Ανθοφορεί εσχάτως μια συζήτηση περί αλλαγών στα πανεπιστήμια για να είναι καλύτερα προετοιμασμένα για τις προκλήσεις του 2030 και πιο συγκεκριμένα για τη σύνδεσή τους με την παραγωγή, την προαγωγή της χρήσιμης γνώσης και γενικά την απελευθέρωσή τους από μια σειρά αγκυλώσεων που τα κρατά δέσμια του παρελθόντος. Αν και αρκετά ζητήματα που συζητούνται είναι όντως σημαντικά και ενδιαφέροντα, μερικά άλλα είναι εξόφθαλμα λανθασμένα. Κορυφαίο μεταξύ αυτών είναι ο τρόπος διορισμού των πρυτάνεων στα ΑΕΙ, ο οποίος σήμερα εκλέγεται από το σύνολο των καθηγητών κάθε ιδρύματος.
Η πρόταση που κυοφορείται στους εσώτερους κύκλους του υπουργείου Παιδείας είναι να επιβληθεί ένα καθεστώς επιλογής και διορισμού του από το Συμβούλιο του Ιδρύματος, το οποίο θα έχει εκλεγεί προηγουμένως από το ίδιο εκλεκτορικό σώμα. Η επιλογή μπορεί να αφορά μέλος του ιδρύματος ή ακόμα και εξωτερικό άτομο, που μάλιστα δεν θα χρειάζεται να είναι καν πανεπιστημιακός. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο καθεστώς θα καλλιεργήσει νέες φατρίες συμφερόντων αντί να τις εξαλείψει και γενικά θα προκαλέσει ένα νέο κύμα εσωστρέφειας και αχρείαστων συγκρούσεων στα πανεπιστήμια. Αποτέλεσμα θα είναι να ακυρώσει μια ευνοϊκή προδιάθεση που υπάρχει σήμερα στα ΑΕΙ για άλλες σημαντικές αλλαγές και να επιστρέψει στην τόσο βολική «κουλτούρα συγκρούσεων» που στο παρελθόν την χρησιμοποιούσαν όλοι που δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. Τα επιχειρήματά μου είναι δύο:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
