Ενας από τους σημαντικότερους πίνακες του Νίκου Εγγονόπουλου είναι «Ο φωνογράφος στο ακρογιάλι» του 1939-1940, όπου με τον πιο μαγικό τρόπο αναδύεται η αίσθηση του έρωτα και του καλοκαιριού, του ονείρου και της επιθυμίας. Στο κέντρο του έργου δεσπόζει μια γοητευτική γυμνή γυναικεία μορφή, η οποία στα χέρια της κρατάει ένα μεγάλο ψάρι και το οποίο συμβολίζει την αφθονία και τη γονιμότητα. Αριστερά της, αφημένο στην άμμο, υπάρχει ένα γραμμόφωνο και δεξιά μια ανδρική μορφή με περικεφαλαία. Ετσι, μέσα από αυτή τη μνημειακή σύνθεση, θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το υπερρεαλιστικό σύμπαν του Εγγονόπουλου, στο οποίο αναφέρεται η τωρινή αναδρομική του έκθεση στο Ιδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9, έως τις 19/6), με 150 αριστουργήματα της εξελικτικής του πορείας.
Ο Εγγονόπουλος, με συνοχή και συνέπεια, κατέκτησε την προσωπική, πυκνή, ζωγραφική του έκφραση, που είναι εύκολα αναγνωρίσιμη και συνδέει το σήμερα µε το όνειρο, τον μύθο και την ιστορία. Εύστροφος και εύστοχος, αποκαλύπτει, µε απαρομοίαστη ομοιογένεια και οξυδέρκεια, σε κάθε του δηµιουργία, έντεχνα και αρµονικά, πτυχές του µυστηριακού του κόσµου. Αλληγορίες, σύµβολα και µύθοι ορίζουν την πραγµατικότητά του, αφού πάντα η πνευµατική του ευλυγισία τον έσπρωχνε σε ακροβασίες και ασύλληπτες τοµές. Οι αινιγµατικές του µορφές αντανακλούν, πολλές φορές, µια βαθιά μυθική υποβολή, ενώ άλλοτε, µε τρόπο µοναδικό και ουσιώδη, εν φαντασία και λόγω, ενδυναμώνουν την ποιητική έκφραση των εικόνων του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
