Εχουν περάσει 96 χρόνια από τον θάνατο του Φραντς Κάφκα κι ωστόσο το έργο του, είτε πρόκειται για ολοκληρωμένα διηγήματα, είτε για τα δύο ανολοκλήρωτα μυθιστορήματά του (τη Δίκη και τον Πύργο), είτε ακόμη για τα ημερολόγια και τις επιστολές του, διαβάζεται και σήμερα με αμείωτο ενδιαφέρον. Κι είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς τις μελέτες που εξακολουθούν να γράφονται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στη χώρα μας ο Κάφκα πρωτομεταφράστηκε το 1936 από τον Δημ. Στ. Δήμου στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες». Στα χρόνια που πέρασαν από τότε ακολούθησε ένα μπαράζ μεταφράσεων και από άλλους μεταφραστές. Τον αγάπησε το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, ενώ η επίδραση του καφκικού κλίματος σε κάποιους από τους πεζογράφους μας της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη. (Το Φράγμα του Σπύρου Πλασκοβίτη λ.χ. δεν θα διστάζαμε σήμερα να το χαρακτηρίσουμε καφκικό μυθιστόρημα, μολονότι ο Κώστας Στεργιόπουλος έγραψε ότι τότε ο Πλασκοβίτης δεν είχε διαβάσει τον συγγραφέα της Δίκης.)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
