής και προσχηματικής «διαπραγμάτευσης» για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, μια που ένα νέο δημοψήφισμα, αυτή τη φορά για το Grexit, δεν έφυγε από το μυαλό του ευρωπαίου «τσαβίστα».

Και εκεί που δεν ήξερε τι να κάνει για να ανατινάξει την ετοιμόρροπη συμφωνία, ένα «βαλιτσάκι» παρακολουθήσεων, ως από μηχανής θεός στην τραγωδία, εμφανίστηκε έξω από ξενοδοχείο διεθνούς αλυσίδας και άρχισε να καταγράφει από μόνο του (!) τις συνομιλίες των στελεχών του ΔΝΤ. Σύμφωνα με μια εκμυστήρευση, δύο πρόσωπα με πλούσια δημοσιογραφική εμπειρία παρέλαβαν το ευαίσθητο «υλικό» και ταξίδευσαν στο Λονδίνο για να το παραδώσουν «χέρι με χέρι» σε άνθρωπο των wikileaks.

Η δημοσιοποίηση των διαλόγων λίγο έλειψε να προκαλέσει νέους κραδασμούς στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Δύση. Ομως οι γνωρίζοντες επιμένουν ότι το ΔΝΤ ήδη γνώριζε πως τα στελέχη του παρακολουθούνταν και είχε προετοιμάσει έναν έξυπνο ελιγμό. Δεν ήταν η μοναδική πρόνοια των μεγάλων δυνάμεων, που παραμένουν πάντοτε ενεργές στην Ελλάδα. Εγκυρες διπλωματικές πηγές ομονοούν στην εκτίμηση ότι το ΝΑΤΟ, που βρίσκεται σε αυξημένη επιφυλακή μετά τις αιφνιδιαστικές πρωτοβουλίες της Ρωσίας στην Ουκρανία και στη Συρία, άρπαξε την ευκαιρία της προσφυγικής κρίσης για να επισφραγίσει ότι το Αιγαίο είναι αδιαμφισβήτητος «νατοϊκός χώρος». Σημειώνουν επίσης και το γεγονός ότι ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα θα είναι ο κ. Τζέφρι Πάιατ. Ερχεται απευθείας από το Κίεβο όπου είχε τοποθετηθεί για να συμβάλει στην αποδυνάμωση της ρωσικής επιρροής στην Ουκρανία. Προφανώς το State Department έκρινε ότι η εμπειρία του είναι χρήσιμη για τη χώρα μας. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που οι ζωηρές κυβερνητικές φαντασιώσεις για ένα νέο δημοψήφισμα για τη δραχμή τερματίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την επίσκεψη στην Αθήνα του αμερικανού υφυπουργού Οικονομικών κ. Νέιθαν Σιτς στις 11 Μαΐου. Μάλλον οι πανεπόπτες Αμερικανοί, γνώστες της πολυπραγμοσύνης των αριστερών Ηρακλειδών, μπόρεσαν να είναι περισσότερο «πειστικοί» από τον απότομο κ. Σόιμπλε που εκείνες τις ημέρες δήλωνε μονότονα ότι η Ελλάδα, αν θέλει, μπορεί να ανακτήσει το νόμισμά της.

Το «συμβουλευτικό» δημοψήφισμα

Αποτυγχάνοντας (προς το παρόν…) να αλλάξει νόμισμα, ο «μικρός» ανέσυρε το μυστικό σχέδιο μετάλλαξης του πολιτεύματος σε τέσσερα βήματα.

Πρώτον: Τουλάχιστον πενήντα βουλευτές προτείνουν αναθεώρηση του Συντάγματος. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία προτείνει (μεταξύ άλλων) αναθεώρηση του τρόπου εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η αριστερή «πρεμούρα» για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών μάλλον έχει υποχωρήσει αφού πολλοί υπουργοί έχουν προλάβει να συσσωρεύσουν πολλές… «ευθύνες». Δεν ισχύει το ίδιο για την επιβολή της απλής αναλογικής αφού υπολογίζεται ότι μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί στο διηνεκές η αριστερή παραμονή στην… Κόλαση της εξουσίας (και φυσικά η απαραίτητη ακυβερνησία).

Δεύτερον: Ολες οι παραπάνω ευρεσιτεχνίες (και ό,τι άλλο σκεφτούν την τελευταία στιγμή…) θα μετατραπούν σε ένα ωραίο «συνταγματικό μπουκέτο» και θα τεθούν σε «συμβουλευτικό δημοψήφισμα» που θα προκηρυχθεί με το ακαταμάχητο πρόσχημα της «εξυγίανσης της δημόσιας ζωής».

Τρίτον: Οι κήρυκες της εξυγίανσης κερδίζουν το δημοψήφισμα και αξιοποιούν τη δυναμική της νίκης για να ψηφιστεί η απλή αναλογική με πάνω από 200 βουλευτές (προκειμένου να εφαρμοστεί αμέσως). Μέσα σε λίγες ημέρες προκηρύσσουν εκλογές απέναντι σε μια ηττημένη αντιπολίτευση του «παλιού» και της «διαπλοκής» που αντιστέκεται στην «αλλαγή». Αλλωστε, ο Τσάβες αλλά και ο Ντε Γκωλ ήξεραν ότι τα δημοψηφίσματα αναδιατάσσουν τις πολιτικές ισορροπίες και γίνονται καταλύτες για να εξασφαλιστεί αμέσως μετά μια νέα νίκη σε εκλογές.

Τέταρτον: Η νέα Βουλή αναθεωρεί το Σύνταγμα στο πλαίσιο του «συμβουλευτικού δημοψηφίσματος», θεσμοθετεί την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό και ανοίγει τον δρόμο για μια «α λα γαλλικά» διακυβέρνηση όπου ο «μικρός» θα μπορεί να εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να κυβερνά με τα κόμματα ως προεδρικές μαριονέτες. Το σύστημα που δεν τόλμησε να θεσμοθετήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τον εαυτό του το 1975 (ίσως γιατί θύμιζε Παλάτι…) ορέγονται τώρα οι «μικροί» αριστεροί. Δεν μπορεί να προβλεφθεί αν το σχέδιο αυτό θα εφαρμοστεί ή θα εγκαταλειφθεί στη μέση. Αυτό είναι όμως το «όνειρο καλοκαιρινής (και φθινοπωρινής) νυκτός» ενός «μικρού» με την ανομολόγητη φιλοδοξία να γίνει ο μεγαλύτερος όλων.

Μεγαλεία
Το σύστημα που δεν τόλμησε να θεσμοθετήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τον εαυτό του το 1975 (ίσως γιατί θύμιζε Παλάτι…) ορέγονται τώρα οι «μικροί» αριστεροί.

Οι «θαυμαστές»
Ορισμένοι επιφανείς συντηρητικοί πολιτειακοί παράγοντες φτάνουν ακόμη και σε γονυκλισίες προκειμένου να εισακουστούν οι προσευχές τους και να προσέχει ο Θεός τον άθεο «μικρό». Ολοι οι «πατέρες» νομίζουν ότι τον ελέγχουν, ότι είναι το «δικό τους» παιδί και ενοχλούνται πολύ όταν εντοπίζουν έκπληκτοι άλλους «πατεράδες» να κυκλοφορούν στους διαδρόμους της εξουσίας και να αλληλοκοιτάζονται με καχυποψία. Πολύ λίγοι διαισθάνονται τον ψυχρό εκτελεστή πίσω από το αξιαγάπητο και ευαίσθητο προσωπείο.