Εντονη απορία και δυσφορία προκάλεσε στους φιλελεύθερους κύκλους της Νέας Υόρκης η συνεργασία των «Νew Υork Τimes» με τον Γουίλιαμ Κρίστολ. Ο Κρίστολ, εκδότης του περιοδικού «Weekly Standard», δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Είναι ο ιδεολογικός εκφραστής ή και καθοδηγητής των νεοσυντηρητικών. Παρά τη σταδιακή απομάκρυνση των μελών της κυβέρνησης Μπους από τις θέσεις τουςΠερλ, Γούλφοβιτς, Ράμσφελντ κ.ά.- ο Κρίστολ συνέχισε με συνέπεια να υποστηρίζει τη βασική στρατηγική των νεοσυντηρητικών για προληπτικούς πολέμους, με στόχο τη διάδοση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή ακόμη και με τη στρατιωτική βία. Θεωρεί ότι ο πόλεμος στο Ιράκ θα λήξει νικηφόρα και κατηγορεί τους Δημοκρατικούς και τους ρεπουμπλικανούς αντιπάλους του πολέμου για ηττοπάθεια. Ο Κρίστολ, αδελφός του γνωστού ηθοποιού, είναι γιος του Ιρβινγκ Κρίστολ ο οποίος έθεσε τις θεωρητικές βάσεις του νεοσυντηρητισμού. Οι ρίζες του ιδεολογικού αυτού ρεύματος ανιχνεύονται σε ομάδες εβραίων γερμανών τροτσκιστών οι οποίες μετανάστευσαν από τη Γερμανία και υποστήριζαν πως ο χιτλερισμός πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα όπλα, ήδη πριν από τον πόλεμο. Με τα χρόνια οι νεοσυντηρητικοί, οι λεγόμενοι νεοκόνς, υποστήριξαν κατ΄ αρχάς τους Δημοκρατικούς, τώρα όμως είναι στρατευμένοι με τον Μπους και oι Δίδυμοι Πύργοι τούς έφεραν σε πόστα εξουσίας για να εφαρμόσουν τις απόψεις τους με τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες για την αμερικανική οικονομική και εξωτερική πολιτική.
Να σημειώσω ότι οι νεοκόνς βρίσκονται στο στόχαστρο των παραδοσιακών συντηρητικών όπως ο Μπιουκάναν.
Η Αμερική βρίσκεται σε σημαντική καμπή. Στο ζήτημα της οικονομίας πολλοί θεωρούν ότι η πολιτική μείωσης της φορολογίας των εχόντων και κατεχόντων σε συνδυασμό με τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες οδήγησε το χρέος των ΗΠΑ σε τρομακτικά ύψη. Νοσταλγούν την πολιτική Κλίντον για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Ακόμη και ο δισεκατομμυριούχος Μπάφετ επικρίνει αυτήν την πολιτική που στερεί πολύτιμους πόρους από κοινωνικές και αναπτυξιακές επενδύσεις. Απόδειξη της αποτυχίας αποτελεί η εξής θεωρητική άποψη: Αν οι ΗΠΑ ήθελαν να ενταχθούν στην ΟΝΕ δεν θα ήταν αποδεκτές γιατί δεν πληρούν κάποια από τα κριτήρια του Μάαστριχτ! (Βέβαια και η ποινή του θανάτου που εξακολουθεί να ισχύει σε κάποιες Πολιτείες θα ήταν απαγορευτικός λόγος ένταξής τους στην Ενωση.) Στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής η υποβάθμιση του ΟΗΕ, η απομόνωση της χώρας τους από συμμάχους, ο πόλεμος στο Ιράκ και η απειλούμενη επέμβαση στο Ιράν, πολιτικές που επέβαλαν και προώθησαν οι νεοκόνς την εποχή της παντοδυναμίας τους έχουν οδηγήσει πολλούς να θεωρούν την αλλαγή ως μόνη διέξοδο σε επερχόμενη καταστροφή. Με το πρώτο άρθρο του στις 7 Ιανουαρίου ο Κρίστολ ξεκαθάρισε ότι η θέση του δεν μεταβάλλεται λόγω της συνεργασίας του με το φιλελεύθερο έντυπο της Ν. Υόρκης. Αντίθετα ξεδίπλωσε μια ρεπουμπλικανική στρατηγική νίκης, ώστε να συνεχιστεί η πολιτική που πρεσβεύει.
Η στρατηγική αυτή στηρίζεται σε δύο άξονες: Κατ΄ αρχάς πρέπει να ηττηθεί η Κλίντον. Η δυναστεία Κλίντον όπως την αποκαλεί. Και με αυτή τη λογική αρχίζει το άρθρο του, ευχαριστώντας τον Ομπάμα. Στη συνέχεια έχοντας μάλλον αμφιβολίες για τις δυνατότητες των ρεπουμπλικανών υποψηφίων για νίκη στις προεδρικές εκλογές, προβάλλει ως λύση τη λύση Μπλούμπεργκ. Ο επιτυχημένος πολυεκατομμυριούχος δήμαρχος της Νέας Υόρκης έχει δηλώσει πως αν και Ρεπουμπλικανός θα σκεφτεί την πιθανότητα να είναι τρίτος υποψήφιος απέναντι στον δικομματισμό. Κατά τον Κρίστολ λοιπόν η κάθοδος του Μπλούμπεργκ θα αφαιρέσει σημαντικές ψήφους από τον Ομπάμα και θα δώσει την ποθητή νίκη στους Ρεπουμπλικανούς, ώστε να συνεχίσουν, και να εντείνουν το έργο του Μπους. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μία ημέρα μετά το άρθρο του Κρίστολ, ο «Guardian» προβάλλει τη στρατηγική νίκης των Δημοκρατικών, προτείνοντας το νικηφόρο κατά την εφημερίδα δίδυμο Χίλαρι- Ομπάμα για πρόεδρο και αντιπρόεδρο.
Μετά τα αποτελέσματα της Αϊόβα είναι προφανές ότι όλα τα σενάρια βρίσκονται κατατεθειμένα στο τραπέζι.
Η Ευρώπη παρακολουθεί με προσοχή τις εξελίξεις και κατανοεί την κρισιμότητα ακόμη και των προκριματικών εκλογών. Η οκταετία Μπους έφερε συχνά σε αντιπαράθεση την Ενωση με τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα σε θέματα όπως ο ρόλος του ΟΗΕ, η συμφωνία του Κιότο και η άρνηση των ΗΠΑ να την προσυπογράψουν και ο πόλεμος του Ιράκ που δίχασε και την ίδια την Ευρώπη. Από τη νέα, αν υπάρξει, αμερικανική πολιτική θα εξαρτηθεί η δυνατότητα κοινής πλεύσης των δύο μεγάλων στα προβλήματα που «τρέχουν». Τις κλιματικές αλλαγές, το ενεργειακό και τον ρόλο της Ρωσίας, καθώς και τη ρύθμιση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που κυριαρχείται από ταχεία οικονομική άνοδο των χωρών ΒRΙC και σημάδια ύφεσης των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο κ. Αντ. Τριφύλλης είναι πρώην στέλεχος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
