Διαβάζοντας μια πρόσφατη ομιλία του προέδρου της Τουρκίας κ. Ερντογάν μου έκανε εντύπωση η εξαιρετικά συχνή επανάληψη της λέξης «λαός». Είναι γνωστό όμως ιστορικά ότι την επίκληση της λαϊκής κυριαρχίας την επικαλούνται όσοι κυβερνούν αυταρχικά ακριβώς επειδή δεν τη διαθέτουν. Στο εσωτερικό της Τουρκίας, παρά τις καταπιεστικές πολιτικές που ασκεί, ο κ. Ερντογάν δεν διαθέτει τη στήριξη των πολιτών. Εξάλλου για να κυβερνήσει αναγκάστηκε να συμμαχήσει με το ακροδεξιό κόμμα των «γκρίζων λύκων». Οταν λοιπόν αναφερόμαστε στην Τουρκία, πέρα από τους λαϊκισμούς, την πανδημία και την κακή οικονομική κατάσταση, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο κ. Ερντογάν δεν έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας του και ιδιαίτερα τη στήριξη των πολιτών των μεγάλων αστικών κέντρων και των νέων. Και αυτή τη διάσταση πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους όσοι λαμβάνουν αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο κ. Ερντογάν έχει έρθει σε ρήξη με τους πολίτες της χώρας του διότι: (α) εγκατέλειψε τους στρατηγικούς στόχους του Κεμάλ Ατατούρκ για μια κοσμική Τουρκία προσανατολισμένη στη Δύση, χωρίς θεοκρατικό ισλαμισμό, (β) δεν υποστηρίζει ενεργά πια την πορεία ένταξης της χώρας του στην ΕΕ, στόχο με τον οποίο ανατράφηκαν όλες οι τελευταίες γενιές, που βλέπουν το μέλλον τους δυτικά και (γ) ως αλαζών και αυταρχικός ηγέτης προωθεί νεοοθωμανικές μεγαλοϊδέες προκειμένου να υποκαταστήσει στην Ιστορία το προφίλ του Ατατούρκ με το δικό του. Πλην όμως οι μεγαλοϊδέες του αυτές είναι επικίνδυνες και ξεπερασμένες, οδηγούν στο ηττημένο παρελθόν και είναι απεχθείς στον σύγχρονο πολίτη της Τουρκίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
