Τι είναι ο φορολογούμενος; Ένας αιμοδότης είναι. Όταν χρειάζεσαι αίμα κάποιος άλλος πρέπει να σου δώσει, μηχανή που να φτιάχνει αίμα, απ’ ότι τουλάχιστον γνωρίζω, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Πώς να βρεθεί, δηλαδή, τρόπος για να καλυφθούν τα ελλείμματα. Όταν δεν μπορεί να παραχθεί πλεόνασμα, να γίνει δηλαδή κάτι ανάλογο με την “τράπεζα αίματος” από την οποία θα καλυφθεί μια επείγουσα ανάγκη, τότε, κάποιος, κάποιοι, πρέπει να βάλουνε στο ρεφενέ.
Έτσι λοιπόν ανακαλύφθηκε η εξαναγκαστική φορολογία, όπως, δηλαδή, και η εθελοντική αιμοδοσία. Οι φορολογούμενοι είναι, οι εξαναγκασμένοι, να πληρώνουν. Τώρα, πληρώνουν με το αίμα τους; Πληρώνουν από το αίμα τους; Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Έτσι κι αλλιώς σε αίμα πληρώνουν. Φόροι επί φόρων. Παλαιοί και νέοι.
Από πού να αρχίσω να απαριθμίζω; Θα νυχτώσει, θα ξημερώσει και πάλι δεν θα έχω τελειώσει. Άκουσα πως διαμαρτυρηθήκανε κάποιες “κάρτες πολλαπλών διαδρομών”. Πήγανε, λέει, χαράμι κάποιες διαδρομές. Καλή η διαμαρτυρία, αλλά άστοχη και παραπλανητική, εν προκειμένω. Είναι για να ’χουμε να λέμε, δηλαδή. “Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν”, κατά πως λέει και μια λαϊκή παροιμία. Τώρα που είπα για καράβια, θυμήθηκα τους “αναιμικούς”. Αυτοί έχουν “πρόβλημα”, δεν γίνονται εθελοντές αιμοδότες, χρειάζονται τακτικά καθαρό “αέρα”, κι όπως όλοι γνωρίζουν, ο “αέρας” δεν φορολογείται. Από πού να τον πιάσεις.
Και να ήταν μόνο αυτοί; Είναι και οι “αλλεργικοί”, όχι στο αίμα, αλλά στο να πληρώνουν φόρους, το αίμα δεν τους τρομάζει αυτούς, τρομάζουν μόλις ακούνε για φόρους, και παίρνουν το αίμα τους, και βουρ, για άλλες πολιτείες. Και ποιος, ποιον να πιάσει από δαύτους. Αν τα έχουνε φάει και μαζί, ούτε το “μοναστήρι” δεν τον σώζει. Θα βλέπει τη φάτσα του, φόρα παρτίδα στα ταμπλόιντ, μέχρι να πει ήμαρτον. Αλίμονο, στους εθελοντές αιμοδότες. Μόνοι τους συντηρούν την “τράπεζα αίματος”.
Αν ήταν όλοι τους εθελοντές, τότες δεν θα χρειαζόταν να δίνουν κάθε τρεις και λίγο αίμα. Θα δίνανε μια στις τόσες και οι ανάγκες τους θα ήτανε καλυμμένες. Θα περίσσευε ακόμη και για τους “βρικόλακες”, για τις “βδέλλες”, αυτά τα γλοιώδη “υποκείμενα” που ρουφάνε από τον εθνικό κορβανά. Αυτόν που γεμίζουν οι εξαναγκασμένοι φορολογούμενοι, οι εθελοντές αιμοδότες. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία. Ανεξήγητο φαινόμενο για τα “ιατρικά” δεδομένα. Πόσο αίμα έχει μέσα του ο άνθρωπος; Κάτι κιλά λένε οι γιατροί, πάνω κάτω στο επτά τοις εκατό του βάρους του. Από αυτό μπορεί να δίνει, κάθε φορά, μια μερίδα μερικών γραμμαρίων και όχι συνεχόμενα, διότι πρέπει να αναπληρώνεται, για να συνεχίζει να ζει.
Εμείς έχουμε υποστεί σχεδόν πλήρη αφαίμαξη, παρόλα αυτά συνεχίζουμε να ζούμε. Αλλά μέχρι πότε; Δεν είναι οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Δεν είναι οι απολύσεις και η εφεδρεία. Δεν είναι που νέκρωσε η αγορά. Είναι η εφευρετικότητα των “αργυρολόγων” να σε αδειάζουν με την μέθοδο της σταγόνας. Νέοι φόροι, προσαυξήσεις επί προσαυξήσεων, ξανά και ξανά. Αν ποτέ ανακαλυφθεί τρόπος να αξιοποιηθεί και το σκατό, με το συμπάθιο δηλαδή, θα μας φορολογήσουν και γι’ αυτό. Ξέρουνε ποια πόρτα να χτυπήσουν, εθελοντές αιμοδότες είναι, έτσι λένε, έχουν συνηθίσει να δίνουν αυτοί. Και εμείς, ταμπούρι, μισοί από δω και μισοί από κει.
Παίζουμε το ίδιο έργο, χρόνια τώρα. Βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ μας. Έτσι, πώς να δεις, ποιος, ποιον, κοροϊδεύει; Την μιζέρια, μας την έκαναν ανάγκη, πέτυχαν το σκοπό τους χωρίς να “ανοίξει μύτη”. Όποιος κλείνει μάτια και αυτιά, περιμένοντας καλύτερες μέρες, αυταπατάται, αυτές είναι μόνο στη φαντασία του και στα επιχρωματισμένα λόγια των κατεργάρηδων, που μας σερβίρουν τη λίγδα για βούτυρο. Αλλά μέχρι πότε;
