Η πολιτική του κατευνασμού δεν λειτουργεί έναντι του Ερντογάν

Η όλο και πιο επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο απαιτεί την πλήρη στήριξη της ΕΕ για το μέλος της, την Ελλάδα. Καθαρά και ξάστερα. Επί της ουσίας. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Μέχρι τώρα μόνο η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία, το Λουξεμβούργο και η Κύπρος τάχθηκαν ξεκάθαρα στο πλευρό της Ελλάδας, η δε Γαλλία με στρατιωτική παρουσία στην περιοχή. Αυτό φανερώνει την ανικανότητα της ΕΕ – και της Γερμανίας. Η Γερμανία θέλει να συνεχίσει να μεσολαβεί, να κρατά ανοιχτούς τους διαύλους του διαλόγου με την Αγκυρα και να θέτει το θέμα στην ατζέντα διαφόρων θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Και καλά κάνει. Αλλά φτάνει αυτό; Γιατί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει χωρίς δυνατότητα παρανόησης με ποια πλευρά τάσσεται και ότι, αν καταστεί αναγκαίο, θα επιβάλει κυρώσεις στην Αγκυρα; Μια σαφής τοποθέτηση του οικονομικά ισχυρότερου μέλους της ΕΕ στο πλευρό της Ελλάδας θα εντυπωσίαζε τον επιτιθέμενο περισσότερο από έναν διαμεσολαβητικό ρόλο που εξαντλείται σε εκκλήσεις προς τη λογική των δύο πλευρών.

Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο δεν έρχεται ξαφνικά. Δένει με την εικόνα μιας, εδώ και χρόνια, όλο και πιο επεκτατικής και επιθετικής εξωτερικής και μεταναστευτικής πολιτικής στη Συρία, στη Λιβύη, απέναντι στους Κούρδους και τώρα και στη Μεσόγειο. Ετσι όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν έθεσε ως στόχο του να διορθώσει τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και να ξαναμαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερη «ρωσική γη», έτσι προφανώς θέλει να κάνει και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – κατά το πρότυπο της καταρρεύσασας πριν από 100 χρόνια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -, να καταστήσει την Τουρκία επικυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Παράλληλα, εδώ και χρόνια ο Ερντογάν αυξάνει την καταπίεση στο εσωτερικό της χώρας του και φυλακίζει τους πολιτικούς, δημοσιογράφους και δικαστές που αντιπαθεί. Η Τουρκία σήμερα είναι de facto μια δικτατορία, μολονότι (ακόμα) υπάρχουν δημοκρατικές εκλογές.