Το Πάσχα άδειασαν οι πόλεις με τρόπο θεαματικό: πολλοί μίλησαν για μαγική επιστροφή στο 2019, άλλοι είδαν στη θέληση όλων να φύγουν για νησιά και χωριά ένα είδος γιορτής απελευθέρωσης από τον κορωνοϊό – «γιορτάσαμε το τέλος του μαρτυρίου» είπε μια κυρία στην τηλεόραση, από αυτές που μιλάνε στην ταλαίπωρη ρεπόρτερ η οποία ξεροσταλιάζει στα διόδια για το χατίρι κάποιου δελτίου ειδήσεων. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, πάλι, όλοι έφυγαν – ήταν αναμενόμενο και το καταλάβαινες αν έμπαινες στον κόπο να ψάξεις ξενοδοχείο για αυτές τις ημέρες. Εβδομάδες πριν, τα πάντα ήταν γεμάτα και όχι μόνο στα νησιά – ακόμα και στην Καλαμάτα, π.χ., και στα όμορφα τριγύρω μέρη της δεν υπήρχε τίποτα. Η έξοδος προετοιμάστηκε και αυτή τη φορά μεθοδικά. Και ας κοστίζει κάθε ταξίδι πλέον σχεδόν ένα μηνιάτικο (και) γιατί η τιμή της βενζίνης είναι στα ύψη. Οσο το σκέφτομαι, πιστεύω πως και αυτό είναι ένας λόγος.
Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν πάντα ένα είδος πύλης εξόδου προς το καλοκαίρι, μόνο που το ελληνικό καλοκαίρι είναι πλέον για λίγους. Οι τυχεροί που μπορεί να φύγουν για εβδομάδες είναι ελάχιστοι. Κάποιοι συνταξιούχοι με σπίτια σε χωριά. Κάποιοι λίγοι που έχουν προνοήσει να κρατούν σε καλή κατάσταση το παλιό σπίτι του πατέρα τους και μπορούν να δουλεύουν και από μακριά. Κάποιοι, ακόμα λιγότεροι (μετρημένοι θα έλεγα…), που έχουν χρήματα για να το χαίρονται. Ολοι σχεδόν είναι εξαιρέσεις: ο κανόνας είναι οι πολλοί που ζορίζονται. Και αυτοί οι πολλοί είναι που περιμένουν τα τριήμερα, μετρώντας ημέρες για να έρθουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
