Η ωρίμαση του κ. Τσίπρα ήταν αλήθεια βίαιη. Ο ίδιος έτρεφε αυταπάτες. Πίστευε ότι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλούσε ρήγμα στη συντηρητική Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόιμπλε, θα μετέβαλλε τους πολιτικούς συσχετισμούς και θα επέτρεπε σε εκείνον να αμβλύνει τις πολιτικές λιτότητας.
Σήμερα, έπειτα από την εξάμηνη περιπέτεια της σύγκρουσης με τις κυρίαρχες εκφράσεις της Ευρώπης, παραδέχεται ότι έκανε λάθη, ότι υπερεκτίμησε τις δυνατότητες πολιτικής διαπραγμάτευσης και αντιθέτως υποτίμησε το τεχνικό μέρος των διαπραγματεύσεων, όπως και τον τρόπο λειτουργίας και τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ταυτόχρονα δεν υπολόγισε ότι με την πολιτική του επέτρεπε στους εσωκομματικούς αντιπάλους του, οι οποίοι από καιρό προετοίμαζαν τη σύγκρουση μαζί του, να ανοίξουν περπατησιά και να εγείρουν απαιτήσεις που ξεπερνούσαν τα συνταγματικά όρια.
Το ΒΗΜΑ αποκαλύπτει σήμερα ότι πριν από τη σύνοδο κορυφής ο κ. Λαφαζάνης και τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας έφτασαν στο σημείο να ζητούν από τον Πρωθυπουργό να αποδεχθεί την πρόταση Σόιμπλε για συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ, πιστεύοντας αφελώς ότι έτσι θα απαλλαγεί η χώρα από τη λιτότητα και τα μνημόνια.
Ο κ. Τσίπρας βρέθηκε σε Συμπληγάδες, μεταξύ των ισχυρών της συντηρητικής Ευρώπης και της εσωκομματικής αντιμνημονιακής ορθοδοξίας, από τις οποίες δεν μπορούσε να διαφύγει χωρίς τραύματα.
Δεν μπορούσε να αποδεχθεί τις προτάσεις Λαφαζάνη γιατί δεν είχε τέτοια εντολή, ούτε να υιοθετήσει την εξ εφόδου κατάληψη της εξουσίας που προϋπέθετε η μετάπτωση στο εθνικό νόμισμα. Θα παραβίαζε το Σύνταγμα, τις ίδιες τις δημοκρατικές αρχές, στις οποίες είχε ορκισθεί.
Προτίμησε λοιπόν τη σκληρή ευρωπαϊκή λύση, αναλαμβάνοντας και το μέγα κόστος. Τώρα δίνει μάχη επικράτησης στο κόμμα του –την οποία φαίνεται να κερδίζει –και μαζί δίνει αγώνα δρόμου προκειμένου να επουλώσει τις πληγές του εξαμήνου στην οικονομία.
Κατά τα φαινόμενα θα κάνει τα πάντα για μια συμφωνία μέχρι τις 18 Αυγούστου, θα αποδεχθεί θέλοντας και μη την εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί με την Ευρώπη. Και βεβαίως θα πρέπει να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την ορθή εφαρμογή όσων θα περιγραφούν στο νέο Μνημόνιο με τους επικεφαλής του κουαρτέτου.
Τίποτε για την ώρα δεν εγγυάται την ομαλοποίηση των οικονομικών συνθηκών, ούτε βεβαίως την εξάλειψη του λεγόμενου πολιτικού κινδύνου. Πολλά εξαρτώνται από τη στάση του Πρωθυπουργού, από την αποφασιστικότητα, την επιμονή του, από την ωρίμασή του εν τέλει ως πολιτικού ηγέτη, που αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη και είναι έτοιμος να θυσιαστεί χωρίς δεύτερη σκέψη για τη χώρα και τους πολίτες της.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ