Για την βία λοιπόν. Με αφορμή του Γιώργου Νταλάρα το εξωφρενικό περιστατικό. Επειδή πολλές φορές διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε τον ελέφαντα. Και πού ‘σαι. Ούτε να σου περνάει από το μυαλό, ότι με τα γιαουρτώματα και τις ροχάλες εγώ συντάσσομαι και συμφωνώ. Ούτε να το φανταστώ. Γιατί; Επειδή κι εγώ είμαι οχυρωμένος σε δίκτυ προστατευτικό. Το λέω δημοσίως και το ομολογώ. Που σημαίνει ότι όποιος βρίσκεται έξω από τον χορό και κατακρίνει τέτοιες πράξεις βαρβαρότητας, επιδεικνύει ταυτόχρονα την ανωτερότητά του η οποία είναι εξασφαλισμένη από τα όποια μικρομεσαία ή μεγάλα εισοδήματά του. Η Δημοκρατία, αγαπητοί, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα τσέπης, πορτοφολιού και γενικής Οικονομίας. Η ευημερία δημιουργεί συνθήκες στοιχειώδους πολιτισμένης συμπεριφοράς και κάποιας κοινωνικής ηρεμίας. Ας πούμε η Σουηδία. Οσο το money είναι είδος εν ανεπάρκεια τόσο τα ένστικτα μεγεθύνονται, εξαγριώνονται και τυφλά εφορμούν προς κάθε κατεύθυνση. Η διατάραξη του κοινωνικού ιστού είναι η βασική αιτία για κάθε επεισόδιο τυφλής βίας. Ακόμα και κτηνωδίας. Με πρώτο στόχο τον επώνυμο, τον διάσημο, τον πλούσιο, τον προνομιούχο, τον βουλευτή, τον πολιτικό. Τον γείτονα με παχουλό μισθό. Γιατί εσύ και όχι εγώ. Εσύ καλοπερνάς και εγώ υποφέρω και πεινάω. Επομένως εσύ ο ευνοούμενος του συστήματος. Επομένως, εσύ ο εκμεταλλευτής. Εσύ ο φοροφυγάς. Εσύ ο κοπανατζής. Εσύ ο εχθρός του Λαού. Που οδηγεί αυτή η παρορμητική «λογική»; Στο χάος και καθόλου στην Αλλαγή. Γιατί το γιαούρτωμα και οι ροχάλες εκφράζουν ανασφάλεια, αδυναμία, φόβο και αδιέξοδο. Δεν μπορώ να οργανωθώ γιατί δεν πιστεύω ότι η Αριστερά που θα με βγάλει από το ευρώ θα με οδηγήσει σε ένα τόπο χλοερό. Τι να κάνω; Πρέπει με το Μνημόνιο να συμμορφωθώ. Αλλη λύση δεν βλέπω τώρα εδώ. Ασε που στο μικρό μερίδιο που μου αναλογεί έφταιξα κι εγώ. Μικροφοροφυγάς με αυθαίρετο κι εγώ. Δύο λοιπόν τα συμπεράσματα απ’ αυτό το περιστατικό. Το πρώτο η εξαθλίωση των μαζών. Ζούγκλα προ των πυλών. Το δεύτερο, ακόμα χειρότερο, το αδιέξοδο των στερημένων πολιτών. Και να θυμάστε αυτό που θα σας πω. Στις επερχόμενες εκλογές με δίλημμα δραχμή η ευρώ, μπόλικοι από τους χτεσινούς και σημερινούς αγανακτισμένους θα επιστρέψουν στον δικομματισμό. Η εφιαλτική ανάγκη και τα πραγματικά διλήμματα θα τους αναγκάσουν να ψηφίσουν το κόμμα το μισητό. Και κάτι ακόμα για την βία που φλερτάρει με τα εκατομμύρια των φτωχών. Η πραγματική βία είναι αυτή που έχουμε συνηθίσει, που έχουμε αφομοιώσει και που στα κύτταρά μας την έχουμε ενσωματώσει. Η βία της εκμετάλλευσης. Οταν ας πούμε, δεκάδες νέοι Κινέζοι εργάτες έπεφταν από τα παράθυρα μέσα στην απελπισία ενός μεροκάματου πείνας, φτιάχνοντας τα μοδάτα ηλεκτρονικά εργαλεία του μακαρίτη Στιβ Τζόμπς. Η βία της κοινωνικής αδικίας. Που για ένα καρβέλι ψωμί καταλήγεις στην φυλακή τη στιγμή που ο τάδε δολοπλόκος και διαπλεκόμενος πολιτικός σουλατσάρει κοστουμαρισμένος και τάχα μου φιλολαϊκός. Η βία από την καταστροφή. Αυτή η δυσθεώρητη, επικών διαστάσεων καταστροφή μιας χώρας που σαν αποτέλεσμα είχε την μαζική εξαθλίωση, το κούρεμα κάθε ελπίδας και την «γενοκτονία». Με απλά λόγια, εύκολο είναι να καταδικάζεις το γιαούρτωμα. Ασε που έτσι επιδεικνύεις και τον πολιτισμό σου. Δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο είναι η συνειδητότητα, η αυτογνωσία, η τόλμη και ο αγώνας για πραγματική Δημοκρατία. Μας είπαν ψέματα πολλά. Ομως τα θέλαμε κι εμείς για βαυκαλιζόμαστε ότι έτσι θα περνάμε καλά!