Στα πέντε χρόνια της κρίσης όλες οι πολιτικές δυνάμεις που χειρίστηκαν τις υποθέσεις της χώρας κλονίσθηκαν από την επαφή και μόνο με το ελληνικό πρόβλημα.
Είναι το βάρος του τέτοιο και η ένταση εκδήλωσής του τόσο ισχυρή, που καταρρίπτει σχεδόν αυτόματα τις όποιες ψευδαισθήσεις και εκμηδενίζει τις υποτιθέμενες θεωρητικές δυνατότητες του κάθε κυβερνητικού σχήματος.
Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε πρώτο θύμα της ψευδούς εντύπωσής του ότι «λεφτά υπάρχουν». Εκείνος εξαφανίσθηκε πολιτικά και το κόμμα του εξαερώθηκε στην κυριολεξία.
Στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς βίωσε τις συνέπειες της ψευδαίσθησής του για «ισχυρή διαπραγμάτευση». Πάλεψε, άλλαξε, μετακινήθηκε, αλλά στο τέλος ηττήθηκε, παραδίδοντας θέλοντας και μη την ηγεσία του κόμματός του.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τη σειρά του είναι το πρόσωπο που χρειάσθηκε να κάνει σε ένα εξάμηνο στροφή 180 μοιρών για να διατηρήσει τη χώρα εντός της ευρωζώνης. Θύμα κι αυτός των ψευδαισθήσεων που ήθελαν την Ευρώπη να παραδίδεται μπρος στη δύναμη της ψήφου του ελληνικού λαού, βλέπει τώρα το κόμμα του να διασπάται και τους αμετανόητους συντρόφους του να συγκροτούν νέο κόμμα και να του επιτίθενται με σφοδρότητα, παραγνωρίζοντας ότι υπό την ηγεσία του είδαν τα όνειρα της νιότης τους να γίνονται πραγματικότητα.
Κακά τα ψέματα, έπειτα από πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης του το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει ρευστοποιηθεί.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, παλαιές και νέες, έχουν υποστεί τις συνέπειες της ατελούς ή ασυνεπούς διακυβέρνησης και της αδυναμίας τους να ερμηνεύσουν σωστά τον σύγχρονο κόσμο,να διακρίνουν δηλαδή το βαθμό αλληλεξάρτησης,να επιλέξουν ένα συμβατό προς τις διεθνείς συνθήκες σχήμα οικονομικής πολιτικής και να το εφαρμόσουν με συνέπεια και σταθερότητα.
Τώρα, λίγο πολύ, όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς κόπους ,θυσίες και σχέδιο συνεκτικό και οργανωμένο.Ακόμη κι οι θιασώτες της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, εξαιτίας ακριβώς των βαρύτατων συνεπειών της επιλογής τους,δεν τολμούν να την περιγράψουν ευθέως, παρά μόνο ως «ένα ενδεχόμενο, αν χρειασθεί’».
Ο ελληνικός λαός λοιπόν έχει πια εμπειρίες. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει ανέφελη και ανέμελη λύση. Και υποθέτουμε θα γυρίσει την πλάτη του σε όσους επιμένουν να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Και να εμπιστευθεί όσους μπορούν να εγγυηθούν πραγματικά την εφαρμογή ενός συνεκτικού και οργανωμένου σχεδίου που θα ασφαλίζει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης και θα δημιουργεί το περιβάλλον για την έξοδό της σε εύλογο χρόνο από την κρίση.
Καιρός για ιδεοληπτικά σχήματα και ελαφρούς ηγέτες που δεν αντιλαμβάνονται τη θέση της χώρας στον κόσμο δεν υπάρχει.
