Δέκα μέρες στην Ελλάδα είναι υπεραρκετές για έναν ξενιτεμένο Έλληνα, για να αντιληφθεί τη φθορά της χώρας στην οποία μεγάλωσε, η οποία τον σπούδασε και ύστερα τον έδιωξε από το ζεστό της σπιτικό, γιατί πολύ απλά λόγω πετρελαίου έπαψε να είναι ζεστό. Περπατώντας στα αθηναϊκά πεζοδρόμια έβλεπα άστεγους να κοιμούνται. Οι αναμνήσεις από τις αξέχαστες φοιτητικές βόλτες διαμαρτύρονταν γιατί δεν τις άφηνα να ξεπηδήσουν από το μυαλό μου.
Κάποια στιγμή περνάω έξω από κάποια εφορία. Άκουγα κόσμο να μιλάνε κάτι ανάμεσα σε ελληνικά και τούρκικα. Πρόλαβα να ακούσω πολλές φορές τη λέξη «χαράτσι», η οποία αντιστοιχεί στο τέλος ακίνητης περιουσίας. Το άρωμα της γειτονικής χώρας δεν υποχώρησε, αφού η γειτονιά έσφυζε από μαγαζιά με σιροπιαστά γλυκά. Μια κοπέλα με προσπερνά μιλώντας στο κινητό και μαλώνοντας την αδερφή της γιατί δεν πρόλαβε να της γράψει σε dvd το τούρκικο σήριαλ.
Πιο κάτω εξώφυλλο εφημερίδας έκανε λόγο για τις προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν σχετικά με την κυπριακή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι η Τουρκία κατά την εν λόγω χρονική περίοδο «θα βρίσκεται σε διάλειμμα». Η Τουρκία σε διάλειμμα και εμείς σε διάλυση…
Τι σου είναι τα σύνορα… Ένα άλμα κάνεις και βρίσκεσαι από τη Θράκη στη παλαιά βυζαντινή πρωτεύουσα, που όμοιά της σε αίγλη και υποβόσκουσα περηφάνια δεν υπάρχει. Και εκεί λες: Έχουμε ακόμα την Ακρόπολη, αλλά σταματάς. Μόνο την Ακρόπολη. Τίποτε άλλο. Μια βαριά κληρονομιά σε ελαφριά χέρια που τρέμουν να σηκώσουν το βάρος κάποιων χαρτονομισμάτων, ακριβώς όπως ένα γεμάτο ποτήρι που φοβάται τη σταγόνα που έρχεται. Μια σταγόνα που είναι έτοιμη σχεδόν να πέσει και να ταράξει τη γεμάτη με αγανάκτηση επιφάνεια της Χώρας στις 6 Μαίου.
29 Μαίου 1453 έγινε η άλωση της Πόλης και 6 Μαίου 2012 η άλωση της Ελλάδας, όπως πρεσβεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα και στρατευμένοι κονδυλοφόροι μέσα από τα άρθρα και τις αναλύσεις φόβου και τρόμου, αν δεν βγουν αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο στην (συγ-)κυβέρνηση συνεργασίας 2000-2012.
Εναλλακτική λύση υπάρχει; Πολιτικό κόμμα με πραγματική βούλησης εξουσίας υπάρχει; Κανείς δεν γνωρίζει την απάντηση, γιατί πολύ απλά πρέπει να δοθεί πρώτα η ευκαιρία. Το αντικείμενο της εξουσίας είναι μία έρημη χώρα, άδεια από ψυχικά αποθέματα, με κάπου στην άκρη και μια ελπίδα αφημένη. Η νέα τάση της αποχής δεν είναι άποψη αλλά έμμεση αποδοκιμασία της δημοκρατίας με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Αυτός που συμμετέχει, διοικεί, ψηφίζει, αποφασίζει. Μπορεί, βέβαια, να μην υπάρχει πλέον η Εκκλησία του Δήμου αλλά οι μίζες του Δήμου (βλ. Κορυδαλλό κελί vip). Σε κάθε περίπτωση η ψήφος μετατρέπεται σε φωνή, σε άποψη του καθενός Έλληνα ηλικίας 18 ή και 88 χρόνων.
Μα με ποια κριτήρια ψηφίζει ο πρώτος και με ποια ο δεύτερος; Ο πρώτος ψηφίζει γιατί δεν έχει στον ήλιο μοίρα και ο δεύτερος γιατί δεν έχει ήλιο στη μοίρα που του φύλαξε η τύχη για τη σύνταξή του. Απέχω σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι για το ποιοι θα με κυβερνήσουν. Κάποιοι βλέπουν την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας. Δεν μπορούν να καταλάβουν όμως ότι αυτή η μορφή δεν έχει σχήμα και ότι αναλογικά ενισχύει κόμματα που δεν θα ήθελε καν ο ψηφοφόρος να ενισχυθούν.
Ο σεισμός στο πολιτικό σκηνικό ξεκίνησε. Όσοι αναλάβουν, γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι τα υποβρύχια εξαντλήθηκαν και ότι το μόνο γλυκό που απέμεινε είναι τα κουφέτα από το γάμο του Τσοχατζόπουλου. Οι υποψήφιοι βουλευτές πρέπει να αντιληφθούν ότι επωμίζονται ένα τεράστιο βάρος πάνω τους: όχι το χρέος, ούτε τα μνημόνια, αλλά ένα βαρύ και ασήκωτο φορτίο που λέγεται «ελληνική παράδοση». Μόνο αν κοπεί η συνήθεια της πελατειακής σχέσης μεταξύ κράτους – πολίτη, θα γίνει μία πραγματική προσπάθεια εξυγίανσης του ελληνικού πολιτικού χώρου και τότε θα πάρει σάρκα και οστά η φράση του Αριστοτέλη ότι «ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν». Μια φράση που μέχρι τώρα έχει μείνει μισή.
