ΜΠΕΛΦΑΣΤ Η Βόρεια Ιρλανδία απέκτησε πρόσφατα μια υπέροχη αίθουσα συναυλιών χωρητικότητας 2.200 θέσεων. Το καλαίσθητο αρχιτεκτόνημα υπογράφει ο ιρλανδός Βίκτωρ Ρόμπινσον. Το Waterfront Hall, όπως ονομάζεται, κόστισε 32 εκατομμύρια στερλίνες (13,5 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου) και υψώνεται υπερήφανα στην προκυμαία του λιμανιού στον ποταμό Λάγκαν. Η πρόσοψή του είναι φτιαγμένη από λευκή πέτρα του Πόρτλαντ και το πίσω μέρος, που καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού (φωτογραφία), χτίστηκε με τα παραδοσιακά κόκκινα τούβλα του Μπέλφαστ. Η στέγη του είναι ένας τρούλος από χαλκό που ταιριάζει με τον ευμετάβλητο ουρανό της πόλης. Εκτός από την εξωτερική όψη του κτιρίου, ο βρετανικός Τύπος εγκωμιάζει και την ακουστική τόσο της μεγάλης αίθουσας όσο και μιας μικρότερης 500 θέσεων. Τα πρόσφατα πανηγυρικά εγκαίνια του Waterfront Hall έγιναν με την Ορχήστρα του Ολστερ, συγκρότημα με σημαντική ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, το οποίο ελπίζει κάποτε να στεγαστεί σε αυτόν τον θαυμάσιο χώρο. Ακολούθησαν μια σειρά σημαντικές εκδηλώσεις, από το ρεσιτάλ της Μονσεράτ Καμπαγέ ώς τις τρεις συναυλίες της Φιλαρμονικής της Αγίας Πετρούπολης, και το «φεστιβάλ των εγκαινίων» θα συνεχιστεί επί έναν ακόμη μήνα.



ΛΟΝΔΙΝΟ Η μεγάλη έκθεση με έργα του Ζορζ Μπρακ, που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στη Royal Academy και που θα διαρκέσει ώς τις 6 Απριλίου, επικεντρώνεται στη δημιουργική παραγωγή του ζωγράφου κατά την τελευταία εικοσαετία της ζωής του (1942-1962), όπως επισημαίνει και ο τίτλος της Μπρακ: Τα ύστερα έργα. Ο Ζορζ Μπρακ πέθανε το 1963 σε ηλικία 81 ετών και μολονότι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του αιώνα μας το έργο του επισκιάστηκε κάπως από την ισοπεδωτική προσωπικότητα του Πικάσο με τον οποίο ο Μπρακ ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα την περιπέτεια του κυβισμού. Από τη σκιά του Πικάσο προσπαθεί τούτη η έκθεση να απελευθερώσει τον Μπρακ. Για τη συνεργασία του στον κυβισμό με τον Πικάσο ο Μπρακ έχει πει: «Είμαστε σαν δύο ορειβάτες δεμένοι από το ίδιο σχοινί». Αλλά, προτού ακόμη ξεσπάσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο Πικάσο και ο Μπρακ χώρισαν τους δρόμους τους: ο πρώτος έκανε καριέρα την επανάσταση τόσο στην τέχνη όσο και στην προσωπική του ζωή. Ο δεύτερος επέλεξε την ήρεμη ζωή του καλλιτέχνη – τεχνίτη και για συντροφιά του μία μόνο γυναίκα, τη σύζυγό του Μαρσέλ. Εξάλλου πολύ διαφορετικός ήταν και ο τρόπος της δουλειάς τους: ο Μπρακ άρχιζε ταυτόχρονα πολλούς πίνακες και τους «βασάνιζε» χρόνια ολόκληρα ώσπου να τους ολοκληρώσει, ενώ ο Πικάσο «ξεπετούσε» τα έργα του με εκπληκτική ταχύτητα. Γι’ αυτό και τα 50 περίπου έργα που συνθέτουν την έκθεση στη Royal Academy δίνουν μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα της καλλιτεχνικής παραγωγής του Μπρακ κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του. Μολονότι ζωγράφισε και μερικά εκπληκτικά τοπία και διάφορους πίνακες με πουλιά, ο καλλιτέχνης προτιμούσε τις νεκρές φύσεις συνδυάζοντας τα αντικείμενα που βρίσκονταν στο εργαστήριό του: βάζα, κουτιά, πινέλα, παλέτες, εφημερίδες, καβαλέτα. Επίσης του άρεσε να ζωγραφίζει τραπέζια μπιλιάρδου. Σε όλα αυτά τα έργα οι θεμελιώδεις κανόνες του κυβισμού εξακολουθούν να εφαρμόζονται κυρίως στον χώρο κάνοντας τα αντικείμενα να «ξεπετιούνται» από τον πίνακα και να γίνονται σχεδόν απτά. Ενας σολίστας περιοδεύει


ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Η ταινία Ο Σολίστας όχι μόνο έκανε ακόμη δημοφιλέστερη τη μουσική του Σεργκέι Ραχμάνινοφ αλλά πρόβαλε διεθνώς και τον πιανίστα Ντέιβιντ Χέλφγκοτ (φωτογραφία), τις περιπέτειες του οποίου εξιστορεί ο σκηνοθέτης Σκοτ Χικς. Ως τα 49 του χρόνια η ζωή του Ντέιβιντ Χέλφγκοτ ήταν αυτή που αφηγείται η ταινία: γιος πολωνοεβραίων μεταναστών στην Αυστραλία, με μεγάλο ταλέντο στο πιάνο. Ο πατέρας του, στοργικός αλλά αυταρχικός, από τη μια προσπαθεί να προσφέρει αμέριστη τη βοήθειά του και από την άλλη κλονίζει τον ήδη ευαίσθητο ψυχισμό του γιου του. Χάρη σε μια υποτροφία ο νεαρός Ντέιβιντ φεύγει για το Λονδίνο, όπου όμως παθαίνει νευρική κατάρρευση και αναγκάζεται να γυρίσει στην Αυστραλία. Μπαίνει σε νευρολογική κλινική απ’ όπου τελικά τον σώζει η αγάπη μιας γυναίκας ­ της μετέπειτα συζύγου του ­ και η δική του αγάπη για τη μουσική. Ο Χέλφγκοτ αρχίζει να ξαναπαίζει πιάνο και τώρα, χάρη στον Σολίστα, ετοιμάζεται για μια μεγάλη περιοδεία ανά τον κόσμο. Η πρώτη διεθνής περιοδεία του Χέλφγκοτ αρχίζει τούτο τον μήνα από τη Νέα Ζηλανδία. Στη συνέχεια, τον Μάρτιο ο Χέλφγκοτ θα εμφανιστεί στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου τα εισιτήρια για τις συναυλίες που πρόκειται να δώσει στο Μόντρεαλ, στο Τορόντο, στη Βοστώνη, στη Νέα Υόρκη και στο Λος Αντζελες έχουν ήδη εξαντληθεί. Τέλος τον Μάιο και τον Ιούνιο ο Χέλφγκοτ πρόκειται να επισκεφθεί την Ευρώπη όπου θα εμφανιστεί στο Λονδίνο, στην Κοπεγχάγη, στη Γενεύη, στη Βέρνη και στο Μόναχο. Η Αφρική μαύρη όσο ποτέ



ΠΑΡΙΣΙ Ο 39χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης Αρνό Μπεντουέ κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του Κινκάλι, που παίζεται ώς τις 2 Μαρτίου στο Theatre National de la Colline, έχει αποσπάσει θερμά εγκώμια από τους κριτικούς. Το έργο διαδραματίζεται σε μια φανταστική αφρικανική χώρα, πρώην γαλλική αποικία. Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά τα προβλήματα της Αφρικής επειδή έχει ζήσει μεγάλο μέρος της νιότης του σε αυτή την ήπειρο και τα αναπαράγει στο έργο του με δραματική ένταση: ο θεατής παρακολουθεί μία ακόμη εξέγερση αντικαθεστωτικών εναντίον καθεστωτικών. Ιαχές, βρισιές και κραυγές πόνου ακούγονται από μακριά. Στη σκηνή έξι άνθρωποι περιμένουν την εξέλιξη της εξέγερσης μέσα σ’ ένα ξενοδοχείο. Είναι ο ξενοδόχος, ένας Γάλλος που ήρθε να κάνει την τύχη του στην Αφρική, μια νεαρή μαύρη που βγάζει το ψωμί της προσφέροντας τα κάλλη της, ένας γιατρός που κατέφθασε στη χώρα παρακινούμενος από τα φιλανθρωπικά του αισθήματα, μια τουρίστρια και ένας διπλωμάτης, ο μορφωτικός ακόλουθος της γαλλικής Πρεσβείας. Αυτοί οι έξι άνθρωποι ξέρουν ότι η τύχη τους εξαρτάται άμεσα από την τύχη της χώρας. Στο μεταξύ δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να περιμένουν και να ανταλλάσσουν απόψεις. Το χαρακτηριστικό που επισημαίνει ο γαλλικός Τύπος είναι ότι στη συζήτηση δεν υπάρχουν δογματικές απόψεις και ότι ο διάλογος διαπερνάται καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου από χιούμορ, χωρίς ωστόσο να μειώνονται η ένταση και η αγωνία που δημιουργούν τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκτός σκηνής. Η φρίκη της σφαγής των αμάχων τρυπάει τους τοίχους του ξενοδοχείου και κάνει τους ήρωες του έργου ομιλητικούς και εξομολογητικούς. Η σκηνοθεσία είναι του Φιλίπ Αντριάν και παίζουν οι Μάρθα Κέλερ, Ζαν-Πολ Ρουσιγιόν, Τιερί Φρεμόν, Ζαν-Ιβ Σατλέ, Φελισιτέ Βουασί και Υμπράν Υ. Καέτ.


ΤΟΚΙΟ


Η μεγαλύτερη διεθνής δημοπρασία με αντικείμενα που ανήκαν κάποτε στο θρυλικό συγκρότημα Μπητλς πρόκειται να γίνει στην πρωτεύουσα της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου στις 22 Μαρτίου. Τη δημοπρασία έχει αναλάβει ο αγγλικός οίκος Bonham και οι ιθύνοντές του προβλέπουν ότι οι πωλήσεις θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο δολάρια. Μεταξύ των αντικειμένων που θα βγουν στον πλειστηριασμό είναι και ένα μπάσο του Πολ ΜακΚάρτνεϊ και διάφορα χειρόγραφα τραγουδιών.


ΟΥΝΤΙΝΕ


Το γουέστερν είναι… γαλλική εφεύρεση! Αυτό υποστηρίζει το Κέντρο Κινηματογραφικής Εκφρασης του Ούντινε της Ιταλίας το οποίο πρόκειται από τις 24 Απριλίου να αφιερώσει ένα φεστιβάλ στο «Ευρωγουέστερν», δηλαδή στις ταινίες γουέστερν που γυρίστηκαν στην Ευρώπη. Οι κινηματογραφόφιλοι του Ούντινε υποστηρίζουν ότι το πρώτο γουέστερν γυρίστηκε τον Ιούλιο του 1896 από τον γάλλο Γκαμπριέλ Βερ, τον οπερατέρ των αδελφών Λυμιέρ.