Και η μόνιμη οργή
Είναι ο Γιώργος Κιμούλης ο πιο μισητός άνθρωπος του ελληνικού θεάτρου; Η απάντηση δεν θα είναι ποτέ μία. Υπάρχουν άνθρωποι που τον λατρεύουν και άλλοι που τον απορρίπτουν.
Ο Γιώργος Κιμούλης έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά του με τη φιλοσοφία της σύγκρουσης, με τη φήμη του δύστροπου συνεργάτη και του δύσκολου εν γένει ανθρώπου. Αποχωρήσεις συνεργατών και φήμες για ομηρικούς καβγάδες, που όμως ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν, σκιαγραφούν την πολυσύνθετη, αινιγματική προσωπικότητά του. Σε κάθε περίπτωση τα κουτσομπολιά της κουίντας, όσο ενδιαφέροντα και πικάντικα και αν είναι, δεν έχουν καμία σημασία για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι και αυτό που πρέπει να αφορά το κοινό. Το πρόβλημα με τον Γιώργο Κιμούλη, τουλάχιστον για τους επικριτές του, είναι ακριβώς ότι ο δύσκολος χαρακτήρας του δεν τον άφησε να εξελιχθεί. Για αυτόν τον λόγο, λένε, η υποκριτική του, παρότι ανέκαθεν γοητευτική, παραμένει κολλημένη στον χρόνο, εγκλωβισμένη στις μεγάλες ευκολίες του ταλέντου του.
Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, διακατέχεται από μια υπερβολική και διαρκή επιθετικότητα. Αποκορύφωμα αποτελεί η στήλη του «Η κριτική της κριτικής», που εγκαινίασε το 2010 για μικρό χρονικό διάστημα σε ειδησεογραφική σελίδα, με αφορμή την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σπύρου Ευαγγελάτου. «Κανείς από τους γνωστούς κυρίους ή κυρίες δεν θα γράφει πλέον με την ίδια άνεση που πέρδεται» έγραφε χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα ήταν κείμενα προσωπικών επιθέσεων προς όσους είχαν τολμήσει να του ασκήσουν κριτική, ιδιαίτερα σκληρά, με εκφράσεις πεζοδρομίου, που έριχναν το επίπεδο του δημόσιου λόγου. Δημιούργησε δηλαδή ό,τι ακριβώς είχε στηλιτεύσει προηγουμένως.
Εσχάτως ο ταλαντούχος ηθοποιός εμφανίζεται μονίμως εξοργισμένος. Ακόμη και η επίθεση στον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος τόλμησε να κριτικάρει τα λεγόμενα μιας τηλεοπτικής του εμφάνισης, έμοιαζε εντελώς περιττή.
Εν πάση περιπτώσει, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμά του να «τρέφεται» από όλα αυτά. «Εύχομαι, όμως, να συνεχίσουν οι άνθρωποι να με “χτυπούν”, να μου κάνουν κριτική, πολλές φορές κακοπροαίρετη, και για την ακρίβεια η κριτική τους να μετέρχεται και να αλλάζει, να γίνεται πολεμική, γιατί αυτό με κρατάει στη ζωή» δήλωνε στο «Βήμα» το 1997. Προς το παρόν, μετά τον «Τζον Γαβριήλ Μπόρκ-μαν», ανεβαίνει στη σκηνή με τον «Επιστάτη» του Χάρολντ Πίντερ. Η μεταμόρφωσή του, για μία ακόμη φορά, είναι ολική.
Αδέκαστη
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ