Στον «κοινό δεσμό» θεμελιώνεται, εν είδει «προσφοράς», η πολιτική ως ένταξη στον βίο των άλλων, άρα στον κοινό, η πολιτεία ως αρχιτεκτονική κοινών μελημάτων – συμβίωσης, φιλαλληλίας, κοινωφέλειας – και η ένωση ως συνεγγραφή επιμέρους βουλήσεων σε πλέγμα κοινών, προεχόντως αμοιβαίως επωφελών, επιδιώξεων. Μια τέτοια συνθήκη ενεργού ένταξης συμβιούντων μελών σε πολιτεία, διατρέχει την ιστορία (και θεωρία) των «ενώσεων πολιτειακής συνεξέλιξης», είτε πρόκειται για ενώσεις πόλεων-κρατών, είτε για συνομοσπονδιακές παραλλαγές των (πρώιμων) νεότερων χρόνων, είτε για σύγχρονα ομοσπονδιακά κράτη, είτε για σύνθετα τεχνήματα συντεταγμένου κοινού βίου, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ).
Πρόκειται για βαθύτερη αποτύπωση συναρμογής πολιτειακών υποκειμένων σε συντεταγμένο σύνολο, σε «κοινό δεσμό», που επικυρώνει την εγγενή αξία των άλλων ως «μελών». Δίχως αυτόν, άλλωστε, θα απουσίαζαν οι άλλοι· κι ό,τι από τη «γνωριμία» τους θα μπορούσε να «μοιρασθεί»· αλλά κι ό,τι θα μπορούσαμε, με και μέσα από τον βίο των άλλων, λόγω αυτών, να γνωρίσουμε για εμάς. Σε αυτόν οφείλουμε όχι μόνον την προσθήκη κάποιων ακόμη συνεκδοχών ένωσης, αλλά κάτι από την ίδια την ικανότητα της ανθρώπινης (επι)νόησης να συνιδρύει κοινούς βίους μέσα από οικεία και αλλότρια έθη, όπου μελήματα άλλων (ως) μελών (δια)δηλώνουν πως μέτοχοι «κοινού δεσμού» δεν είναι όσοι (συν)υπάρχουν απλώς, αλλά όσοι, μοιραζόμενοι τους βίους των άλλων, κάτι από τον δικό τους, κι αυτοί, μοιράζονται· και, σαν καθετί που μοιράζεται, απαιτεί μια κάποια προσφορά προς το «κοινό όλον».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
