Είναι τα τατουάζ πλέον συνηθισμένα;

«Εσύ δεν έχεις τατουάζ»; Από τότε που στη συγκεκριμένη ερώτηση προστέθηκε το αρνητικό μόριο, άρχισα να διαπιστώνω ότι ανήκω στη μειοψηφία που δεν έχει ενδώσει στην τάση της τελευταίας δεκαετίας. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μόδα που θα περνούσε. Με το που άνοιξε όμως πάλι ο καιρός και βγήκαν τα κοντομάνικα και οι βερμούδες, κατάλαβα ότι όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που «χτυπούν» από ένα –ή από δέκα- και ανυπομονούν να το επιδείξουν.

Για ορισμένους το τατουάζ είναι σύμβολο ταυτότητας, για αρκετούς τέχνη και για άλλους μόδα. Κάποιος μπορεί να θέλει να κουβαλάει κάτι που τον σημάδεψε στο παρελθόν και άλλος να περάσει ένα μήνυμα, ενώ αρκετά διαδεδομένο είναι και το σκεπτικό –κρίση πανικού στο άκουσμά του- «ας χτυπήσω κι εγώ μια πεταλούδα το καλοκαιράκι, μιας και έχει ίδια και η κολλητή μου».

Ο tattoo artist Ozone δουλεύει στο γνωστό τατού στούντιο Nico στην Πλάκα (www.tattoo.gr). Επιμένει ότι κάθε χρόνο, με το που πλησιάζουν οι μέρες της ηλιοθεραπείας, πολλοί τρέχουν να αποτυπώσουν το αγαπημένο τους σχέδιο στο σώμα τους με μελάνι. «Είναι το κακό που έχουν οι Έλληνες. Κοιτούν πως θα βγουν στην παραλία και δεν σκέφτονται ότι το τατουάζ δεν είναι παίξε- γέλασε και ότι θα το κουβαλάνε πάνω τους για μια ζωή».

Στην ερώτηση μου για το αγαπημένο τους μοτίβο κατάφερε να με εκπλήξει, αφού ανάμεσα στις νεράιδες και τα αστεράκια, ανέφερε και τους «300». «Μετά την προβολή της ταινίας, τους έπιασε το πατριωτικό τους. Όλο και περισσότεροι μου ζητούν να τους κάνω το Λεωνίδα και μάλιστα με τη μορφή του Τζέραρντ Μπάτλερ».

Το τατουάζ στο παρελθόν ήταν προνόμιο των ναυτικών, των φυλακισμένων, των ανθρώπων του περιθωρίου, μπορούσαν να δηλώσουν ότι ανήκεις σε μια ομάδα ανθρώπων, μια συμμορία ή ακόμα και ένα στρατιωτικό σώμα. Πολλά από εκείνα τα tattoo μοτίβα επιβιώνουν μέχρι σήμερα, είναι το λεγόμενο old school στυλ που προσφέρουν τα περισσότερα τατουατζίδικα. Δεν προορίζονταν να επιδεικνύονται. Γίνονταν σε σημεία που καλύπτονταν από τα ρούχα. Η διάδοση του τατουάζ και στην Ελλάδα έχει προκαλέσει την απενοχοποίησή του. Η τηλεόραση είναι πια γεμάτη από ανθρώπους με ζωγραφισμένα χέρια. Ο τραγουδιστής Μύρωνας Στρατής μπήκε πρόσφατα στην «παρέα» –δεν ξέρω γιατί, αλλά αν με ρωτούσες και στο παρελθόν, θα σου έλεγα ότι σίγουρα έχει κάπου-. Όπως μας λέει έπρεπε να περάσει καιρός για να πάρει την απόφαση. «Το σκεφτόμουν ενάμιση χρόνο. Έβρισκα πολύ όμορφα τα τατουάζ σε άλλους, δίσταζα όμως να κάνω ένα στο σώμα μου. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να αποφασίσεις στη στιγμή για κάτι που θα έχεις πάνω σου για πάντα», μου είπε.

Η Τάμτα που εκτός από τραγουδίστρια θεωρείται ότι επηρεάζει με τις εμφανίσεις της και την ελληνική μόδα σκέφτεται «στο μέλλον να κάνει κι άλλα τατουάζ». Εχει ήδη τρία. «Μέχρι στιγμής έχω επιλέξει σχέδια που συμβολίζουν κάτι, αλλά θα έκανα και κάτι που απλώς μου αρέσει αισθητικά. Τα δύο τα έκανα σαν tribute στον Michael Jackson, ενώ το τρίτο έχει στοιχεία που συμβολίζουν τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου. Τη χώρα μου, την κόρη μου, τη μουσική και το τραγούδι», μου είπε.

Η διάδοση του τατουάζ έχει πλέον δημιουργήσει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων με αυτό το ενδιαφέρον. Από φέτος έχουν και το δικό τους περιοδικό, το Inked, το οποίο ακόμα και σε καιρό κρίσης κατάφερε να κερδίσει έδαφος. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε και το γεγονός ότι πολλοί είναι οι Έλληνες που επιθυμούν να φωτογραφίσουν τα τατουάζ τους –στο τελευταίο τεύχος εντόπισα και συμμαθητή μου από το Δημοτικό-. «Το σώμα μετατρέπεται σε καμβά για να μπορέσει να κρατήσει στιγμές και συναισθήματα», σχολιάζει ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, αρχισυντάκτης του «Inked».

«Πέραν του ότι και στην Ελλάδα υπάρχει αρκετός κόσμος που αγαπάει τα τατουάζ, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, εμείς πιστεύουμε ότι η εποχή προσφέρεται για κάτι καινούριο και φρέσκο. Ιδιαίτερα επειδή το Inked είναι ένα μονοθεματικό περιοδικό, το οποίο απευθύνεται σε συγκεκριμένο target group, είπαμε να πάρουμε το ρίσκο και η επιλογή αυτή, μας δικαίωσε», μου εξηγεί ο ίδιος.

Υπάρχει όμως μέτρο; Το μανίκι και το ζωγραφισμένο πρόσωπο μπορεί να έχουν θέση στην Αθήνα του 21^ου αιώνα, αλλά είναι γεγονός ότι το βλέμμα αρκετών στο δρόμο, ίσως σκαλώσει λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα στη θέα τους. «Επειδή στην Ελλάδα είμαστε πίσω και σε αυτό το θέμα, τα πράγματα είναι περίεργα. Στο εξωτερικό ένας ταμίας μπορεί να έχει τατουάζ μανίκι. Εδώ αντίθετα, θα τον πάρουν με τις μπουνιές» προσθέτει ο Κώστας Γιαννουλόπουλος.

Την ίδια άποψη έχει και ο Οzone. «Για την Ελλάδα το να γεμίσεις το σώμα σου με σχέδια ίσως αγγίζει την υπερβολή. Στο εξωτερικό όμως, σε μια πόλη όπως το Βερολίνο για παράδειγμα, είναι συνηθισμένο».

Από την άλλη, όσο εύκολα μπορείς να τα θαυμάσεις, άλλο τόσο εύκολα μπορείς να δεις κάποιο και να αναρωτηθείς αν σβήνει. Δεν έχει να κάνει με το μέγεθος, το σημείο, ή το χρώμα –ίσως κάποιες φορές με το χρώμα-, αλλά όπως και σε όλα τα πράγματα, η αισθητική του καθενός διαφέρει. Στο Μύρωνα Στρατή για παράδειγμα δεν αρέσουν τα μακάβρια σχέδια και η Τάμτα σιχαίνεται τα «προκάτ» κλειδιά του σολ, τις νότες, τα τριαντάφυλλα και τα δελφίνια. Τα old school και τα γιαπωνέζικα δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη πέραση, ενώ τα πολλά χρώματα, ειδικά σε σκούρα δέρματα, είναι καταχωρημένα στη μαύρη λίστα.

Από μανίκι με tribal σχέδια πάντως, μέχρι αρχικά από το όνομα του συντρόφου και από τρεις αράδες απόφθεγμα, μέχρι τη μικρή και τη μεγάλη άρκτο, το μόνο σίγουρο είναι ότι τα τατουάζ έχουν εισβάλει στη ζωή των Ελλήνων και αρκετές φορές έχουν καταφέρει να την ομορφύνουν.